Οι δρόμοι της μουσικής, παράλληλοι που τέμνονται...

Αν μ' αγαπάς κι είν’ όνειρο, 
ποτέ να μην ξυπνήσω,
μες τη γλυκιά τη χαραυγή 
θεέ μου ας ξεψυχίσω.

Σμυρνέικο μινόρε μανές
Αυτό το τραγούδι/μανές ηχογραφήθηκε το 1918 στην Αμερική. Ακολούθησε και άλλη ηχογράφηση, πάλι το 1918 με διαφορετικούς όμως στίχους από αυτούς με τους οποίους έγινε πασίγνωστο.
Και στις δύο ηχογραφήσεις τραγουδά με μοναδικό και σπαραχτικό τρόπο η Μαρίκα Παπαγκίκα.
Δημιουργός του Σμυρνέικου Mινόρε-μανέ, κατά πάσα πιθανότητα ήταν και ο πρώτος εκτελεστής του, ο βιολιστής Γιάννης Αλεξίου ή Γιάγκος Βλάχος ή Γιοβανίκας, γεννημένος το 1850 στο Γαλάτσι της Ρουμανίας κι ένας από τους πρωτεργάτες του Σμυρνέικου ρεμπέτικου.
Λίγο πριν το τέλος είναι εντυπωσιακό όσο και ανατρεπτικό και αναπάντεχο το δυτικότροπο γύρισμα του αμανέ! Ακολουθώντας τον ίδιο μουσικό δρόμο με το ρώσικο βαλς της προσμονής Ozhidanie, που με τη σειρά του παραπέμπει στο Waltz No 2 του Shostakovitch από τη Suita 2, μας δείχνει το απόλυτο σφιχταγκάλιασμα των "δρόμων" της μουσικής σε μια ενότητα ομοούσιο, αδιαίρετο και αγία.

Ozhidanie (Expectation Waltz)
Μελωδία γνωστή σαν Ρωσικό παραδοσιακό βαλς (Κλέζμερ), με τίτλο Ozhidanie (expectation, βαλς της προσμονής). Κλέζμερ είναι η μουσική παράδοση των Ασκενάζυ Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης.
Η μελωδία αυτή ταξιδεύει ως τις μέρες μας με άγνωστη την ημερομηνία γέννησής της (μάλλον πολύ πριν τα τέλη του 19ου αιώνα) και παραμένει μέχρι σήμερα "αγνώστου πατρός". Ωστόσο παρότι "έκθετη" και "αν-ήλικη" αφηγείται τη μακρόχρονη ιστορία της ανθρώπινης ψυχής από τη στιγμή που η κραυγή έγινε λέξη μετά λυγμός και μετά νότα.

Waltz No. 2, Dmitri Shostakovich 
Κι εκεί που νομίζει κανείς ότι "τελειώνει" ένας δρόμος, αμέσως ξεκινάει ένας άλλος, ως προέκτασή του. Και οι δύο, αρχή και τέλος, τέμνονται από το απαύγασμά τους κι ενώνονται. Και η νότα ξαναγίνεται λυγμός, μετά πάλι συμπυκνώνεται στη λέξη ώσπου να καταλήξει κραυγή.

 
Αένας ο χορός των δρόμων της μουσικής όσο και μυστηριώδης, που κρύβει καλά μέσα στις χωροχρονικές χαραμάδες την καταγωγή και τον δημιουργό του, δεν μας μαρτυράει ποιός πρώτος χορογράφησε, ποιός ο πρώτος χορευτής, πόσο αυτοσχεδίασε, με ποιόν παρτενέρ έκανε τα αρχικά βήματα, ποιός ακολούθησε, με πόσους στροβιλίστηκε, πόσα τα μέλη αυτού του μπαλέτου. Χορευτικό σύνολο με ακαθόριστες "αρμοδιότητες" και ρόλους που ο ένας παραδίδει στον επόμενο το τελείωμα της δικής του έκφρασης, ως συμπέρασμα, για ν' ακολουθήσει τον δικό του μοναχικό κι ατέρμονα δρόμο προς την κάθαρση. 
Συλλογικός χορός, μοναχική πορεία.
Ζαλιστικός ο χορός των δρόμων της μουσικής, που αρκεί να κλείσεις τα μάτια για να προσδιορίσεις το υλικό τους, να ξεδιαλύνεις την υφή τους, που αρκεί να κάνεις ένα βήμα μόνος για να γίνεις αμέσως μέρος ενός συνόλου με πεντακάθαρες γραμμές και νότες.
Νότες, αυτό το ιδιαίτερο αλφάβητο, που σχηματίζει γλώσσα επικοινωνίας κοινή για όλους τους ανθρώπους, μοναδική κι επαναλαμβανόμενη εφαπτόμενη του κύκλου της ζωής.

