Άγνωστος άνδρας/πελάτης μπαίνει στην εταιρεία που εργαζόμουν... Η γραμματέας τον οδηγεί στον εργοδότη μου. Είχε προηγηθεί τηλεφώνημα... Τον περίμενε. Κλείνουν τις πόρτες.
Σε λίγο βγαίνει ο εργοδότης μου, χλωμός κι αλλιώτικος και δίνει στον συνάδελφό μου μια δισκέτα λέγοντας "όταν έρχεται κάθε Πέμπτη πρωί ο κος Τάδε να προηγείται, θα περιμένει να πάρει το φιλμ και θα φεύγει".
Η δισκέτα περιείχε αρχείο "κλειστό" όπως το λέμε εμείς του χώρου ... και το μόνο που είχε να κάνει ο συνάδελφος ήταν να κατευθύνει αυτό το "κλειστό" ψηφιακό περιεχόμενο της δισκέτας προς την λεγόμενη "έξοδο" δηλαδή τον RIP εκτυπωτή που "τύπωνε" σε φωτογραφικό χαρτί ή σε φιλμ προκειμένου να πάρει τον δρόμο του τυπογραφείου για "τσίγκους" κι εκτύπωση. Μην σας μπλέκω όμως με τεχνικά. Έτσι κι αλλιώς η διαδικασία αυτή δεν ισχύει πια.
Εκείνο που εννοώ είναι ότι ποτέ δεν γνωρίζαμε το "κλειστό" περιεχόμενο της δισκέτας που έφερναν οι πελάτες μας. Το φιλμ μαζευόταν στην "κασέτα" κι αυτή κατόπιν την βάζαμε στο εμφανιστήριο. Όταν "εμφανιζόταν" απλώς ρίχναμε μια ματιά μήπως κι έχει "χτυπήσει" κάτι.
Την πρώτη φορά που ήρθε αυτός ο ...κύριος/πελάτης, ο εργοδότης μου περίμενε ο ίδιος το φιλμ να βγει, το τύλιξε, του το έδωσε κι αυτό ήταν. Από τον όγκο του ρολού κατάλαβα πως επρόκειτο για κάτι μεγάλο, εφημερίδα ή περιοδικό. Δεν έδωσα σημασία παρότι ήταν πολύ σπάνιο πελάτης να μην περάσει από μένα να τον κωδικοποιήσω. Ωστόσο, έστω και χωρίς κωδικοποίηση το τιμολόγιο κοβόταν σ' ένα όνομα Τάδε. Ο.κ. αφεντικό ήταν, δική του η επιχείρηση τί μ' ένοιαζε;
Αυτό συνεχίστηκε και τις επόμενες δύο εβδομάδες. Ο "κύριος" πελάτης ερχόταν, ο συνάδελφος έβαζε στο σύστημα τη δισκέτα, το αφεντικό περίμενε, τύλιγε, έδινε κι ο πελάτης έφευγε.
Έλα όμως που την δεύτερη βδομάδα έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και περνώντας από τον χώρο του εμφανιστηρίου είδα το φιλμ να έχει ξεχειλήσει το καλάθι υποδοχής και να σέρνεται στο πάτωμα;
Το σήκωσα να το μαζέψω και τί βλέπω; ΤΙ ΒΛΕΠΩ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ ΜΕΣΑ; Η εφημερίδα της ΧΑ.
Άναυδη κρατούσα το φιλμ... ο πελάτης χρυσαυγίτης απόξω περίμενε... κάνω νόημα στο αφεντικό "εμείς θα τα πούμε μετά". Τυλίγει πάλι ο ίδιος το ρολό κι ο χρυσαυγίτης φεύγει. Στο γραφείο του εργοδότη μου εκτυλίχτηκαν σκηνές απείρου κάλλους. Ο εργοδότης μου δημοκράτης, καμία αμφιβολία περί αυτού. Μαλάκας εργοδότης αλλά δημοκράτης.
- Νάση μη φωνάζεις θ' αναστατωθούν τα παιδιά.
- Ν' αναστατωθούν, ΠΡΕΠΕΙ ν' αναστατωθούν.
