Το κλουβί

Ξύπνησα.
Αλλά δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη γι' αυτό. Το περιβάλλον, μια οικείο και μια ανοίκειο - με όλες τις πιθανές ερμηνευτικές παραλλαγές της λέξης αυτής - έννοιες που διαδέχονταν η μία την άλλη σαν κόμποι πάνω σε σκοινί στερεωμένο στον αόρατο τοίχο της ύπαρξής μου από τη μία του μεριά, αιωρούμενο από την άλλη χωρίς σκοπό, ατελές κι ατελέσφορο, πάνω από το χαντάκι  όπου βρισκόταν πεταμένο το σαρκίο μου - έτσι νόμιζα, πως είχα σαρκίο - σκοινί  κινούμενο σαν εκκρεμές αέναα αναποφάσιστο για τα διαστήματα ανάμεσα στις στιγμές των ψευδαισθήσεων...  το περιβάλλον λοιπόν... και πάλι καλά που ακόμα θυμάμαι πως υπάρχει υποκείμενο στη φράση μου, υπομονετικά αναμένοντας το ρήμα... το περιβάλλον λέμε, αγκομαχώντας να προλάβει το μέρος του λόγου που θα το ορίσει... το περιβάλλον επιτέλους, αντεστραμμένο είδωλο στον εγκέφαλό μου, δεν μου έδινε τις πληροφορίες που χρειαζόμουν. Πληροφορίες αναγκαίες κι επαρκείς για τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρω όταν η απάντηση στο καυτό ερώτημα θα έπαιρνε το δρόμο προς την απολύτως περιχαρακωμένη σε όρια ημέρα μου.
Ξύπνησα;
Το οικείο γνωστό/γνώριμο/ασφαλές/φυλακή. Το ανοίκειο ακριβώς το αντίθετο αλλά επιπλέον "κραυγαλέα τρομακτικό συνηθισμένο που ξαφνικά στοιχειώνει, αιφνιδιαστικό και δυσάρεστο καθρέφτισμα ενός επιβάτη στην πόρτα ενός τρένου κατά τη διάρκεια του νυχτερινού ταξιδιού του".

Στεκόμουν κάπου πολύ ψηλά κι έβλεπα χαμηλότερα νιώθοντας κυρίαρχος συμπάντων ορατών τε και αοράτων. Γαντζωμένη στα κλαδιά που ξεπρόβαλαν άναρχα από το δέντρο της ζωής μου - νόμιζα - τα γόνατά μου πονούσαν σε μια προσπάθεια να παραμείνω σταθερά πάνω του και δεν με άφηναν να πετάξω λες κι είχα καταπιεί μαγνήτη μαζί με τα δάκρυα. Αλλά παρατηρώντας προσεκτικά αυτό το γνωστό/άγνωστο περιβάλλον και νιώθοντας πελώρια ανάγκη να ξεκινήσω πρώτα με τη διερεύνηση του εαυτού μου ως αδιάσπαστο μέρος του, διαπίστωσα πως δεν είχα πόδια ανθρώπου κι όταν έσκυψα να τ' ακουμπίσω ώστε μέσω της αφής να καταλάβω τί ακριβώς φύτρωνε στο κάτω μέρος του σώματός μου κατάλαβα πως δεν είχα ούτε χέρια. Είχα όμως κάτι καλύτερο. Είχα φτερά.

Ήμουν λοιπόν πουλί.
Το καλοδέχτηκα κι άρχισα την ενδοσκόπηση.
Τί πουλί;
Άφησα την απάντηση γι' αργότερα - δεν είχα πρόχειρο υπολογιστή για να ψάξω την εικόνα μου στη μηχανή αναζήτησης, την ειδικά σχεδιασμένη για πουλιά.

Το αποδέχτηκα κι άρχισα τους υπαρξιακούς προβληματισμούς.
Γιατί πουλί;
Άφησα και αυτήν την απάντηση γι' αργότερα, αφού για τέτοιου είδους ερωτήσεις δεν υπάρχει ακόμη κατάλληλη εφαρμογή για πουλιά ώστε μέσω του συστήματος πολλαπλών επιλογών απαντήσεων να παραμυθιάσω την ύπαρξή μου για το γενεσιουργό αίτιό της και το εντυπωσιακό αιτιατό της (με την έννοια του αποτελέσματος).