Η Μαρίκα Παπαγκίκα ονειρεύεται...
Το ακορντεόν τη νανουρίζει, δίνει διάρκεια στο όνειρο...
Ο μουσουργός του δίνει χρώμα. Και φτερά...
 
Ονειρεύεται την αγάπη και για χάρη της εκλιπαρεί να παραμείνει στον παράξενο κόσμο που δονείται από συναίσθημα. 
Οι νότες πετούν γύρω της, μεθυστικά, μία ξεφεύγει, απογειώνεται, κάνει τον κύκλο της κι ακουμπάει γλυκά στο πλήκτρο που βρήκε μπροστά της.  
Ο Ρώσος ακορντεονίστας την αρπάζει, την πλάθει, τη γυρνάει από δω κι από κεί, της λέει στ' αυτί τη δική του ιστορία κι εκείνη μαθαίνει να την αφηγείται στη δική της γλώσσα.  
Γεννητούρια... Με μια γέννα ανάλαφρη, μια νότα γεννά μια άλλη και σαν πουλάρι που μόλις πρωτοαντίκρυσε το κόσμο κάλπασε για να τον γνωρίσει.  
Σε μια στροφή του δρόμου ερωτεύτηκε κι άρχισε να χορεύει ακολουθώντας τις ριπές του ανέμου, έγινε πεταλούδα και στάθηκε περίεργη στην παρτιτούρα του μουσουργού. 
Η γραφίδα του διστακτική "λέγε τί είδες" κι εκεί, πάνω στο χαρτί, άφησε το σημάδι της και με όχημα το χέρι του δημιουργού, τρεμάμενο κι ανυπόμονο, η νότα διηγήθηκε την ιστορία της και τη διαδρομή της.

ΥΓ: Ευχαριστώ το https://dimartblog.com/ που φιλοξένησε αυτό το κείμενό μου.

Πώς να συνταχθείς μαζί τους; (new edition)

"Παραιτηθείτε" λέει ο άλλος...
Εντάξει να παραιτηθούν... εγώ μαζί σου, αλλά μετά; Τί ποιός γιατί;

Κάτσε να καταλάβω τώρα εγώ... γιατί δεν τα πιάνω και με την πρώτη...
Ζητάνε την παραίτηση της κυβέρνησης εκείνοι που το προηγούμενο καλοκαίρι είχαν φάει τα λυσσιακά τους "φέρτε μια συμφωνία, φέρτε ακόμη και μια κακή συμφωνία, αλλά φέρτε μια συμφωνία goddammit!"
Και ζητάνε τη δική μου τη συμμετοχή και τη δική σου και του άλλου, όσων τελοσπάντων είμαστε παρμένοι μ' αυτήν την κυβέρνηση που με το δίκιο μας πιστεύουμε πως είναι από τα χειρότερα που θα μπορούσαν να συμβούν σε αυτήν την έρμη χώρα (και τους κατοίκους της).
Ένα όμως από τα χειρότερα, όχι το χειρότερο. Γιατί το χειρότερο, κανείς δεν το ξέρει και κανείς δεν το φαντάζεται.
Παραιτηθείτε λοιπόν, χωρίς χρώματα, χωρίς κόμματα και χωρίς συνδικάτα, ισχυρίζονται. Πολίτες μόνο, λένε. 
Πολίτες θα κυβερνήσουν τον τόπο σε περίπτωση - λέμε τώρα - παραίτησης; Ρε σεις τα πιστεύετε αυτά; Γιατί αν τα πιστεύετε είστε ηλίθιοι, αν δεν τα πιστεύετε μας δουλεύετε.
Γιατί ποιός στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος θα πιστέψει πως αυτοί οι διοργανωτές, οι συγκεκριμένοι διοργανωτές, ονόματα δε λέμε, είναι αχρωμάτιστοι, ακομμάτιστοι, ασυνδικάλιστοι;
Άρα αν θεωρεί κάποιος τον εαυτό του νοήμονα δεν είναι παρά ένας ψεύτης ακόμα.
Αφού αυτοί που διοργανώνουν τη συγκέντρωση και σε καλούν, κι εσύ θα πας και δικαίωμά σου είναι και καλά θα κάνεις, ανήκουν σε συγκεκριμένα χρώματα, κόμματα κι αρώματα. Δυσώδη.
Ανήκουν όμως και σε πολύ συγκεκριμένα think tank και προπαγανδιστικούς μηχανισμούς και έχουν πολύ συγκεκριμένο target group. Εσένα.
    