- Του έδωσα τετραπλή τιμή για να μην έρθει αλλά τελικά την έφερε τη δουλειά.
- Δηλαδή τώρα κάθε Πέμπτη θα έχουμε τον μαλάκα μέσα στα πόδια μας; Δηλαδή από αυτό το "μαγαζί", ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ μαγαζί θα φεύγει αυτή η κωλοφυλλάδα; Πας καλά χριστιανέ μου; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Και δεν το 'χουμε σε τίποτα κάθε Πέμπτη ν' απεργούμε...
- Εδώ μέσα είσαι υπεύθυνη προϊσταμένη. Σου δίνω το ελεύθερο να του πεις να φύγει, να μην ξαναπατήσει. Διώξτον. Αναλαμβάνεις όμως την ευθύνη για ό,τι συμβεί στην εταιρεία και σε σας στη συνέχεια; Έχω κάτι στο νου μου, κάνε λίγη υπομονή.
- Ωραία θα κάνω λίγη υπομονή. ΛΙΓΗ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ;
Φυσικά τα παιδιά ενημερώθηκαν. Και τέλειωσαν τα χαριεντίσματα με την πανέμορφη γραμματέα μας. Και τέρμα κι οι καφέδες που ευγενέστατη του πρόσφερε. Έλεγε καλημέρα και του γυρίζαμε τα μούτρα.
Τις επόμενες άλλες δύο εβδομάδες καθόμουν και περίμενα να σκάσει μύτη το φιλμ. Το διάβαζα όλο... από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία. Το αφεντικό με πείραζε "ούτε στα όνειρά τους να έχουν τέτοιον φανατικό αναγνώστη".
Κάποια από αυτές τις τέσσερεις συνολικά μαύρες Πέμπτες, φώναξα με κάποια σαχλή δικαιολογία τα πιο νεαρά παιδιά συναδέλφους μου. Οι άλλοι είχαν ήδη ενημερωθεί αλλά δεν χρειάζονταν περαιτέρω διευκρινήσεις περί της φασιστικής αυτής οργάνωσης. Κάτι είχε πάρει το αυτί τους. Έβαλα λοιπόν τα δύο νέα παιδιά να διαβάζουν μαζί μου το φιλμ καθώς έβγαινε. Είχαν φρίξει, είχαν ασπρίσει, δεν είχαν ιδέα αυτά τα 20χρονα παιδιά περί τίνος πρόκειται. Όταν έφυγε ο χρυσαυγίτης τους είπα "αυτό που είδατε σήμερα, να το θυμάστε, μην το ξεχάσετε ποτέ, θα το βρείτε μπροστά σας κάποια μέρα κι ελπίζω να βγω ψεύτρα αλλά δεν θα βγω. Μ' ακούτε; Μην το ξεχάσετε ποτέ". Μου είπαν "σ' ευχαριστούμε ρε συ... αυτό ήταν μάθημα ζωής... δεν είχαμε ιδέα ότι υπάρχει τέτοιο πράμα". Να λοιπόν που υπάρχει... απάντησα. Και θα υπάρχει ...είπα από μέσα μου.
Εκείνες τις μέρες είχε μια συνδιάσκεψη, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, το ΠΑΣΟΚ που ήταν πελάτης της εταιρείας. Και είχαμε δουλειές που αφορούσαν το έντυπο υλικό αυτής της συνδιάσκεψης. Είπε λοιπόν ο εργοδότης μας στον χρυσαυγίτη ότι δεν μπορεί να τον "εξυπηρετεί" άλλο γιατί υπάρχει ασυμβίβαστο κι αυτός ξεκουμπίστηκε. Αυτά... για όλους όσους νομίζουν ότι αυτοί οι φασίστες είναι νέο φρούτο ή μπαλόνι που θα ξεφουσκώσει. Πάνω από 20 χρόνια ετοιμάζονταν αργά και μεθοδικά. Κάποιοι τους έβαλαν στη βουλή αλλά όλοι θα το πληρώσουμε. Δηλαδή το πληρώνουμε ήδη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου