Φόβος ενστίκτου (μου)

Νομίζω πως θα πεθάνω - ελπίζω σε βαθιά γεράματα - και δεν θα έχω μάθει να το εμπιστεύομαι αυτό το γαμημένο το ένστικτό μου.
Αυτή τη φωνή που συνήθως μου λέει τί να ΜΗΝ κάνω. Που ωρύεται και ξεδιπλώνει με μαεστρία μέσα στο μυαλό μου επιχειρήματα ατράνταχτα γι' αυτό που πρέπει ν' αποφύγω.

Κι όμως...
...του πηγαίνω  κόντρα. Όχι επειδή είμαι ανάποδος άνθρωπος (που είμαι καμιά φορά). Όχι επειδή είμαι μέσα στην αντίρρηση συνέχεια (δεν είμαι συνέχεια). Αλλά επειδή το φοβάμαι. Φοβάμαι το λάθος. Το λάθος που συμβαίνει τελικά και είναι πάντοτε η επιλογή αυτή που θα έπρεπε να έχω αποφύγει. Η επιλογή αυτή από την οποία το ένστικτό μου προσπαθεί να με προφυλάξει.

Ίσως φταίει που το δικό μου ένστικτο είναι αποτρεπτικό για λανθασμένες τελικά ενέργειες στις οποίες εγώ όμως βλακωδώς προχώρησα. 
Ίσως φταίει που το δικό μου ένστικτο είναι κατηγορηματικό για αποφάσεις που δεν έπρεπε να πάρω κι όμως τις πήρα.
'Ισως φταίει που το δικό μου ένστικτο με προειδοποιεί για όσα πρέπει να εξαιρέσω πάση θυσία στα επαγγελματικά μου κι όμως δεν το έκανα.
Ίσως φταίει που το δικό μου ένστικτο προσπαθεί να με εμποδίσει κι όχι να με ενθαρρύνει.
Κι αυτό το μισώ. Το θεωρώ τροχοπέδη, ανάχωμα, ντρίμπλα και κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. Ένστικτο, προειδοποίηση, αντίθεση και το λάθος γίνεται. Ξανά και ξανά.
Και να πεις ότι τόσα χρόνια δεν έχω μάθει κι εγώ τρόπους να παίρνω τη μπάλα, να χαλάω την ντρίμπλα...
Ο διάλογος που επιχειρώ να κάνω μαζί του δεν είναι εποικοδομητικός. Ρωτώ "γιατί" κι απάντηση δεν παίρνω κι αν καμιά φορά πάρω θα είναι "γιατί έτσι, ένστικτο είμαι λογαριασμό δεν δίνω" ή θα είναι τέτοια η απάντησή του που δεν θα με πείθει.
Κι αν; Ρωτώ εγώ τον εαυτό μου.
Αν δεν είναι όπως τα λέει; Αν κάνει λάθος αυτό ή αν εγώ ερμηνεύσω λάθος τις προειδοποιήσεις του; Αν πω "όχι" και χάσω μια επαγγελματική ευκαιρία, μια δυνατότητα να προχωρήσω; Αν αρνηθώ μια πρόσκληση/πρόκληση και κλείσω μια πόρτα που ίσως μ' έβγαζε σε κάτι ενδιαφέρον; Αν δεν βγάλω αυτό που έχω μέσα μου και ταλαιπωρηθώ από μια σχέση, μια φιλία, μια συνεργασία;
Άλλοτε πάλι, επίσης αποτρεπτικά, προσπαθεί να με εμποδίσει από μία απερίσκεπτη ενέργεια που θα με κάνει ίσως να κλάψω πικρά. Και πάλι δεν θα το ακούσω. Θα κάνω το δικό μου. Κι έπειτα κλαίμε. Κι όταν η καρδιά μου με οδηγεί σε κάτι όμορφο αλλά σαν αντιπροσωπευτική "σκορπίνα" και γι' άγνωστους λόγους αποφασίσω να τρυπηθώ με την ουρά μου και να το καταστρέψω, αυτό φωνάζει "μην το κάνεις" αλλά πριν αλέκτωρ λαλήσει.... η μαλακία γίνεται.
Κι έτσι λοιπόν...
Θα το κάνω το βήμα... πού ξέρεις;
Θα δεχθώ την πρόκληση/πρόσκληση.... πού ξέρεις;
Θα το στείλω το γράμμα ή το μήνυμα... και πού ξέρεις; Ίσως είναι για καλό. Αλλά δεν είναι. Σίγουρα δεν είναι καλό για μένα. Πάντως σίγουρα είναι καλό για τον άλλον.

