Δεν ακούω κουβέντα

Gustav Klimt

Της ανακοίνωσα πως ο διευθυντής του σχολείου θέλει τους γονείς μου.
Τραβώντας τα μαλλιά της ρωτούσε κάποιο εντελώς απροσδιόριστο άτομο ...κοιτάζοντας απεγνωσμένη το κενό:
- Τί έκανες; Τί είπες; Κάτω η Χούντα; Κάτω ο Φασισμός; Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία;
- Όχι καλέ μαμά, κυνηγιόμουνα με την Ρένα, την έπιασα απ' τα μαλλιά, πονούσε, φώναζε και τσίριζε, μας πήγανε στο "γραφείο" και τώρα θέλουν τους γονείς μας.
- Καλύτερα να είχες πει κάτω η Χούντα!!! είπε εξακολουθώντας να τραβάει ευτυχώς τα δικά της μαλλιά.

...

Της ανακοίνωσα πως σ' ένα μήνα θα παντρευόμουν. Χάρηκε για μένα αλλά καθόλου για τον μέλλοντα γαμπρό της τον οποίο εκτιμούσε και αγαπούσε πολύ.
Της ανακοίνωσα πως την επομένη θα ερχόταν να φάει μαζί μας, όπως άλλωστε έκανε πολύ συχνά, και θα της έλεγε κι ο ίδιος, επισήμως, ότι επιθυμεί να με παντρευτεί.
Σουρομαδιόταν γιατί δεν θα προλάβαινε - λέει - να μαγειρέψει κάτι της προκοπής και να φτιάξει και γλυκό.
Της θύμισα ότι ο μέλλων γαμπρός της ήταν συχνός επισκέπτης στο τραπέζι μας. Ούτε που με άκουσε.
Όταν εκείνος χτύπησε το κουδούνι τον υποδέχτηκε λέγοντας "δεν φέρω καμία ευθύνη".
Της ανακοίνωσα πως θέλω κλειστό γάμο με μόνο συγγενείς πρώτου βαθμού. Σχεδόν λιποθύμησε υπολογίζοντας πόσα γαμήλια δώρα έχει κάνει η ίδια σε άλλα ζευγάρια τα οποία τώρα δεν θα έβγαζαν για χάρη μου "την υποχρέωση".
Με ρώτησε τί χρήματα χρειαζόμουν για να φτιάξω το σπιτικό μου αφού πρώτα με ρώτησε αν η βιασύνη οφειλόταν σε εγκυμοσύνη.
Της απάντησα πως έχω δικά μου χρήματα, εφόσον εργαζόμουν και πως όχι δεν θέλω να κάνω παιδιά. Για το πρώτο σταυροκοπήθηκε, για το δεύτερο δεν με πίστεψε.
Ωστόσο μου αγόρασε ό,τι τσουμπλέκι πουλιόταν σε ακτίνα τετραγωνικού χιλιομέτρου από το σπίτι μας.

...

Της ανακοίνωσα πως δεν θα φορέσω νυφικό, με ρώτησε κάτωχρη αν τουλάχιστον θα φορέσω κάτι ...λευκό. Της απάντησα ναι, θα φοράω λευκά παπούτσια και πως όχι το φόρεμα θα ήταν ...καφετί και θα ήταν Λώρα Άσλεϋ, δεν ήξερε τί ήταν αυτό αλλά παρηγορήθηκε όταν άκουσε την τιμή του φορέματος.

...

Της ανακοίνωσα πως πέρασα όλα τα μαθήματα της τελευταίας εξεταστικής και πως θα πήγαινα στην ορκωμοσία γιατί θα έπαιρνα πτυχίο. Με ρώτησε αν πρέπει να έρθει μαζί, της είπα όχι. Με ρώτησε αν τουλάχιστον θα ερχόταν μαζί ο σύζυγός μου, της είπα όχι. Κι όταν με ρώτησε "πού είναι το πτυχίο;" της έδειξα απλώς ένα επίσημο έγγραφο που βεβαίωνε ότι αποφοίτησα με 7,5. Με ρώτησε "και πού είναι ο πάπυρος;" και της είπα "χέσε μας ρε μαμά". Ωστόσο η ίδια τηλεφώνησε χωρίς να με ενημερώσει και ζήτησε πληροφορίες για το τί και το πώς προκειμένου ν' αποκτήσουμε και πάπυρο. Έκανε ό,τι της είπαν και σε δύο μήνες μου τον έφερε τυλιγμένο σε κορδελάκι. Για κάδρο δεν επέμεινε.