Για να γυρίσουμε λίγο πίσω στο χρόνο...
Ποιός έχει ξεχάσει όλους τους οπίνιον μέικερ που προπαγάνδιζαν με τόση μανία το "μενουμευρώπη" λες και τους απείλησε κανείς πως "δενθαμενανευρώπη"; 
Ή πως αν τα αφεντικά "δενθελανεναμεινουμευρώπη" εμείς σε πείσμα τους θα μέναμε τελικά επειδή ένα τσούρμο πολίτες στύλωσαν τα πόδια κάτω φωνάζοντας "ζε σέλω ζε σέλω ζε σέλω να φυγωαποευρώπη".
Πάτε καλά;
Όχι μάλλον, ε; 
Ποιός έχει ξεχάσει πως όταν ετίθετο το θέμα το περί Ευρώπης, εσείς λέγατε πως βασική προϋπόθεση είναι να γίνει μια συμφωνία;
Φέρτε μια συμφωνία, λέγατε.
Ε ωραία λοιπόν, την έφερε, την ψηφίσανε, τί θέτε τώρα;
Φυσικά όλοι μούγκα πως στα παπάρια σας η Ευρώπη, το μόνο που σας ενδιέφερε ήταν η παραμονή στο ευρώ. Δηλαδή σε ένα νόμισμα που καμιά ιδεολογία δεν φέρει και καμία "αξία" δεν έχει παρά μόνο αν κι εφόσον κάνει σωστά τη δουλειά του. Την κάνει;
Εκ των προτέρων δηλώνω πως πλέον δεν ξέρω γιατί έχω χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια όχι με όσα έχουν γίνει ως τώρα αλλά με όσα υποθέτω εντρόμως πως θα γίνουν στο μέλλον.

Φοβάσαι λοιπόν φίλε μου... Δεν είναι κακό να το παραδεχτείς. Φοβάσαι κι εκλιπαρείς "κάντε κάτι για να μην αλλάξει το συγκεκριμένο status quo", για να την πετάξω και τη λατινικούρα μου.
Μαζί σου και σε αυτό, δε λέω, αλλά όταν ζητάς πάση θυσία παραμονή στο ευρώ - κι ας μη μείνουμε Ευρώπη, ας μείνουμε ακόμη και Ουγκάντα (ας με συγχωρήσει το συγκεκριμένο γεωγραφικό διαμέρισμα, γιατί χώρα δεν το λες) - τώρα πλέον το 'καψες το δικαίωμά σου να ζητάς οτιδήποτε.
Όχι πως δεν έχεις δικαίωμα ν' αλλάξεις γνώμη. Και βέβαια το έχεις. Αλλά να το πεις. Άλλαξα γνώμη. 
Επίσης να σου πω την αμαρτία μου "Παραιτηθείτε" σκέτο δε λέει τίποτε. 
Πες παραιτηθείτε για να κυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία, να το καταλάβω...
Πες παραιτηθείτε για να συγκυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία μαζί με το ΠΑΣΟΚ, να το καταλάβω και αυτό...
Πες παραιτηθείτε για να κυβερνήσουν όλοι μαζί οι υπόλοιποι. Κι αυτό θα το καταλάβω.
Αλλά πες κάτι. Κάτι. Όχι ένα σκέτο παραιτηθείτε.
Να απαιτείς αλλά να μην θέλεις ή να μην μπορείς να προτείνεις κάτι άλλο;
Δε "λέει"...
Κι εντάξει, εσύ δεν το λες αλλά εγώ το καταλαβαίνω. Θέλεις να ξανακυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία. Αλλά κι εσύ που ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ η Νέα Δημοκρατία θέλεις να ξανακυβερνήσει, μη με δουλεύεις τώρα πως ελπίζεις στο ελάχιστο να πάρει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές - γιατί περί αυτού πρόκειται, εκλογές ζητάς, πες το όμως δεν είναι ντροπή - πάνω από 6-7%.
Κι εντάξει, μαζί σου και σ' αυτό, λέμε τώρα, να ξανακυβερνήσουν. Αλλά γιατί;
Ούτε και σ' αυτό έχεις εσύ απάντηση. Μην αυτοπαραμυθιάζεσαι. Δεν έχεις.
Ούτε αυτοί έχουν απάντηση. Μην παραμυθιάζεσαι. Δεν έχουν.
Γιατί αν η απάντηση είναι πως θέλεις (και θέλουν) να ξανακυβερνήσουν ώστε να πάρουν τη σκυτάλη από τους τωρινούς όχι μόνο για να συνεχίσουν αλλά και ν' απογειώσουν περαιτέρω τις μνημονιακές υποχρεώσεις που ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μας φόρτωσαν, να με συμπαθάς αλλά εδώ δεν είμαι μαζί σου. Όχι πως ήμουν και ποτέ δηλαδή. Εδώ είσαι μόνος σου. Κι αν πιστεύεις πως αυτοί που θες να τους φέρεις ξανά στην εξουσία σου λένε την αλήθεια κι αυτή τη φορά θα κάνουν όσα σου υπόσχονται τότε είσαι άξιος της μοίρας σου και δεν δικαιούσαι να ζητάς οτιδήποτε γιατί είσαι αφελής. Οπότε δεν μπορείς να κρίνεις και φυσικά ούτε να κατακρίνεις αυτούς που τσίμπησαν με τις υποσχέσεις και τα προγράμματα της κυβερνώσας παράταξης αλλά όμως πάρα πολλοί από αυτούς πήραν το μάθημά τους και με περισυλλογή, χωρίς έπαρση και χωρίς φανφάρες, απλώς σκέφτονται. Προσπαθώντας εντωμεταξύ να μείνουν όρθιοι για να βρεθούν στις επάλξεις όταν αυτή η σκέψη θα τους δώσει ένα αποτέλεσμα ως μία απάντηση στο ερώτημα "μετά τί;"