Πάμε τώρα παρακάτω...
Δέχθηκα να κάνω τη δουλειά, μετά από πολλές πιέσεις του πελάτη μου, παρότι το ένστικτο μου έλεγε να αρνηθώ γιατί δεν θα πληρωθώ ποτέ. Και δεν θα πληρωθώ. Ο Στουρνάρας άρπαξε την αμοιβή τη δική μου μέσω του πελάτη μου*. Επειδή αυτός χρωστάει στην εφορία ενώ εγώ όχι. Όμως εγώ έκανα τη δουλειά. Και πλήρωσα τα χρέη αλλουνού τελικά. Χωρίς να το θέλω. Χωρίς να ρωτηθώ. Εγώ, που με πόνο, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα (χωρίς Σάκη όμως) φροντίζω να έχω τις υποχρεώσεις μου "διακανονισμένες", ρυθμισμένες ρε παιδί μου αλλά κατά τ' άλλα δεν χρωστώ σε κανέναν. Παρά μόνο της Μιχαλούς αλλά σε αυτήν δεν χρωστώ λεφτά. Χρωστώ μυαλά. Αλλά μην έχω παράπονο. Το ένστικτό μου φώναζε "ΠΕΣ ΟΧΙ". Δεν το άκουσα... Γιατί πώς να αρνηθώ την βοήθειά μου στον άλλον σε τέτοιους καιρούς; Κι αν τελικά προλάβαινε να κάνει τη ρύθμιση που επιθυμούσε κι εγώ έπαιρνα τελικά την αμοιβή μου; Είναι καιροί τώρα να αρνείσαι "δουλειές"; Δεν θα την πάρω όμως την αμοιβή. Δηλαδή ΜΑΛΛΟΝ δεν θα την πάρω. Αφού λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σκέφτομαι μήπως και... Αλλά σε μένα η ζωή συνήθως δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Έπαιξα; Έχασα. Ή κέρδισα. Δεν έχω όμως ούτε εδώ παράπονο. Κι έχω κερδίσει κι έχω χάσει. Πιο πολύ το δεύτερο βέβαια αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

Πάμ' παρακάτω...
Δέχθηκα την πρόσκληση/πρόκληση, ενώ το ένστικτο μου έλεγε να μην το κάνω γιατί θα πληγωθώ. Και πληγώθηκα. Ήταν τόσο όμορφο για να 'ναι αληθινό. Έπρεπε να το ακούσω το γαμημένο. "ΚΟΦΤΟ" μου 'λεγε. Μα πώς να το κόψω; Δεν κοβόταν το άτιμο. Κι όταν τελικά αποφάσισα να το κόψω πάλι το ένστικτο με προειδοποιούσε ειρωνικά: "Τώωωωωρα; τώρα είναι αργά. ΜΗΝ ΤΟ ΚΟΒΕΙΣ". Αλλά το έκοψα. Μου άρεσε, δε λέω... πέρασα καλά. Αλλά τώρα πάει... καπούτ. "Να προσέξεις ώστε η ευχαρίστηση που θα νιώσεις να μην είναι μικρότερη από τη μελαγχολία που θα την διαδεχτεί", είπε κάποτε ο Επίκουρος. Μα η ευχαρίστηση δεν έρχεται παρέα με ζυγαριά. Έρχεται μόνη της αλλά όχι πάντα με άδεια χέρια, όλο και φέρνει κάποια κρυφά ρίσκα μαζί της. Ποιός τα υπολογίζει όμως αυτά όταν κατακλύζεται από ευτυχία; Ποιός τα μετράει αυτά όταν πετάει στα σύννεφα; Ποιός τα ζυγίζει αυτά όταν σαν αεράκι περπατάει απαλά πάνω στη γη; Βέβαια είναι σίγουρο πως η μελαγχολία που θ' ακολουθήσει θα είναι μεγάλη. Ανάλογη πάντα με την ευχαρίστηση ή/και μεγαλύτερη. Αν όμως κυκλοφορούσαμε με το ζύγι στο χέρι δεν θα ήμασταν ανθρώπινα όντα. Ούτε καν όντα. Θα ήμασταν μηχανές. Σας μοιάζω εγώ για μηχανή;

