Μήπως ξέρεις από καυτή πατάτα;

Το καλό όταν κάποιος δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα και κυρίως σε κάποιο προσωποπαγές κόμμα είναι που μπορεί να αποδομεί και να αποδομείται ο ίδιος ελεύθερα, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, που δεν είναι υποχρεωμένος ν' ακολουθεί κάποια γραμμή, που δεν έχει να δώσει λόγο σε κανέναν και κυρίως δεν χρειάζεται να κρέμεται από τα χείλη κάποιου αρχηγού.
Το κακό είναι πως ενίοτε δεν ξέρει σε ποιόν να δώσει τη "λαϊκή εντολή" του, ειδικά όταν ο υποψήφιος ή οι υποψήφιοι έχουν σαν μότο "μια φορά ποτέ δεν φτάνει" ή "μία (φορά) ίσον καμία" ή "θέλω να σε βλέπω να σε βλέπω να με ψηφίζεις" ή "άσε με εσύ όχι να λες κι εγώ ναι να βλέπω... άσε με άσε με άσε μεεεε να σε δουλεύω". 
Το χειρότερο είναι πως "ενίοτε" αυτός ο έρμος ο ανένταχτος βλέπει πιο καθαρά και πιο ανένταχτα τα ...μελλούμενα.
Και το ακόμη χειρότερο είναι πως αυτό το "ενίοτε" έρχεται όλο και πιο συχνά.
Δημοκρατία θα μου πεις. Έστω αστική, έστω χωλένουσα αλλά πάντως δημοκρατία.
Σωστά θα σου πω κι εγώ αλλά θα σου πω και τ' άλλο: Ρε φίλε δεν ψηφίσαμε δύο φορές μέσα στο 2015; Δεν είπαμε καθαρά και ξάστερα και πέραν πάσης αμφιβολίας τί περίπου θέλουμε; Στο εντελώς περίπου... δε σου βάλαμε και το μαχαίρι στο λαιμό ρε αδελφέ. 
Δεν μπορείς; Εντάξει δε θα χαλάσουμε και τις καρδιές μας. Εκλογές; Εκλογές λοιπόν. Σάμπως έχουμε και κάτι άλλο να κάνουμε; Αλλά μήπως έχει αλλάξει και κάτι για να διευκολυνθούμε κι εμείς οι πτωχοί τω πνεύματι ψηφοφόροι;
Όχι δεν έχει αλλάξει. Ή μάλλον κάτι άλλαξε.
Η ικανότητα του νέου αλλά πλέον και πολύ σύντομα ενός ακόμη παλιού πρωθυπουργού να λέει ψέμματα. Ασύστολα ψέμματα. Και μάλιστα με τέτοια ευκολία που θα τη ζήλευαν όλοι οι προηγούμενοι από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Μη σας πω κι από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και μετά.
(Μα να μην αλλάζει κάτι προς το καλύτερο σ' αυτή τη ρημάδα τη φάρα των πολιτικών...)
Εν τω μεταξύ εσύ ο ανένταχτος ψηφοφόρος θα μείνεις με τις απορίες σου ad infinitum που θα 'λεγε κι ένας ...πρώην ΥΠΟΙΚ, απ' αυτούς που τους προικίσαμε δεόντως. 

Για να δούμε δυο τρία ...πόιντς.
Τους τελευταίους μήνες συνέβησαν πολλά, πάρα πολλά. Χωμένα φίρδην μίγδην σε μια εντελώς αλλόκοτη συσκευασία "του εντελώς παράδοξου να συμβαίνουν πολλά χωρίς να συμβαίνει απολύτως τίποτα".
Ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του μίλησε επίσης γι' αυτά τα ...πολλά σε μια "συσκευασμένη" ομιλία "του να λέει πολλά χωρίς να λέει απολύτως τίποτα". Όχι, φιογκάκι δεν είχαν οι "συσκευασίες". Ούτε καν αυτό.