Η κατάσταση κατά τη γνώμη μου έχει ως εξής:
Παραθυμιάζεις τον εαυτό σου πως οι εκλογές θα ήταν η λύση. Ακόμη κι αν αυτές οι εκλογές προτείνουν για λύση το ίδιο το πρόβλημα κι αυτούς που το δημιούργησαν.
Αλλά βέβαια δεν τολμάς να ζητήσεις εκλογές. Προτιμάς να παίζεις απολιτικμάν με τις λέξεις.
Μας κοροϊδεύεις κι εσύ όπως αυτοί που μια ζωή εκλέγεις να σε εκπροσωπήσουν και να κάνουν για σένα αυτά που κατά βάθος ξέρεις πως δεν θα κάνουν ποτέ.
Το ξέρεις μια, το ξέρεις δυο, το ξέρεις τρεις. Το ξέρεις, αλλά δεν το 'μαθες.
Κι εκείνοι;
Εκείνοι ξέρουν τί βλάκας κι αφελής είσαι. Και παριστάνουν τους ...ανήξερους. "Όχι εμείς, ο λαός"! Κι αφού θέλουν ψέματα, ψέματα ας είναι. Αλλά τα δικά μας ψέματα. Που είναι και καλύτερα. Που είναι ...μπλε.
Είναι αυτό πολιτική;

Το πρόβλημα με την παρούσα κυβέρνηση είναι ο ακραίος πλην όμως νεόκοπος νεοφιλελευθερισμός της που δυστυχώς γι' αυτήν δεν ξέρει να τον διαχειριστεί τόσο καλά όσο οι παλιές καραβάνες, οι προηγούμενοι. Ωστόσο μια χαρά τα καταφέρνει έστω με την κωλοφαρδία του πρωτάρη. Κι έτσι, ενώ η πολιτική της ταυτίζεται εντελώς με την πολιτική που εφάρμοσαν και θα συνεχίζουν να εφαρμόζουν οι ...διοργανωτές και θα τη λουστούν οι συμμετέχοντες (όπως και οι μη συμμετέχοντες) στη διοργάνωση εσύ θα βρεθείς πανηγυρικά κάτω από την κεντρική ιδέα/σύνθημα "παραιτηθείτε εσείς για να συνεχίσουν οι άλλοι".
Είναι αυτό διαμαρτυρία;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την παρούσα κυβέρνηση είναι που εφαρμόζει τη δική τους πολιτική, καταχειροκροτούμενη μάλιστα από την ΕΕ στην οποία εσείς θέλετε να μείνουμε και μάλιστα πάση θυσία.
Είναι τέτοια η απελπισία των παραδοσιακών κέντρων εξουσίας για το ξαναμοίρασμα της πίτας ώστε μόνο ως κινήσεις πανικού μπορώ να εκλάβω τις ...κινήσεις στις οποίες σε καλούν να συμμετέχεις.
Και φυσικά όσο μεγαλύτερα τα ψέματα που σου λένε τόσο περισσότερο μοιάζουν με αλήθεια (που δεν στη λένε).
Είναι αυτό επιλογή;

