Ένας μήνας ...και κάτι από πριν

Καταλάβατε τώρα γιατί είχα βάλει αυτή τη φωτό προφίλ στο FB; γιατί ίσως χρειαστώ ένα όμορφο τατουάζ στο λαιμό... αλλά μπορεί και όχι... ν' αφήσω το σημάδι για να θυμάμαι... την κόλαση πριν... μετά... και κατά τη διάρκεια...

Πέρασε κιόλας πάνω από ένας μήνας που βγήκα από αυτό που νόμιζα κόλαση. Και που ήταν...

- Ξυπνήστε κα Αναγνωστοπούλου... ξυπνήστε...
Να με παρατήσετε ήσυχη... δεν θέλω να ξυπνήσω... βλέπω όμορφα όνειρα... πολύχρωμα... φωτεινά... με όμορφες... χαρωπές... αγαπημένες μορφές να πρωταγωνιστούν σ' αυτά.
Δεν θέλω λέμε γαμώ το φελέκι μου μέσα... αφήστε με.
- Ξύπνα Νάση... ξύπνα... όλα καλά.
Ουπς!!! ποια φωνή με καλεί με το μικρό μου;
- Ξύπνα Νάση...
Άνοιξα μια τρίχα το ένα μου μάτι αλλά τα 'βλεπα όλα θολά.
- Ξύπνα Νάση... είμαι η Μίκη...
Ωχ... σ' αυτήν έπρεπε να χαμογελάσω... η Μίκη, η φίλη της αδελφής μου.
Χαμογέλασα... χαμόγελο με δόντια... παγωμένο ήταν αλλά τέλος πάντων χαμογέλασα. Από ευγένεια και μόνο.
Και ξανακοιμήθηκα... αλλά δεν μ' άφηναν στην ησυχία μου κι έτσι άνοιξα λίγο περισσότερο το μάτι μου. 3.15 έλεγε το ρολόι στον απέναντι τοίχο. Πόσες ώρες ήμουνα ρε πούστη μου στο χειρουργείο; 10.15 ήταν η τελευταία ώρα που είδα προτού το ανελέητο ναρκωτικό κυλήσει στις φλέβες μου.
Αποφάσισα να ξυπνήσω... Δεν ένιωθα τίποτα... παρά μόνο το χέρι μου το αριστερό (καθώς το δεξί είχε ορούς κι άλλες μαλακίες) που αυτονομημένο εντελώς... ακάθεκτο κι αποφασισμένο να έρθει αντιμέτωπο με την ωμή πραγματικότητα, άφησε την παράλληλη με το σώμα θέση του κι άρχισε να ανεβαίνει ... στην αρχή στην κοιλιά, μετά στο στέρνο μετά στο λαιμό... πρώτα το σαγόνι... ο.κ. στη θέση του... μετά στο στόμα... κι αυτό στη θέση του... στο κέντρο του προσώπου... μάλλον δεν είχε λοξοδρομήσει... άνοιγε κανονικά κι έκλεινε το ίδιο κανονικά... άρχισα τις γκριμάτσες... δεξιά - αριστερά, πάνω - κάτω... όλα ο.κ. ... έπειτα η μύτη... κι αυτή εκεί στο σωστό σημείο (παραμένοντας ωστόσο στο λάθος μέγεθος) ... μετά τα μάτια... ναι ακόμα είχα δύο μάτια στην ίδια θέση με πριν... άρχισα να τ' ανοιγοκλείνω... ναι αντιδρούσαν κανονικά... άνοιξε - κλείσε... κανονικά κι αυτά. Το ένα αυτί, το δεξί όπως το ήξερα... ΚΑΙ άκουγε ΚΑΙ μετέδιδε στον εγκέφαλό μου τα ερεθίσματα... και ποια ήταν αυτά; Η πείνα κυρίες και κύριοι!!! Η πείνα!!! Κι αυτοί οι ανάλγητοι νοσηλευτές μην έχοντας πάρει χαμπάρι πως τελικά είχα ξυπνήσει και μάλιστα τόσο πεινασμένη συζητούσαν για το προηγούμενο επεισόδιο του μάστερ σεφ!! Και να 'χω μια κύστη τίγκα στο διουρητικό και στα ναρκωτικά υγρά έτοιμη να εκραγεί και να πεταχτεί στα μούτρα των παρευρισκομένων σχολιαστών του μάστερ κλας... Κι ένας θόρυβος... δυνατός... απίστευτος... ένα κομπρεσέρ δίπλα στο αυτί μου... το γερό... (έτσι μου φαινόταν ωστόσο ήταν από διπλανή αίθουσα)... Μου 'ρχόταν τρέλα...
- Κλείστε το γαμημένο το κομπρεσέρ ΤΩΡΑ... κλείστε το, μ' ακούτε; Kαταλαβαίνετε;
Τα δευτερόλεπτα μου φαίνονταν αιώνες... το γαμημένο δεν έκλεινε... μα πού στο διάολο ήταν;
- Αν δεν κλείσετε το κομπρεσέρ τώρα θα σηκωθώ και μαζί με τους ορούς θα βγω στο πεζοδρόμιο να κατουρήσω και μετά θα πάω στο κυλικείο να φάω... Μ' ακούτε μωρέ... Πεινάω... κατουριέμαι... κάντε κάτι επιτέλους.
Μου έφεραν μια πάπια...
- Δεν θέλω χρησιμοποιημένη πάπια... να την πάρετε από εδώ... προτιμώ να τα κάνω επάνω μου...
- Μα κυρία μου την έχουμε απολυμάνει την πάπια.
- Σκασίλα μου... δεν θέλω λέμε...
Τελικά το κομπρεσέρ έκλεισε ακριβώς την ώρα που άκουγα την προϊσταμένη να τηλεφωνεί στο γιατρό μου.
- Γιατρέ ξύπνησε και φωνάζει και κατουριέται και πεινάει...
- Παιδιά ο γιατρός είπε αφού φωνάζει είναι καλά να την πάμε στο δωμάτιό της.