Πάμ' παρακάτω...
Το έστειλα το μήνυμα κι ας βροντοφώναζε το ένστικτό μου "ΟΧΙ" γιατί θα το μετάνιωνα. Και το μετάνιωσα. Το πλήρωσα βέβαια.

Κι έτσι...
ούτε εδώ χρωστώ τίποτα.

Κι έτσι...
και χαμένη και "δαρμένη" αλλά ευτυχώς όχι χρεωκοπημένη (ακόμα).

Η ζωή μας τελικά αποτελείται από διασταυρώσεις. Λεωφόρου με παράδρομο. Δρόμου ταχείας κυκλοφορίας με δευτερεύουσα αρτηρία. Επαρχιακού δρόμου με χωματόδρομο. Συνοικιακού δρόμου με κεντρικό άξονα. Και καθορίζεται από επιλογές που πολλές φορές μας οδηγούν σε δρόμους άλλους απ' αυτούς που ελπίζαμε. Όταν λέμε ναι σ' αυτό κι όχι στο άλλο. Ή το ανάποδο. Πολλές φορές έχω βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Κι έχω την αγωνία ότι θα επιλέξω τη λάθος κατεύθυνση. Όμως ο άλλος δρόμος, αυτός που απορρίπτω ή δεν προτιμώ, θα 'ταν άραγε καλύτερος; Διαφορετικός; Αμφιβάλλω. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη. Κάπου διάβασα - δεν θυμάμαι πού - ότι "οι άνθρωποι οδηγούνται από τον τυφλό που κρύβουν μέσα τους". Μπορεί να είναι έτσι και η δυνατότητα επιλογής να μην είναι παρά μια αυταπάτη. Να είναι οι χάντρες και τα καθρεφτάκια που μας "προσφέρει" η ζωή για να μας ξεγελάσει ώστε να ακολουθήσουμε έναν δρόμο που έτσι κι αλλιώς είναι χαραγμένος για εμάς. Ή ίσως να είναι το "νερό που καίει" και μας μεθά ώστε να μην διακρίνουμε καθαρά τις επιλογές μας. Δεν πιστεύω όμως στη μοίρα, στο πεπρωμένο. Πιστεύω στις ερωτήσεις. Οι απαντήσεις είναι αυτές που με μπερδεύουν, αυτές ίσως να είναι τελικά η αυταπάτη. Μεγάλωσα πολύ για ν' αρχίσω ν' αναρωτιέμαι "είναι άραγε η επιλογή που με καθορίζει ή μήπως είναι η διαθεσιμότητά μου απέναντι στους άλλους;"

Κι έτσι...
αρχίζουν τα ερωτήματα που θα με βασανίζουν από εδώ κι εμπρός μαζί με όλα τ' άλλα που εκτός από μένα ταλανίζουν κι ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ν' αρχίσω να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου ή να συνεχίσω το αντάρτικο;
Ελευθερία ή θάνατος;
Να ζει κανείς ή να μη ζει;
Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;
Μπούτι ή στήθος;
Κρέας ή ψάρι;
Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Ξέρω γω; Για πείτε κι εσείς;


* Ο πελάτης μου δεν είναι φοροφυγάς. Ο πελάτης μου έφαγε ένα τεράστιο φέσι από εφημερίδα που έκλεισε. Και δεν μπορεί να "εξυπηρετήσει" τις υποχρεώσεις του. Μία από τις υποχρεώσεις του είμαστε κι εμείς.

https://www.youtube.com/watch?v=ky4CdN0x58A