Αν πρέπει να προσάψουμε κάτι στην κυβέρνηση Τσίπρα είναι ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός της – το γεγονός δηλαδή ότι ταυτίζεται πλήρως ιδεολογικά και πολιτικά με τους διοργανωτές της συγκέντρωσης. Αυτό μάλλον είναι και το πραγματικό πρόβλημα των διοργανωτών, ότι η κυβέρνηση δηλαδή τους έκλεψε όλες τις προτάσεις (περί μικρότερου κράτους, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, φορο-ασυλίας του μεγάλου κεφαλαίου με παράλληλη εξόντωση των μισθωτών και των συνταξιούχων) και τις εφαρμόζει στην πράξη καταχει...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.gataros.net/2016/06/blog-post_17.h

Αν πρέπει να προσάψουμε κάτι στην κυβέρνηση Τσίπρα είναι ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός της – το γεγονός δηλαδή ότι ταυτίζεται πλήρως ιδεολογικά και πολιτικά με τους διοργανωτές της συγκέντρωσης. ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.gataros.net/2016/06/blog-post_17.html

Dum spiro, spero. Spero?

Αυτός που σιωπά, ενώ οφείλει να μιλήσει κι εφόσον μπορεί να το κάνει, συναινεί.

Μικρή σύντομη "καλοκαιρινή" ιστορία...

Όλοι βλέπουμε αμερικάνικες ταινίες ή σειρές.
Και όλοι, ίσως, έχουμε ακούσει τους ...ήρωες να μιλούν για ένα "σαμπίνα" που στους υπότιτλους μεταφράζεται ως κλήτευση ή κλητήριον θέσπισμα.
Παρότι ξέρω καλά αγγλικά δεν μπορούσα να θυμηθώ αν έχω διδαχθεί ποτέ αυτήν την παράξενη λέξη. Μετά σκέφτηκα πως πρόκειται για δικαστικό όρο και πως δεν είμαι υποχρεωμένη ούτε να ξέρω πώς γράφεται ούτε να ξέρω τί ακριβώς σημαίνει. Μου αρκούσε πως σύμφωνα με τον υποτιτλιστή σημαίνει κλήτευση ή κλητήριον θέσπισμα όπως είπα παραπάνω.

Όμως μου 'χε κάτσει που λένε, κι όταν επισκέφθηκα μια φίλη μου μεταφράστρια, της ζήτησα να βρει στο ελληνοαγγλικό λεξικό της τη λέξη "κλήτευση ή κλητήριον θέσπισμα".
Τη βρήκε, εξάλλου την ήξερε και ακουστικά και ως προς τη γραφή της. Όχι όμως ως προς τη σημασία της.
Πλησίασα να δω κι εγώ πώς γράφεται και με έκπληξη διαπίστωσα πως πρόκειται για δύο λατινικές λέξεις "sub poena" και φυσικά κατάλαβα αμέσως τί σημαίνει.
Αλλά γιατί όμως αυτό το "υπό ποινήν" είναι το ελληνοπρεπέστατο κλητήριον θέσπισμα;
Της ζητώ το σούπερ ντούπερ αγγλοαγγλικό λεξικό της και διαβάζω το εξής: Subpoena is a writ issued by a government agency, most often a court, to compel testimony by a witness or production of evidence under a penalty for failure.
(The subpoena has its source in English common law and it is now used almost with universal application throughout the English common law world).
Αυτά ακριβώς γράφει και η Wikipedia.
Κλήτευσις υπό ποινήν λοιπόν και δεν είχα άλλες απορίες.
Είχε όμως η φίλη μου η οποία, ναι μεν γνώριζε την ύπαρξη της λέξης αλλά δεν γνώριζε ούτε την καταγωγή της ούτε την ακριβή, και σωστή, μετάφρασή της.
Εντυπωσιάστηκε που αναγνώρισα τις λέξεις sub poena καθώς και τη μετάφρασή τους και πως το μόνο που με απασχόλησε είναι τί ακριβώς περιλαμβάνουν ως κρυμμένο νόημα.
Έκπληκτη της απάντησα ...μα είναι λατινικά.
Και λίγο αμήχανα μου απάντησε ...εγώ δυστυχώς δεν έχω ιδέα από λατινικά... δεν διδάχτηκα καθόλου λατινικά στο σχολείο.
(τη λυπήθηκα...)
- Δηλαδή δεν ξέρεις τί θα πει Dum spiro spero, αυτό μου λες; Δεν ξέρεις, όχι γενικά κι αόριστα αλλά πολύ συγκεκριμένα, τί θα πει Regina rosas amat; Sine qua non; Verba volant scripta manent, Ave Caesar morituri te salutant, Memento mori, Quo vadis, Veni-vidi-vici, Ante meridiem/post meridiem (am-pm), Carpe diem, Homo homini lupus est, O tempora o mores*;
Δυο τρία, τα πολύ ...κλασικά, τα γνώριζε κι επειδή είναι γλωσσομαθής καταλάβαινε και τη σημασία κάποιων λέξεων αλλά μόνο συμπεραίνοντάς την από τις δύο λατινογενείς γλώσσες που γνώριζε, τα αγγλικά και τα γαλλικά.

