Έλξατε πυρ

Gustav Klimt - The Kiss (Πινακοθήκη Belvedere της Βιέννης)

Χέρια άκαμπτα και μυαλό κουρκούτι σκαρώνουν στιχάκια 
κενά περιεχομένου

Παγκόσμια έλξη πού ήσουν; (10/1/2013, 17:00)

Κούπα που δεν πλύθηκε

με περίσσευμα περιεχομένου

να παραμένει στον πάτο της

Στολίδι κι ανάμνηση μαζί

Μέχρι από μόνο του να εξατμιστεί στο χώρο

Αποτσίγαρα που δεν πετάχτηκαν

Μαντίλι που εκείνος σκούπισε το υγρό φιλί της

γιατί το νόμισε ιδρώτα του

Πετσέτα που σκούπισε πανέμορφο πρόσωπο

Ακουμπισμένη απαλά στη ράχη

της καρέκλας

εκεί θα μείνει,

ή μάλλον όχι...

Θα διπλωθεί προσεκτικά 

για να κρατήσει στις ίνες της

Τα κύτταρα του προσώπου του

Και η αύρα του, η αύρα τους

Που πλημμύρισε οτιδήποτε δικό της

Αποτελούν τώρα πια

Την κοσμική της συμπαντική ενέργεια

Που δίνει ώθηση στη μάζα των ονείρων της

Να νικήσουν το σκοτάδι και να φέγγουν

Το μονοπάτι στο γκρεμό του πάθους.

Εκείνη, μέσα της γεμάτη συναισθήματα,

αναμενόμενα

Πέρα από κάθε προσδοκία θα περιμένει...

Θα ζει... και θα αναπνέει... μερικές μόνο μέρες ακόμα.

Και να ελπίζει πως

εκείνος έφυγε με επιθυμίες 

που με δυσκολία κράτησε

Θα ζει κι αυτός... και θα αναπνέει κι αυτός... 

μερικές μόνο μέρες ακόμα.

Και τώρα...

Γέρνει στο χέρι της κι ακουμπάει τη μυρωδιά του

Αγγίζει τα μαλλιά της και ρουφάει το χάδι του

Μυρίζει το ρούχο της και βλέπει το πάθος του

Κοιτάζει το σώμα της κι ακούει το αγκάλιασμά του,

Ένα ράγισμα, που ήταν της καρδιάς

Την ώρα που τον αποχαιρέτησε...

Για μερικές μόνο μέρες ακόμα.

Δικαίωμα (11/1/2013, 18:00)

Μήπως να το αφήναμε καλύτερα;

σκέφτηκε να του γράψει

Δεν το έκανε

Η ρωγμή, εκκωφαντική, δεν άφηνε περιθώρια

η καρδιά της είχε ήδη ραγίσει

Δεν θ' άντεχε να ραγίσει κι η δική του

Θα ράγιζε όμως;

Η απάντηση ήταν μπροστά της,

θυμάται της είχες απαντήσει

Κι όμως

Μόλις μια μέρα μετά, το ράγισμα

δεν ήταν αρκετά δυνατό

Κι έμεινε να περιμένει

ελπίζοντας

Πού είσαι;

Περίμενε... (12/1/2013, 12:00)

Το άλλο σου πρόσωπο

Την άλλη σου πνοή

Εκείνη τη ρωγμή του χρόνου

Για να κρυφτούμε

Που μου υποσχέθηκες

Για να υπάρξουμε

Σα σε χαραμάδα

εκεί όπου όλα είναι φως

Κι όσο περισσότερο διαρκούσε η σιωπή σου

τόσο πιο δυνατά ακουγόταν η σκέψη σου

Αν θέλεις να κρυφτείς καλύτερα μίλα μου

Κι εγώ φοβόμουν

ότι

Με απαλό μετάξι με ξεγέλασες και με πόνεσες

Κάπου με συνάντησες

Αλλού με άφησες

Αλλά τώρα έχω την κούπα μου γεμάτη βροχή

Για να σβήσω τον μεταξένιο θάνατο που πλησίασε

και που τελικά δεν ήρθε

Έχουμε ζωή μπροστά.

Κι αν; (14/1/2013, 23:00)

Αν φύγω θα σε πάρω μαζί μου

Θα πάρω τον καημό σου όχι το σώμα σου

Θα πάρω την ανάσα σου όχι το δέρμα σου

Αυτό το έχω μέσα μου

συνταξιδιώτη στο μοναχικό μου δρόμο

Αν φύγω εγώ, θα έρθεις κι εσύ, να το ξέρεις

θα πάμε αλλού, αλλά θα είμαστε μαζί

χέρι χέρι θα αλλάξουμε το όνομά του

όχι την ουσία του

Δεσμεύομαι...

δεν θα είσαι μόνος, όποιος

κι αν ερήμην μας πάρει την απόφαση.

Ανακόλουθη.