...

Με κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας, να μιλήσουμε σοβαρά. Για το μέλλον μου τώρα που είχα πάρει πτυχίο. Εννοούσε να επιστρατεύσουμε τους γνωστούς μας για να διοριστώ στο δημόσιο. Έκανα πως δεν κατάλαβα και την άφησα να ξεδιπλώσει τους συλλογισμούς της σχετικά με το τί θεωρούσε "μέλλον μου".

- Δεν ξέρω μαμά αν το έχεις προσέξει αλλά τα τελευταία 5 χρόνια φεύγω από το σπίτι κάθε πρωί κι επιστρέφω το απόγευμα, έχεις αναρωτηθεί πού πηγαίνω;
- Στη δουλειά σου.
- Άρα έχω δουλειά.
- Αυτό είναι "δουλειά";
- Ναι, είναι αλλά τώρα συνειδητοποιώ πως ποτέ δεν με ρώτησες τί ακριβώς δουλειά είναι αυτή που κάνω.
- Δουλεύεις σ' έναν εκδοτικό οίκο.
- Ναι, αλλά τί δουλειά κάνω;
- Τί δουλειά κάνεις λοιπόν;
Της απάντησα, δεν κατάλαβε, της έφερα ένα έντυπο και της είπα "τέτοια φτιάχνω".
Επέμενε πως αυτό δεν είναι δουλειά και τί θα γίνει αν με απολύσουν. Της απάντησα πως θα βρω άλλη δουλειά κι ότι ήμουν περιζήτητη. Χάρηκε για το "περιζήτητη".

Από εκείνο το σημείο και μετά συνέβησαν πολλά δυσάρεστα πράγματα για τα οποία δεν είχε πάρει χαμπάρι. Συνέβησαν όμως και πολλά ευχάριστα τα οποία πάντοτε άκουγε με δυσπιστία γιατί η απόσταση ανάμεσα σ' αυτό που εγώ θεωρούσα ευχάριστο και σ' αυτό που θεωρούσε εκείνη ήταν μερικά έτη φωτός και κάτι ψιλά. Ωστόσο χαμογελούσε αφού χαιρόμουν εγώ.

Μετά εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο. Παρά τη θέλησή της βεβαίως. Ποτέ δεν ξεπέρασα τον θάνατό της κι ας έχουν περάσει 17 χρόνια.

Μόνο φέτος, φέτος σκέφτηκα πόσο τυχερή στάθηκε και δεν ζει τώρα για να δει τους φασίστες μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο σε απόσταση αναπνοής από το γειτονόπουλο και παιδικό της φίλο Μανώλη Γλέζο και να τους ακούει να τον λένε εγκληματία. Γιατί αν δεν είχε "φύγει" τότε θα "έφευγε" σίγουρα τώρα και μάλιστα οικειοθελώς.

Όλα τα υπόλοιπα κάποιοι από εσάς λίγο πολύ τα ξέρετε... αλλά βεβαίως δεν έχω και κανένα πρόβλημα να τα ξαναπώ...

Θα έχετε καταλάβει όμως πως έχω και μια αδελφή. Μεγαλύτερη κατά μία δεκαετία. Αυτή τράβηξε των παθών της τον τάραχο από την αυταρχική αρχική βερσιόν της μητέρας μας κι ανέλαβε το δύσκολο έργο να την διαπαιδαγωγήσει πάντα με τη βοήθεια του δημοκράτη και πολύ προοδευτικού πατέρα μας, ώστε να βρω εγώ "έτοιμη" την πιο λάιτ βερσιόν της και να της πρήζω τα τζιέρια όπως έλεγε.