Έχουν τη μορφή κάδρου που η κορνίζα του περιχαρακώνει την κεντρική ιδέα, το κεντρικό σημείο, αλλά που ξέρω πως η εικόνα εκτείνεται και παραέξω. Μέχρι πρότινος δεν ήξερα ως πού.
Δεν είχα απομακρυνθεί βλέπετε. Κοιτούσα την εικόνα από πολύ κοντά.
Τώρα θα μου πείτε πώς την κοιτούσα αφού το κάδρο αυτό ήταν βιδωμένο - έστω και χαλαρά - μέσα στο κεφάλι μου. Θέληση να υπάρχει κι όλα γίνονται.
Άμα τα εκπαιδεύσεις τα μάτια βλέπουν κι απέξω κι από μέσα παρότι συνήθως για να δούμε κανονικά πρέπει να δούμε ανάποδα.
Όπως τα αντικείμενα έτσι και τα γεγονότα, καταγράφονται στα μάτια μας αλλά για να τα "δούμε" πρέπει να τα επεξεργαστεί ο εγκέφαλός μας. Που όλοι ξέρουμε ότι βρίσκεται στο εσωτερικό του κρανίου όταν βέβαια υπάρχει (εγκέφαλος).
Υποψιάζομαι πως μου έχει απομείνει ακόμα ένα υπόλειμμα εγκεφάλου οπότε μια υποτυπώδης λειτουργία παρατηρείται εντός του. Κάποια ηλεκτρόνια έχουν απομείνει στα εγκεφαλικά μου κύτταρα που εξακολουθούν να περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα τους σχηματίζοντας αυτό που εν συντομία λέμε σκέψεις...
Αρχικά οι βίδες ήταν λάσκα...
Το κάδρο πότε έπεφτε, το ξανασήκωνα, μετά ξαναέπεφτε, μετά στο παραμικρό φύσημα του αέρα πάρ' το κάτω. Αέρας κάποιων υποτυπωδών ψηγμάτων ελπίδας ότι θα τη βρούμε την άκρη και το κουβάρι θα αρχίσει να ξετυλίγεται μου έριχνε το κάδρο αλλά εγώ, πεισματάρα, έσκυβα και το έβαζα στη θέση του.
Και σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στα συνήθη κάδρα που κρεμάμε στους τοίχους, αυτό το κάδρο, το τμήμα της πραγματικότητας δηλαδή που αντιλαμβανόμουν κάθε συγκεκριμένη στιγμή, όσο πιο συχνά έπεφτε κι όσο πιο συχνά το ξανακρέμαγα τόσο περισσότερο σταθεροποιούνταν στο εγκεφαλικό ντουβάρι μου.
Ενώ στα άλλα τα κάδρα, τα διακοσμητικά, πέσε πέσε, χαλαρώνουν οι βίδες ή τα καρφιά, μεγαλώνει η τρούπα, χρειάζεσαι μετά στόκο, ούπατ κ.λπ. κ.λπ.
Στους φυσικούς τοίχους ο στόκος είναι απαραίτητος για τη σταθερότητα του κάδρου, στους εγκεφαλικούς όμως ο στόκος είναι καταστροφικός. Αφού τίποτε δεν μπορεί να τον διαπεράσει και να προχωρήσει στα ενδότερα του μυαλού, έχουν βουλώσει τα πάντα και καμία σκέψη δεν μπορεί ούτε να παραχθεί, ούτε να στεριώσει.
Στο θέμα μας όμως...
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου να μένω προσηλωμένη στο κάδρο της ελπίδας και των προσδοκιών κάτι μου φώναζε πως για να "δω" πρέπει να απομακρυνθώ.
Βασικός κανόνας της αντιληπτότητας.
Για να δεις καλά πρέπει να δεις από μακριά. Όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά. Ανάλογα βέβαια πόσο μεγάλη είναι η εικόνα. Και πόση από αυτήν βρίσκεται εκτός κάδρου.
Κι αν απομακρυνθείς μέχρι το σωστό σημείο η κορνίζα παίρνει τη σωστή διάσταση, σιγά σιγά εξαφανίζεται και τότε απλώνεται μπροστά σου, σ' όλο της το μεγαλείο, η πραγματικότητα.