Πάλι καλά να λέτε αγαπητοί που δεν άρχισα να φωνάζω "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" ή "Κάτω η Χούντα"... πάλι καλά να λέτε...

Και τότε το ένιωσα να κυλάει... υγρό, βελούδινο αλλά πολύ βαρύ. Αρχικά ένιωσα τα μάτια μου να πλημμυρίζουν... μετά να ξεχειλίζουν και νάτο ...συμπυκνωμένο και παχύρρευστο κύλησε στο  μάγουλό μου και τσουπ χώθηκε στο αυτί μου. Ένα μικρό υπόλοιπό του όμως έπεσε στο φορείο... δώρο για τον επόμενο... Ένα δάκρυ βουβό... ένα δάκρυ βουνό... ένα δάκρυ για όλα... Γι' αυτά που πέρασα, γι' αυτά που έχασα, γι' αυτά που έδιωξα, γι' αυτά που ξαναβρήκα. Για μια αγωνία που - μάλλον - όδευε προς το τέλος της. Για μια κόλαση που την διάβηκα με την "αξία" μου και βγήκα απ' αυτήν με το σπαθί μου. Ένα δάκρυ πλειόμορφο... σαν το αδένωμα που μόλις μου είχαν αφαιρέσει*. Ένα δάκρυ που δεν ωφελούσε καθόλου τις τομές του λαιμού και του αυτιού αλλά ένα δάκρυ βάλσαμο για τις πληγές στην ψυχή που είχαν δημιουργηθεί πριν... Στη διάρκεια αυτού του "κάτι" που λέω στον τίτλο... Τότε που φρόντισα με τεράστια επιτυχία να στενοχωρήσω αγαπημένους μου μόνο και μόνο από τον τρόμο μου πως δεν θα αντίκριζαν ποτέ ξανά αυτό που ήδη είχαν γνωρίσει.

Στο ασανσέρ ξανακοιμήθηκα... αλλά η πείνα και η κύστη με ξύπνησαν πια για τα καλά...
Κι αφού με τακτοποίησαν στο κρεβάτι μου... άρχισε το γνωστό πανηγύρι...
Γελούσα ρε πούστη μου... με όλους και με όλα... μ' ένα γέλιο κακαριστό... πνιχτό... βλέπετε δεν μπορούσα να γελάσω κανονικά με τέτοιο μαχαίρωμα και τέτοιο μπαντάρισμα... γελούσα... Μάλλον μέσα στον ορό είχαν ρίξει και αέριο γέλιου δεν εξηγείται διαφορετικά..
Νομίζω πως σε αυτό το νοσοκομείο θα με θυμούνται για καιρό... αφού μισή ώρα αργότερα ήθελα να πιω νερό... διψούσα... ήθελα να φάω... πεινούσα... αλλά νομίζω το είπαμε αυτό.
- Δεν κάνει να πιείτε νερό...
- Μα είμαι καλά... αλλά πονάω... δώστε μου ένα παυσίπονο.
- Θα σας το βάλουμε στον ορό.
- Ε δεν πονάω και τόσο πολύ, δώστε μου ένα χάπι.
- Θα σας δώσουμε αλλά θα το καταπιείτε με το σάλιο σας... το πολύ πολύ μισή γουλιά νερό...

Ναι καλά... μισό μπουκάλι ήπια... γατάκια νοσηλευτές που θα με κουλαντρίσετε εσείς εμένα.

Κι επιτέλους ήρθε η ώρα του φαγητού... Ε καλά δεν το λες και φαγητό τώρα αυτόν τον φιδέ βρασμένο σε κοτοπουλοζωμό αλλά εμένα μου φάνηκε... γκουρμεδιά... τί να μου κάνει όμως η σούπα και το ρυζόγαλο!!! Να 'ναι καλά ο γιατρός όμως που είπε στους δικούς μου αργότερα "καλέ πηγαίνετε στο κυλικείο και πάρτε της ό,τι θέλει". Και οι δικοί μου ... "να της πάρουμε γιαούρτι!!!" Ρε τί να το κάνω το γιαούρτι... φέρτε μου μια μακαρονάδα, ένα σάντουιτς έστω... μπορώ γιατρέ μου; Μπορείς αλλά αν είναι σκληρό πολύ θα πονάς. Κι έτσι συμβιβάστηκα μ' ένα τοστ με ψωμί ολικής, τυρί και γαλοπούλα. Δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα σ' αυτή τη ζωή...
...
...
Από τότε λοιπόν κάθε μεσημέρι μετά το φαγητό μου κλαίω. Χωρίς να το θέλω... Κάτι σαν αυτοματισμός ένα πράγμα. Κλαίω πικρά για αυτά που έχασα/έδιωξα. Κλαίω γλυκά γι' αυτά που εξακολουθώ να έχω... γι' αυτά που τελικά διατήρησα... για την γεωμετρία του προσώπου μου που μετά από ένα μήνα είμαι πια σίγουρη πως είναι ίδια με πριν. Κλαίω με αγωνία για το αν αυτή η 12ποντη ουλή από το πάνω και πίσω μέρος του αυτιού μέχρι τη μέση και στο πλάι του λαιμού θα φύγει κάποτε για να μπορώ να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και προφίλ... Γιατί βλέπετε... είμαι άνθρωπος κανονικός... πλάσμα ατελές κι ατελέσφορο... ανασφαλές και ... ψωνάρα. Και το θέλω και αυτό το προφίλ όπως πριν... δεν μου αρκεί το δεξί προφίλ που είναι αψεγάδιαστο... θέλω και το αριστερό... για ευνόητους λόγους... όπως επίσης δεν μου φτάνει ένα κανονικό και καθόλου τραυματισμένο προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα. Θέλω ΚΑΙ τον λαιμό μου όπως ήταν πριν. Για να μπορώ να στρουθοκαμηλίζω με την ησυχία μου.

Η φίλη μου η ψυχολόγα μου είπε πως αυτό συμβαίνει επειδή, αν και ήμουν ναρκωμένη, το υποσυνείδητό μου γνωρίζει πολύ καλά τί ακριβώς συνέβη στις 4 ώρες καθαρού χειρουργείου. Ήταν εκεί το άτιμο και παρακολουθούσε. Μη σας πω ότι βοηθούσε κιόλας. Και η ώρα που εγώ βάζω τα κλάματα είναι η ώρα που τέλειωσαν όλα κι άρχισε η περίοδος της ανάνηψης. Είναι δάκρυα που πρέπει να βγουν από μέσα μου έτσι κι αλλιώς, να μην τα καταπιέσω, δάκρυα που περιλαμβάνουν συμπυκνωμένη όλη την αγωνία που πέρασα προτού βεβαιωθώ ότι θα μπορώ πάλι να κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου και να σας γράφω. Με την ίδια ακριβώς εμφάνιση...

Όσο γι' αυτά που ήδη έχω χάσει, παρότι μπορεί να μην τα ξαναβρώ ποτέ... κρατάω το καλάθι μου ... όχι μικρό... μεγάλο καλάθι κρατάω εγώ... δεν είμαι μίζερη... ούτε απαισιόδοξη... μεγάλο καλάθι για να χωράει το μεγαλείο τους και μέσα σ' αυτό το μεγάλο μου καλάθι εγώ τους "κρατάω" θέση. 

Και μην ξεχνάτε... αγαπημένοι μου... ποτέ δεν αμελούμε για οτιδήποτε ξένο ή διαφορετικό παρατηρούμε στο σώμα μας. Ακόμα κι αν πάμε στο γιατρό και μας πει τη γνώμη του... δεν επαναπαυόμαστε... ζητάμε και δεύτερη και τρίτη αν χρειαστεί... γιατί κάπως έτσι την πάτησα εγώ... αφού με καθησύχασαν κι έτσι από ένα εκατοστό που ήταν όταν το ανακάλυψα έφτασε να γίνει 4 εκατοστά όταν το αφαίρεσα. Με πιθανές ανυπολόγιστες συνέπειες που ευτυχώς δεν υπήρξαν.

*Το πλειόμορφο αδένωμα είναι ο καλοήθης (που όμως υπάρχουν αρκετά μεγάλες πιθανότητες να μετατραπεί σε κακοήθη νεοπλασία) όγκος παρωτίδας που μπλέκεται στο προσωπικό νεύρο, το υπεύθυνο για τις κινήσεις ματιών και χειλιών και που ολοκληρώνει τον σχηματισμό του σαν ένα μεγάλο γρουμπούλι (το δικό μου μεγέθους καρυδιού) στο πίσω μέρος του αυτιού. Στην δική μου περίπτωση αναγκάστηκαν να κόψουν το νεύρο που απολήγει στον λοβό του αυτιού κι έτσι τώρα δεν τον αισθάνομαι. Φαντάζεστε να είχε συμβεί αυτό σε κάποιο άλλο νεύρο; Δεν θέλετε να το φανταστείτε το ξέρω. Ούτε κι εγώ. Οι ντόκτορες είπαν πως σιγά σιγά θα δημιουργηθεί καινούργιο νεύρο. Ή μπορεί και να χρησιμοποιηθεί κάποιο από τα άλλα τα νεύρα που τα έχω και μπόλικα γενικώς τώρα τελευταία.