Αν εξαιρέσουμε το ποιητικό "τα καλύτερα δεν τα ζήσαμε ακόμη" και το οποίο από τα χείλη του ακούστηκε μάλλον σαν απειλή μας είπε, για μια φορά ακόμη, πως τον ...εκβίαζαν. Και η αγαστή σύμπραξη με τους προηγούμενους τύπου "το ένα χέρι νίβει το άλλο" μάλλον οφείλεται στο ότι τους βόλευε όλους να συνωστίζονται κάτω από τη σκέπη αυτού του "εκβιασμού" μια που τους βόλευε όλους να παριστάνουν και αυτοί τους εκβιασμένους. Ενός εκβιασμού υποτιθέμενου θα τολμήσω τώρα να πω αφού πλέον τείνω να πιστέψω πως επρόκειτο για μια συμφωνία κυρίων. 
(Στο σημείο αυτό να τονίσω πως δεν ξέρω τί είναι χειρότερο: να ήταν συμφωνία κυρίων ή ο Τσίπρας να ήταν παντελώς ηλίθιος).
Μια συμφωνία ή μια ηλιθιότητα λοιπόν που συνοψίζεται στα εξής σημεία:
- Ξέρω πως δεν θα περάσω την αξιολόγηση του Φεβρουαρίου, με την καμία όμως.
- Φτιάχνω όπως όπως ένα e-mail με ...μέτρα και το στέλνω στους "εταίρους". Το κοστολογώ κάτι ψιλά. Ε και; Μήπως θα το εφαρμόσω εγώ;
- "Πατάω" πάνω στον νέο, τον ωραίο, εγώ ο παλιός που είμαι αλλιώς, και στη δίψα του να ανέβη στο βάθρο που ο κοσμάκης τον ανέβαζε σιγά σιγά, σκαλί σκαλί, χρόνο με τον χρόνο νοιώθοντας πως δεν έχει εναλλακτική και δεν πάει άλλο αλλά μην κατανοώντας πως το κόμμα αυτό ποτέ δεν ήταν κόμμα εξουσίας, ήταν πάντα το κόμμα του "μπαίνει δε μπαίνει στη βουλή", το κόμμα-εναλλακτική όχι για να κυβερνήσει αλλά εναλλακτική-άλλοθι για τους αριστερούς ψηφοφόρους ώστε να μπορούν να ψηφίζουν θετικά "κάτι". Κι επί τη ευκαιρία ν' ακούγεται και μια φωνή στη βουλή βρε αδελφέ.
- Προκηρύσσω προεδρικές εκλογές ξέροντας πως ΠτΔ δεν θα εκλεγεί άρα αμέσως μετά πάω σε εθνικές εκλογές. Κι αποτελειώνει ο νέος ό,τι άφησα εγώ ο παλιός μισοτελειωμένο για να ξαναέρθω μετά εγώ και να τα βρω όλα όμορφα και παστρικά τακτοποιημένα να τα ξανααποτελειώσω. Βέβαια όποιος σκάβει τον λάκο τ' αλλουνού πέφτει κι ο ίδιος μέσα. Γιατί αυτοί που τα σχεδίασαν ή τα "εκτέλεσαν" πήγαν κι αυτοί στον αγύριστο. Άφησαν βέβαια ...διαδόχους.
Όλα τα παραπάνω βασίστηκαν στη γνωστή κι αποτελεσματική μέθοδο της "Καυτής Πατάτας". Κι όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. 