Όλοι το ξέρουν πια - κι όσοι δεν το ξέρουν καιρός να το μάθουν - πως ακριβώς εκεί, στην κορνίζα βρίσκεται το κόλπο γκρόσο. Όσο πιο χοντρή, όσο πιο περικοκλαδέ και πιο βαρύγδουπη, όσο πιο χρυσοποίκιλτη και πομπώδης τόσο περισσότερο το "μάτι" μένει σ' αυτό που κάποιοι αποφάσισαν πως τους εξυπηρετεί για να δούμε. Το μέρος κι όχι το όλο. Τις λεπτομέρειες, εκεί ακριβώς που κρύβεται επιμελώς ο διάβολος, κι όχι το σύνολο. Σαν να βλέπεις δηλαδή ένα και μόνο νούφαρο που όμως δεν σημαίνει τίποτε ξεκομμένο από τα υπόλοιπα. Ο Μονέ βρίσκεται σε όλα τα νούφαρα μαζί. Ένα μόνο του δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα.
Και μια και μιλάμε για πίνακες...
Παρατηρείστε έναν. Όσο πιο κοντά του βρίσκεται κανείς τόσο περισσότερο φαίνονται οι πινελιές, σε μερικούς φαίνεται ο καμβάς, σε άλλους τα points, και σε κάποιους οι γραμμώσεις. Αλλά αυτά είναι "η μέθοδος" που χρησιμοποίησε ο ζωγράφος. Το αποτέλεσμα φαίνεται αν σταθείς λίγο πιο μακριά.
Κι ακόμη περισσότερο μακριά αν βρίσκεσαι εσύ (ή μια σκέψη σου) μέσα στην εικόνα. Πρέπει να δραπετεύσεις για δεις πού ήσουνα και τί άφησες πίσω του.
Σκέψεις ενός ταραγμένου μυαλού;
Ενδεχομένως.
Αλλά μάλλον σκέψεις ενός αγανακτισμένου μυαλού θα σας έλεγα καλύτερα.
Η μέθοδος της κορνίζας λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ο τρόπος που επιλέγουν οι πολιτικοί για να μας τυφλώσουν. (Στ' άλογα φοράνε παρωπίδες, σε μας βάζουν ...κορνίζες).
Βλέπεις αυτό που θέλουν, καταλαβαίνεις αυτό που επιθυμούν, πράττεις αυτό που επιδιώκουν.
Από εκεί και πέρα όλα είναι "περίπατος".
Πώς την πάτησα κι έκανα την παραχώρηση να συμμετέχω στον "περίπατο";
Ξέρω πολύ καλά βέβαια, το ερώτημα είναι ρητορικό και δεν είναι της παρούσης να σας το εξηγήσω.
Εκείνο όμως που είναι της παρούσης κι αν δεν το πω θα σκάσω είναι αυτό που τελικά άρχισα να βλέπω μόλις απομακρύνθηκα μέχρι το σωστό σημείο που να βλέπω καθαρά.
Όλη την εικόνα, στο πιο λογοτεχνικό, όλα τα κομμάτια του παζλ, στο πιο παιχνιδιάρικο, την πραγματικότητα σε όλο της το μεγαλείο στο πιο ανθρώπινο.
Αυτό το μόρφωμα που βρίσκεται στην εξουσία δεν είναι φυσικά ένα αριστερό κόμμα. Δεν είναι καν ένα κόμμα. Είναι ένα "help desk" των τοκογλύφων που ανέλαβε ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ του να κάνει τη βρώμικη δουλειά όταν το προηγούμενο help desk τα βρήκε σκούρα. Και το οποίο φυσικά ήταν εξολοκλήρου υπεύθυνο για όσα καταστροφικά είχαν συμβεί μέχρι τότε κι εξακολουθεί να είναι υπεύθυνο ΚΑΙ αυτό για όσα συμβαίνουν στις μέρες μας.
Αυτούς που παρόλα αυτά κατάφεραν να μείνουν όρθιοι, ήρθε αυτή η κυβέρνηση να αποτελειώσει και να μου το θυμηθείτε πως η εξέλιξή της θα είναι ακόμη χειρότερη.
Καθώς βλέπω να μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια ...υπηρεσιακή κυβέρνηση ανελέητη κι όχι απλά αντιδημοκρατική και μάλιστα με φασίζουσα νοοτροπία κι αναλγησία που δίνει την ψευδαίσθηση στα χαμηλότερα λούμπεν λαϊκά στρώματα των οπαδών της πως έχουν εξουσία και δύναμη. Κι όσοι φανατικά ακόμη την υποστηρίζουν μετατρέπονται σιγά σιγά σε στρατό σύγχρονων "πραιτοριανών".
Το θέμα μου τώρα είναι ν' ανακαλύψω το τίμημα.
Γιατί οπωσδήποτε κάνουν αυτήν τη δουλειά έναντι τιμήματος.
Που ελπίζω τουλάχιστον να είναι γενναίο.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα αυτά γίνονται για το τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου