Μια μέρα στο Μουσείο

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Μαλλιά... ✓
Μακιγιάζ (λέμε τώρα)... ✓
Άρωμα... μην τυχόν συναντήσουμε στο metro την κα Υφαντή και δεν μας ξεπλένει τίποτε μετά (κάποιοι θα καταλάβετε)... ✓
Ντύσιμο (φθινοπωρινό) ✓
Καπαρντίνα (μαύρη)... ✓
Μπότες (από τώρα ρε γαμώτη;)... ✓
Γυαλιά... λεφτά ... κινητό... ✓ ✓ ✓

ΦΥΓΑΜΕ....

Κίνηση; Μπα... κόλαση πες καλύτερα.
Όχι καλέ μέσα στο metro. Κίνηση είχε στην Κηφισίας μέχρι να πάω με το αυτοκίνητό μου στο metro. Να τα εξηγούμε αυτά. Όχι σαν την βοηθό που της τηλεφωνώ να την ρωτήσω πού ακριβώς βρίσκεται και σε πόση ώρα θα 'ρθει γιατί πρέπει να φύγω κι ενώ ακούω τον θόρυβο του ηλεκτρικού (τακ τουκ τακ τουκ κι όχι πια τσαφ τσουφ) εκείνη μου απαντάει "έχει μια κίνηση φοβερή"! Άει στο καλό... πλάκα έχει...

Είχα συναντήσεις με αρχαιολόγους/επιμελητές σε γνωστό μεγάλο Μουσείο της πόλης μας για το οποίο εργάζομαι τους τελευταίους μήνες.
Μελαγχολικός καιρός, μελαγχολικά βήματα, στρίβω στη γωνία και ώωωωωωπ πέφτω πάνω σε ένα δημοτικό σχολείο... Όχι στο κτίριο... στους μαθητές του. Μάλισταααα.... τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Παίρνω βαθειά ανάσα, βουλώνω τ' αυτιά και χαμογελαστή (μη με πουν και ξινή) προσπερνώ. Τα παιδάκια όμως μ' ακολουθούσαν σαν ουρά... τιτιβίζοντας (τρττττττττ τρρρρρτττττ.... ααααα....ιιιιιιι.....εεεεεε... ααιεεετριτττττρττττ)... πλάκα είχε...
Αλλά δεν είχε καθόλου πλάκα όταν διαπίστωσα ότι θα έμπαιναν στο Μουσείο!!! Να 'ναι καλά οι δάσκαλοί τους βέβαια... Έτσι, από μικρά να μαθαίνουν στις αντιθέσεις του πνεύματος/γράμματος και της πραγματικής ζωής.

Όταν διάβηκα την είσοδο και πήγα στη συνάντηση που είχα, ένιωσα σαν να μπήκα σε σκουληκότρυπα που τσακ μπαμ με μετέφερε σε ένα άλλο σύμπαν. Ακόμη κι ο καφές και το κρουασάν έμοιαζαν διαφορετικά, αλλιώτικα... πιο ήρεμα, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο για τρόφιμα ή/και ποτά. Ησυχία παντού... βλέπετε η ώρα του κοινού δεν είχε έρθει ακόμη κι έτσι το σχολείο περίμενε έξω. Στη διάρκεια της συζήτησης με τους εξαιρετικούς ανθρώπους συνειδητοποίησα πως σε αυτό το άλλο σύμπαν ασχολούνται με τον πολιτισμό!!! Αγωνιούν για μια έκθεση που προγραμματίζουν!!! Διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν, σβήνουν και ξαναγράφουν, κόβουν και ράβουν κείμενα ώστε να είναι όπως τα θέλουν (και να ταλαιπωρούν εμένα). Συνδέουν ποιητές κολοσσούς με ιστορικές περιόδους, ιστορικούς γίγαντες και μυθολογικά δημιουργήματα. Αναρωτιούνται τί θέλει να πει ο ποιητής (ο Καβάφης εν προκειμένω) και εικάζουν περί αυτού. Τί περίεργα κι αλλόκοτα όντα είναι αυτά!!!