...
Ούτε τώρα, ούτε στη διάρκεια της σχολικής μου εκπαίδευσης ενοχλήθηκα ποτέ που διδάχθηκα λατινικά. Και φυσικά ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής που διδάχθηκα αρχαία ελληνικά. Όχι για λόγους εθνοπατριωτικούς κι άλλα τέτοια γραφικά και ανόητα. Ούτε επειδή νοιώθω πως έχω την παραμικρή σύνδεση με αυτούς τους μακρινούς υποτιθέμενους προγόνους μου. Με πλήρη συναίσθηση πως το μόνο κοινό μας είναι ότι κάποια από τα εδάφη που πατώ εγώ ίσως τα πάτησαν κάποτε κι αυτοί. Κι όταν λέμε ...εδάφη εννοούμε κάτι τελείως θεωρητικό με την ευρύτερη έννοια του γεωγραφικού χώρου γιατί μετά από τόσους και τόσους αιώνες αμφιβάλλω αν θα υπάρχει κάπου έστω κι ένα απειροελάχιστο σωματίδιο από το αρχαίο χωμάτινο στοιχείο.
Τα λατινικά, και πολύ περισσότερο τα αρχαία ελληνικά, με βοήθησαν στη διάρκεια της ζωής μου να κατανοήσω τον βαθύτερο πυρήνα των λέξεων και κατ' επέκτασιν της γλώσσας μου και κατ' επέκτασιν και κάθε γλώσσας που είτε τη γνωρίζω (και τη μιλώ) είτε απλώς την ...ψυχανεμίζομαι. Δεν εννοώ το κλασικό πως η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι μητέρα όλων των γλωσσών. Εννοώ το επίσης κλασικό πως, έχοντας την τύχη να διδαχθώ αυτές τις δύο γλώσσες - τις λεγόμενες και νεκρές αλλά που μόνο νεκρές δεν είναι- και παρακολουθώντας την εξέλιξη και τη διαφοροποίησή τους από το μακρινό τότε έως το κοντινό σήμερα, έμαθα να κατανοώ έννοιες με όχημα ή εργαλείο τις λέξεις. Έμαθα να κάνω συνειρμούς, να συνδυάζω αυτό που διαβάζω με αυτό που θυμάμαι, να ακολουθώ στο ταξίδι προς το παρελθόν τη συστοιχία των συλλαβών που αποτελούν τις λέξεις. Κι έχοντας αυτές συνοδοιπόρους προς τα πίσω να τις επιλέγω ευχαρίστως και συνοδοιπόρους προς τα εμπρός όπου σε κάθε βήμα, σε κάθε στιγμή, σε κάθε χωροχρονική κουκίδα της ζωής μου να βλέπω τη γλώσσα να εμπλουτίζεται, να ελίσσεται, να βολιδοσκοπεί, να καταλήγει, να αναιρεί και έτσι να ομορφαίνει και να κάνει πιο ουσιαστική την επικοινωνία των ανθρώπων.
Όσων ανθρώπων επιθυμούν να επικοινωνήσουν τελοσπάντων.
Όσο για τα λατινικά;  
Θεωρώ ότι και αυτά, με τον τρόπο τους, βοηθούν το μυαλό να είναι πιο κοφτερό, οι σκέψεις πιο συμπαγείς και η οικονομία του λόγου εξαιρετικά επιβοηθητική ακριβώς όπως κάνουν τα μαθηματικά ή/και η φυσική. Οι μαθηματικοί και οι φυσικοί δεκαετίες πασχίζουν για κομψές εξισώσεις και με μία τέτοια φιλοδοξούν στο μέλλον να μπορούν να εκφράσουν τη "θεωρία των πάντων". Τα λατινικά φημίζονται για τις κομψές όσο και περιεκτικές τους φράσεις, αποτέλεσμα οργανωμένης και φιλοσοφημένης σκέψης που εκφράζεται συνοπτικά. Ή ταν ή επί τας, η επιτομή της οικονομίας του λόγου που στα λατινικά είναι η ίδια η υφή, η ουσία και η δομή της γλώσσας αυτής.

Η επόμενη ιστορία θα αφορά τη σχέση μου με τα μαθηματικά και τη φυσική. Μια σχέση μίσους και πάθους, μια σχέση θυελλώδη όπως όλες οι σχέσεις με τις οποίες αξίζει να καταπιαστεί κανείς πραγματικά. Μια σχέση που έπρεπε να περάσει ένας αιώνας σχεδόν για να συνειδητοποιήσω πως γι' αυτήν τη σχέση θα έπρεπε να είχα προσπαθήσει περισσότερο. Κι επειδή είμαι ...multitasking άτομο δεν θα άφηνα με τίποτα στην απέξω την αρχαιοελληνική και λατινική διδασκαλία και μάλιστα θα φρόντιζα να την απογειώσω σε αρχαιοελληνική παιδεία. Δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Όφειλα όμως να έχω προσπαθήσει...



* Δεν αναφέρω τη φράση Cogito, ergo sum γιατί είναι νεολατινική, μεταφραστικό δάνειο στα λατινικά της ρήσης του Ντεκάρτ (που είναι ο Καρτέσιος μη ξεχνιόμαστε) je pense donc je suis, που πρωτοδιατυπώθηκε στα γαλλικά το 1637 στο έργο του Discours de la méthode και επαναδιατυπώθηκε στα λατινικά το 1644 στο έργο του Les Principes de la philosophie. Ανμπιλίβαμπολ! Και μετά σου λένε νεκρή γλώσσα!!!

Η αβάσταχτη απυθμενότητα των δικαιωμάτων

Ας μιλήσουμε λοιπόν για δικαιώματα.
Αλλά δεν είναι αυτό που νομίζετε.
Είναι ακριβώς το ανάποδο.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για εκείνα τα δικαιώματα που (παρα)δίδονται αβλεπί και αμαχητί, ως όπλα παντελώς άχρηστα σε μας, χρησιμότατα όμως στους άλλους.

Προ καιρού έπεσα πάνω σε ένα βίντεο όπου η κα Αυλωνίτου μιλάει τηλεφωνικά στην εκπομπή της Αννίτας Πάνια ενώ οι ...καλεσμένοι της γελούν, δηλαδή κακαρίζουν, (λογικό για ...καλεσμένους σε τέτοια εκπομπή) και η ίδια η παρουσιάστρια την ειρωνεύεται και τη λοιδορεί (ας πρόσεχε).
Κλείνοντας δε η Πάνια τη συνομιλία, ξεκαρδισμένη και η ίδια στα γέλια, λέει στην Αυλωνίτου "ευχαριστούμε που μας φτιάξατε το βράδυ" (με τις μαλακίες που μας είπατε εννοούσε αλλά φυσικά δεν το ξεστόμισε).
(και δώστου τα γέλια)
Αντιπαθώ σφόδρα την Αννίτα Πάνια και ό,τι αντιπροσωπεύει. Θεωρώ πως απευθύνεται σε χαμηλοτάτου επιπέδου συνανθρώπους μας με σκοπό να τους χλευάσει.
Πληρώνεται για να κάνει μια (κακή) δουλειά αλλά την κάνει όπως "πρέπει" να την κάνει. Σαν καλή "υπάλληλος".
Θα μπορούσε και η κα Αυλωνίτου, όπως και οι υπόλοιποι συνέταιροί της, να παραδειγματίζονταν (με την καλή την έννοια) από την παρουσιάστρια προκειμένου να κάνουν και αυτοί εξίσου όπως "πρέπει" τη δική τους δουλειά.