Το παραδέχτηκα κι άρχισα την ανασκόπηση.
Θυμάμαι... που... ήμουν ένα πουλί... που...
πετούσε ανέμελα - νόμιζε - από εδώ κι από εκεί - πάλι νόμιζε - κι είχε όνειρα να δει όσα περισσότερα πράγματα μπορούσε προτού εγκαταλείψει το σώμα του τον υλικό κόσμο ανοίγοντας τα φτερά του διάπλατα για τον άυλο όταν θα ένιωθε πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Θυμάμαι... που... ήμουν ένα πουλί... που...
ήθελε τα φτερά του να παραμένουν ορθάνοιχτα, επιβλητικά, μέχρι εκείνο το ίδιο ν' αποφασίσει ή ν' αποδεχτεί το γεγονός ότι θα τα κλείσει σε μια βαθιά υπόκλιση ως ένδειξη σεβασμού στην αναγκαιότητα να περάσει στην αιώνια ζωή από την πεπερασμένη ζήση του.

Θυμάμαι... που... ήμουν ένα πουλί... που...
πίστευε ότι βλέπει το υπόλοιπο σύμπαν, έξω από το ίδιο,
στις φυσικές του διαστάσεις, στα κανονικά του σχήματα
και με τα σωστά του χρώματα,
όπως αυτά διαμορφώθηκαν καθώς το χωροχρονικό πλέγμα έκανε τσαλίμια
θεωρώντας τσιφλίκι του την έννοια του αορίστου χώρου
που μαζί με τον παρελθόντα, ενεστώτα και μελλοντικό χρόνο
σχηματίζει αενάως τον καμβά
όπου σε κάποιον απειροελάχιστο κόμπο του,
αόρατο δια γυμνού οφθαλμού, υπάρχουμε εμείς.

Και τότε...
Κατάλαβα... πως... ΕΙΜΑΙ ένα πουλί... που...
μόλις διαπίστωσε ότι αραιά και πού εμφανίζονται μπροστά του ρίγες και χαλάνε την αρμονία των σχημάτων και των χρωμάτων τριγύρω. Ρίγες που διακόπτουν το ενιαίο, το αρμονικό, το συμπαγές, το ΟΛΟ.

Ανακάλυψα... πως... ΕΙΜΑΙ ένα πουλί... που...
κατάλαβε ότι αυτές οι ρίγες δεν υπάρχουν έξω από αυτό
που...
βεβαιώθηκε ότι αυτές οι ρίγες βρίσκονται στα μάτια του.

Κατανόησα...
ότι αυτές οι ρίγες είναι η απεικόνιση της καρδιάς μου.

Παραδέχθηκα...
ότι αυτές οι ρίγες είναι τα λουριά που κρατάνε δέσμια την ψυχή μου σε επιθυμίες άλλων.

Αναφώνησα...
"Mα αυτό είναι ένα κλουβί".
Κι έτσι ξύπνησα...
στην πραγματική ζωή...
όπου τελικά είμαι άνθρωπος... κι όχι πουλί.
Αλλά ακόμη κι έτσι τα απολύτως ανθρώπινα γόνατά μου εξακολουθούσαν να πονούν από την υπεράνθρωπη πια προσπάθειά μου να πατάω σταθερά πάνω στη γη, λες και τα δάκρυα που κατάπινα εκτός από αλάτι περιείχαν και μαγνητικά ψήγματα επειδή μάλλον έχω πάψει να εμπιστεύομαι τη θεωρία της σχετικότητας του χώρου και του χρόνου, ως μη αξιόπιστη για να μου ερμηνεύσει την ανάγκη μου να παραμείνω συμπαγής, ενιαία κι αδιαίρετη στις πεπερασμένες και γνωστές γήινες διαστάσεις μου.

Μέχρι που ανακάλυψα...
Ότι αυτό είναι το κλουβί που κρύβεται μέσα μας, τον περισσότερο καιρό συρρικνωμένο μέχρι αόρατο αλλά που επιλέγει συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μας ν' απλώσει τον όγκο του, να μας γεμίσει, να μας πνίξει μέχρι να αντιστραφούν οι θέσεις και να βρεθεί αυτό απέξω μας κι εμείς μέσα του.
Είναι το κλουβί των επιλογών της αμφισβητούμενης ελεύθερης βούλησής μας που όταν τις κάνουμε μας φαίνονται σωστές ή/και αναπόφευκτες αλλά αργά ή γρήγορα καταλαβαίνουμε ή νομίζουμε πως ήταν λάθος. Εκείνο που σε πρώτη ματιά δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε και δεν θα παραδεχτούμε ίσως ποτέ είναι ότι αυτές οι επιλογές δεν ήταν λάθος αλλά δεν ήταν και σωστές, απλώς ήταν επιλογές περιορισμένης ισχύος κι εμβέλειας που έχουν ημερομηνία λήξης τυπωμένη πάνω σ' ετικέτα ραμμένη σε δυσπρόσιτο σημείο και γραμμένη σε γλώσσα ακατανόητη σε πρώτη ανάγνωση, αινιγματική σε δεύτερη, τόσο που θεωρούμε την απαγκίστρωση από αυτές αδύνατη και την προσπάθεια απεγκλωβισμού μας αδιανόητη.

Χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής, επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας μας, συναίσθηση και αποδοχή ίσως των ορίων της ελευθερίας μας για να δεχτούμε το γεγονός πως κάθε επιλογή μας σωστή ή λάθος αφήνει το σημάδι της επάνω μας επουλώνοντας ένα προηγούμενο. Και το καινούργιο σημάδι υπάρχει για να μπορούν να βρουν το δρόμο οι επόμενες επιλογές μας που κι αυτές με τη σειρά τους θα δώσουν τη θέση τους σε άλλες. Και κάθε επιλογή συνοδεύεται από το ύπουλο ερώτημα αν είναι σωστή ή λανθασμένη. Ερώτημα κρυμμένο καλά στην πολυδαίδαλη δομή της βούλησής μας, γραμμένο σε κώδικα που δεν μπορεί να σπάσει αλλά με προεπιλεγμένη δυνατότητα να εμφανισθεί αυτούσιο όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου ανεξάρτητα από τις επιθυμίες μας ή/και τις ανάγκες μας. Εμείς τότε βρισκόμαστε μπροστά στην ασύμβατη με την πεπερασμένη ύπαρξή μας αναγκαιότητα να δώσουμε απάντηση, καθαρή και καθόλου κωδικοποιημένη. Αλλά είναι δύσκολο εν τέλει να δεχθούμε το γεγονός πως η δυνατότητα νέων επιλογών δεν αναιρεί τις προηγούμενες όταν κι εφόσον ο ρόλος που έπαιξαν τελείωσε κι ο σκοπός που εξυπηρέτησαν ολοκληρώθηκε.

Δεν ξέρω αν καταλάβατε... αν έγινα κατανοητή... καταλαβαίνετε...
Απλώνω μόνο τις σκέψεις μου... παραληρώ ξανά το ξέρω... αλλά δεν βρίσκω μέσο όρο να φορέσω στο σώμα μου ούτε πυξίδα να βάλω στο κεφάλι μου. Δεν βρίσκω στερεότυπο που να χωράει το χαρακτήρα μου και καλούπι για να προσαρμόσω την καρδιά μου.
Σκέψεις που δεν ξέρω αν αξίζει να τις πάρει κανείς στα σοβαρά...
Σκέψεις που έχουν κίνητρο...
Σκέψεις που αναζητούν άλλοθι/δικαιολογία/επιβεβαίωση...
Στα κείμενα άλλων...
Σοφών, Μεγάλων, Αθανάτων.
Ο Ντιντερό μου δίδαξε το δικαίωμα να καθορίζω εγώ την πορεία της ζωής μου, αλλά το είδος της ελευθερίας που μου περιγράφει διαφέρει σημαντικά από τη σημερινή κοινότοπη κατανόηση της ελευθερίας. Αυτού του είδους η ελευθερία αφορά στη διανοητική χειραφέτηση του ατόμου από τις δεδομένες αυθεντίες - θρησκευτικές/πολιτικές/κοινωνικές - και πάντα υπέρ του γενικότερου συμφέροντος της κοινωνίας.
Το προσπαθώ. Αλλά έχει κόστος. Άσε που δεν με καταλαβαίνουν οι άνθρωποι... ούτε με αντέχουν.

"Η ευτυχία απάνω στη γης... είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου.  Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας.... Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας...'' λέει ο Νίκος Καζαντζάκης

"Κοντή γυναίκα πέρδικα" 
λέει ο λαός...

...άρα πιο εύκολο να είμαι ευτυχισμένη... 
λέω εγώ.