Μιλάμε σιγά αλλά και δυνατά αναλόγως το θέμα. Εκείνη την ώρα, για κανέναν μας, δεν υπάρχει η χώρα κι η κατάντια της (είπαμε βρισκόμαστε αλλού), δεν υπάρχει η κυβέρνηση και τα μνημόνιά της, δεν υπάρχει η χρυσαυγειάδα και οι παραφυάδες της, δεν υπάρχει η τηλεόραση και η προπαγάνδα της, οι τατιάνες και η σαπίλα τους. Είναι ένας άλλος κόσμος. Που σκύβει με αγάπη στο χθες για να χαράξει με φροντίδα σήμερα την πορεία για ένα καλύτερο αύριο. Ανεβοκατέβαινα τους ορόφους και κοίταζα τα εκθέματα, με άλλο μάτι όμως τούτη τη φορά, όχι αυτό της επισκέπτριας, αλλά αυτό της χρωματικής επεξεργάστριας (δικός μου ο όρος) εφόσον έπρεπε να κάνω με το μυαλό μου "screenshot" τα αντικείμενα και να φροντίσω να παραμείνει η εικόνα τους κλειδωμένη μέσα σε αυτό ώστε να κάνω τις απαραίτητες ψηφιακές χρωματικές διορθώσεις όταν θα έφτανα στο γραφείο. Εγώ βέβαια πολύ θα ήθελα να πάρω τα εκθέματα μαζί μου ...για καλύτερη επεξεργασία... καταλαβαίνετε... αλλά επειδή σιγά μην τα ξανάβλεπαν, δεν μου τα έδωσαν!!! (αν είναι δυνατόν, τί ζητάω κι εγώ ε;).

Σε αυτά τα πάνω-κάτω λοιπόν - είχε ήδη ανοίξει το μουσείο για το κοινό - είδα το δημοτικό που λέγαμε αλλά κι ένα άλλο δημοτικό που είχε έρθει εν τω μεταξύ. Και λέω "είδα" γιατί - ω ναι - δεν άκουγα!! Μόνον ο δάσκαλος ίσα που ακουγόταν ενώ εξηγούσε ψιθυριστά στα παιδιά τί βλέπουν. Είδα επίσης "ξένους"/τουρίστες επισκέπτες. Είδα ακόμη κι έλληνες επισκέπτες (αργόσχολους προφανώς!!!) και βεβαιώθηκα πως έχω φύγει για τα καλά από αυτή τη χώρα στης οποίας τα εδάφη κι όχι μόνο βρέθηκαν όλα αυτά τα εκθέματα τα οποία είχαν δημιουργηθεί από προηγούμενους και σαφώς πιο αξιόλογους κατοίκους κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της.

Μετά από μερικές ώρες πήρα τον δρόμο της επιστροφής πανήρεμη κι ευτυχής. Βρήκα - αν και μεσημέρι πια - ένα ακόμη πεντακάθαρο metro, μπήκα σ' ένα άνετο κι επίσης καθαρό βαγόνι, οσμίστηκα πανδαισία αρωμάτων, σαπουνιών κι άφτερ σέιβ, χάζευα τα outfit των νεαρών κυρίων αλλά παρατηρούσα σχολαστικά τα outfit των δεσποινίδων ώστε να ενημερωθώ για τις νέες τάσεις της μοδός, να πάρω ιδέες και να τις εφαρμόσω επάνω μου αφού βεβαίως τις προσαρμόσω στην ηλικία μου και το παρουσιαστικό μου. Pas mal. Οδήγησα μετά χαλαρά κι είχα σχεδόν ξεχάσει τα βάσανα και τα προβλήματά μας. Στο μυαλό μου δεν είχα χώρο για φόρους, χαράτσια, ασφαλιστικές εισφορές κι άλλες υποχρεώσεις που υπάρχουν ούτε είχα έννοια για χρήματα εν γένει που όμως δεν υπάρχουν. Δεν επέτρεψα να εισχωρήσουν σε αυτό θεωρίες και "φιλοσοφίες" (κι αγωνίες) για τα έξοδα που αυτοτελώς και μονομερώς, ακούραστα, αβάδιστα κι ανεμπόδιστα αυξάνονται καθημερινά εν αντιθέσει με τα έσοδα που πρέπει να κοπιάσω πάαααρα πολύ για να τα αποκτήσω (και αν...). Εξάλλου κι η επομένη ...μέρα ήταν. Έφτασα στο γραφείο μου πεινασμένη (ως συνήθως) αλλά σε άριστη ψυχολογική κατάσταση και με ηθικόν ακμαιότατον κι αφού τάισα το στομάχι μου ξεκίνησα τη δουλειά. Όταν αργά το απόγευμα επέστρεψα σπίτι, άρχισα τα μπωτέ μου, σε μια προσπάθεια αναστήλωσης κι ανακαίνισης (ή αναπαλαίωσης... ό,τι θέτε, χατίρι δε χαλώ) αφού κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη τον είδα κάπως έτσι...

Τελικά αποφάσισα να σιδερώσω (μου αρέσουν οι λάιτ δουλειές του σπιτιού, δρουν επάνω μου χαλαρωτικά κι αγχολυτικά) και για ...παρέα/θόρυβο άνοιξα την τηλεόραση πάνω ακριβώς στην ώρα που ξεκινούσε η τηλεοπτική προπαγάνδα που κατ' ευφημισμόν ονομάζουμε "ειδήσεις". Δεν περιγράφω άλλο...