Και φυσικά, τσίμπησε.
Αλλά δεν μπόρεσε να τα καταφέρει επειδή εκβιάστηκε μας είπε ανάμεσα σε πολλά άλλα. Δεν έχω λόγο να μην το πιστέψω. Εκείνο όμως που δεν μπορώ να πιστέψω είναι πως δεν πίστευε ότι θα εκβιαστεί.
Αλλά έχω μείνει κι εγώ με απορίες, απ' αυτές που επίσης θα μείνουν αναπάντητες σαν κλήσεις σε ιδανικό κι ανάξιο εραστή:
Aν πράγματι αυτά τα ...πολλά ή και τα πολύ χειρότερα εκβιαστικά συνέβαιναν ανάμεσα στους ...φίλους, εταίρους και δανειστές μας και τις προΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσεις γιατί αυτές ποτέ δεν ήρθαν να μας το πουν να το ξέρουμε; Για να μη εκθέσουν τα φιλαράκια τους ή για να μη μας αποκαλύψουν με τί ακριβώς τους εκβίαζαν;
Απλούστατον: δεν μας το είπαν ποτέ επειδή όμοιος ομοίω αεί πελάζει αλλά κι επειδή το φύλαγαν ως δώρο-έκπληξη πίσω από το κουτί ή την κουρτίνα αλλά που του νέου τελικά του βγήκε ο ...Ζόνγκ*.
Κι αν ο τωρινός αλλά μόλις πρώην δεν έλεγε την αλήθεια για τους εκβιασμούς γιατί έσπευσαν όλοι με τόση χαρά και μανία να τον καλύψουν και να τον στηρίξουν; Κι όχι μόνο το πολιτικό προσωπικό της πρώην συγκυβέρνησης αλλά και οι οπαδοί /ψηφοφόροι τους που τώρα βρίσκονται σε φάση "χαίρετε κι αγγαλιάσθε". Για τη χώρα ε; Και τους πιστεύετε;
Εγώ καθόλου, αντιθέτως νομίζω πως, απλούστατον επίσης, για να μην αποκαλυφθεί με τί ακριβώς τους εκβίαζαν.

Τελικά;
Τελικά το παραμύθι είχε άσχημο τέλος για μια φορά ακόμη. Βέβαια το τέλος του παραμυθιού δεν είναι το τέλος το δικό μας και βεβαίως δεν είναι το τέλος του κόσμου. Κι ακόμη πιο βεβαίως δεν είναι το τέλος της αριστεράς που έγκαιρα θαρρώ ψυχανεμίστηκε την αντίστροφη μέτρηση. Ακόμη κι όταν το παραμύθι υποχωρούσε αλλά η χρυσόσκονη παρέμενε αιωρούμενη με τη μορφή υπαινιγμού πως "κάτι γίνεται εκεί έξω". Αλλά τίποτα δεν έγινε ούτε εκεί έξω. Γιατί τώρα όλοι αναδιπλώνονται κι έχουν σκύψει στα του οίκου τους. Και προσπαθούν να μαζέψουν τη ζημιά που προκλήθηκε και σ' αυτούς ως ...collateral damage. Κι εκεί που μας ένοιαζαν οι λαοί της Ευρώπης τώρα... πάρε να 'χεις, για να μάθεις. Για να συμμορφώνεσαι... Καταλαβαίνεις. Κι αναρωτιούνται εκεί έξω τί ήταν αυτό που τους βρήκε κατακούτελα κι ενώ τη μια στιγμή ήσαν όλοι στους ευρωπαϊκούς δρόμους να μας στηρίζουν φάγαν κι αυτοί μαζί με μας τέτοια κατραπακιά. Μπορεί να μη γινότανε αλλιώς (τελικά μάλλον δεν γινότανε), δεν ξέρω και δε με νοιάζει σε αυτή τη φάση. Εκείνο που με νοιάζει είναι που it was a dirty job but somebody had to do it. 
Ε λοιπόν ας άφηνες τους προηγούμενους να την τελειώσουν τη δουλειά αγαπητέ. Όμορφα, παστρικά. Δικιά τους δουλειά ήταν. Αυτοί δημιούργησαν το πρόβλημα. Δες τους πώς κοκκορεύονται τώρα που βρήκανε "παπά" να (μας) θάψουν... Αλλά θα 'πρεπε κι εσύ να τους πεις όταν σου πέταξαν την καυτή πατάτα "πριτς"... Φταίς λοιπόν που την άρπαξες σαν ξερολούκουμο αλλά, το παραδέχομαι, φταίω κι εγώ που είπα "δε γαμιέται". Γιατί τελικά "γαμήθηκε".
Κάποιοι χαμογελάτε, σας βλέπω. Κάποιοι χαμογελάτε χαιρέκακα, σας βλέπω κι εσάς. Και κάποιοι άλλοι τρίβετε και τα χέρια σας. Κι αυτό το βλέπω. Κι όσα δεν βλέπω τα νοιώθω να ξέρετε.
Αλλά τους αριστερούς ανθρώπους μην τους κλαίτε. Έχουν φάει αυτοί στραπάτσα και στραπάτσα, κατραπακιές και κατραπακιές κι έχουν συνέλθει. Κι απογοητεύσεις έχουν φάει αλλά συνέχισαν. Δεν το έβαλαν κάτω. Κι ούτε πρόκειται. Ξέρετε τί αγύριστα κεφάλια είναι αυτοί οι παλιοαριστεροί; Γιατί ξέρουν πως έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Το κακό είναι πως τα ...δίκια είναι πολλά. Όσα και οι αριστεροί.
Στο σημείο αυτό θα 'λεγα τους δημοκράτες γενικά να μην τους κλαίτε. Τους πραγματικά δημοκράτες όμως όχι τους κατ' επίφασιν. Τώρα αν εσείς θέλετε ντε και καλά να κλαίτε... κλάψτε... ποια είμαι εγώ που θα σας εμποδίσω.
Και τώρα βάλτε το χέρι στην καρδιά ή εναλλακτικά βγάλτε μια κόλλα χαρτί γιατί θα σας βάλω πρόχειρο διαγώνισμα με θέμα: Πότε άλλοτε οπαδοί/ψηφοφόροι κόμματος ΠΡΏΤΟΙ οργίσθηκαν και φώναξαν και καταδίκασαν το κόμμα τους όταν αυτό τα έκανε μαντάρα; Τί έκαναν οι οπαδοί/ψηφοφόροι του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ όταν αυτό έλυνε κι έδενε (τη χώρα) παραδίνοντας εθνικές κυριαρχίες κι άλλα ...γραφικά και ρομαντικά στα Δουνουτούδια; Δεν θυμάμαι να φωνάζουν ή να οργίζονται ή να σούρνουν τα μύρια όσα στο κόμμα που είχαν ψηφίσει ελπίζοντας για κάτι καλύτερο. Αλλά είχαν λουφάξει, τραγουδάκια, ανεκδοτάκια, φλερτάκια κι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

ΥΓ:
Εντωμεταξύ συνεχίζω να ζω όμορφα στη χώρα όπου απαγορεύεται ένας εκλεγμένος υπουργός - καλός ή κακός δεν έχει σημασία αλλά πάντως εκλεγμένος - να εκπονεί πλάνα διάσωσης, έστω λάθος, έστω χαζά, έστω ανεφάρμοστα και να κατηγορείται κι από πάνω  ότι έχει συστήσει "εγκληματική οργάνωση" αλλά επιβάλλεται να τα εκπονούν οι μη εκλεγμένοι δανειστές εταίροι και "φίλοι" μας. Και ποιοί μιλάνε για εγκληματική οργάνωση; Αυτοί που δεν είχαν ούτε καν στην άκρη του μυαλού τους την ιδέα ακόμη και τύπου λέμε-και-καμιά-μαλακία να εκπονήσουν κάποιο εναλλακτικό σχέδιο Β, Γ ώστε να μην αναγκαστούμε τελικά να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Και οι 5 δικηγόροι που μήνυσαν τον Βαρουφάκη για εσχάτη προδοσία και μαλακίες τί είναι; Μα τί άλλο από στελέχη του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Του βαθέος ρε φίλε. Του ΠΑΣΟΚ.

* Ο όρος σφαγή του Ζονγκ (αγγλικά: Zong Massacre, στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν επίσης ο όρος υπόθεση Ζονγκ, Zong Affair) αφορά τη μαζική δολοφονία Αφρικανών δούλων που έλαβε χώρα το 1781 στο πλοίο Ζονγκ (Zong) ιδιοκτησίας Τζέιμς Γκρέγκσον. Η υπόθεση αυτή προκάλεσε σάλο στη Βρετανία, ανοίγοντας τον δρόμο για δράσεις σχετικά με την κατάργηση του δουλεμπορίου στη χώρα.