Δικαίωμα...
...να σκεφτώ, προτού καταλήξω, από πού ξεκινάει η ντροπή, ποιά τα όρια των "δικαιωμάτων" που κάποιος έδωσε για να τον ξεφτιλίζουν, ως πού φτάνει το θράσος ένθεν κι ένθεν και πού ακριβώς ακουμπάει η "τσίπα". Και των δύο. Το γεγονός πως δεν αναρωτιέμαι καθόλου "πού σταματάει η ξεφτίλα" με ανησυχεί πάρα πολύ αλλά δεν είναι της παρούσης.
Και τί είναι της παρούσης λοιπόν;
Σκέφτομαι πως την κα Πάνια κανείς δεν την εξέλεξε ως αντιπρόσωπό του. Την κα Πάνια κάποιος την προσέλαβε ως εκπρόσωπό του για να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά. Και ακολουθώντας τα παράξενα μονοπάτια της λογικής (μου) η σκέψη μου αγγίζει προαιώνια ερωτήματα (και διλήμματα) αν πρώτα ο θεός έπλασε το αυγό ή πρώτα την κότα. Γιατί έχω την αίσθηση πως η κα Πάνια προσελήφθη για να κάνει ακριβώς τη δουλειά που πάντα έκανε και την οποία ίσως πρώτη στο τηλεοπτικό τοπίο "ζωγράφισε" (με μουτζούρες), αρχικά στις παρυφές του καμβά, σιγά σιγά επεκτάθηκε προς το κέντρο μέχρι που η κεντρική ιδέα ξεχείλισε και ως πλημμυρίδα λασπώδους, ελώδους, αδιάφανου και μολυσμένου υδαρούς στοιχείου κατέκλυσε και γέμισε τα κενά ανάμεσα στα άτομα που υποτίθεται πως απαρτίζουν την ελληνική κοινωνία. Έτσι ώστε, ομοούσιος, αδιαίρετος και εν χορώ, να μετακινείται η κοινωνία αυτή αγελοειδώς όπου φυσάει η κα Πάνια και τα ομοειδή της. Ποιός όμως δίνει το ...δικαίωμα σε τέτοιου είδους περσόνες-εργαλεία να απογειώνουν "δικαιωματικά" το opinion making; Ποιά είναι εκείνη η αβάσταχτα βλακώδης παρόρμηση που μετατρέπει την ανάγκη του δημοσίως ψεύδεσθαι σε απύθμενο θράσος;

Δικαίωμα...
...να σκεφτώ, προτού καταλήξω, ποιός ο ρόλος του καθενός νοήμονος ως μέλος της κοινωνίας ώστε με όποιες δυνάμεις διαθέτει ν' ανοίξει δίοδο έτσι που το ελώδες απόστημα να σπάσει την ακινησία και την αμεριμνησία του, να φύγει προς τα έγκατα της γης κατά προτίμηση κι όχι προς θαλάσσιους, λίμνιους ή ποτάμιους χώρους ώστε έτσι να αποφευχθεί η ανεπανόρθωτη καταστροφή τους. 

Πάσο...
... λοιπόν σε αυτού του είδους τα φαινόμενα χειραγώγησης έστω και της υποτυπώδους κρίσης και σκέψης σημαίνει μη συνειδητοποίηση του κινδύνου να αλωθεί τελικά κάθε θεατής, που με τη δικαιολογία του ζάπινγκ ή του "να ξέρω τί συμβαίνει", σημαίνει πως προσπερνάει μεν (πρόσκαιρα) την αθλιότητα αλλά απομακρύνεται από αυτήν με το πάσο του.

Μπλόφα...
... είναι θα περάσει... αλλά εντωμεταξύ το χαρτί "δεν είναι θέμα γούστου" η θέαση, η ...κατάποση και η χώνεψη των δηλητηριωδών εδεσμάτων που η κα Πάνια σερβίρει, το έχει τραβήξει κάποιος άλλος. Όμως δεν είναι που "το χαρτί δεν σε θέλει", αλλά η έλλειψη κατανόησης της νοητικής, αισθητικής αλλά και συναισθηματικής εκτροπής που η κα Πάνια επιχειρεί.

Κι ενώ βεβαίως αυτά και άλλα πολλά λαμβάνουν χώρα στη ...χώρα, αναποφάσιστοι και ως αδρανής ουσία και παρότι η εξουσία καθόλου δεν μπλοφάρει, εμείς δίνουμε τα ρέστα μας.