Ήμασταν άοπλοι...

Κι όμως δεν έμαθες ακόμη ποιός ο εχθρός και ποιός ο φίλος, ο συναγωνιστής, μπορεί και να μην σε ενδιαφέρει, ίσως οτιδήποτε απαιτεί να βγεις από το καβούκι σου και το "εγώ" σου να νομίζεις πως δε σε αφορά (προς το παρόν). Η αγκύλωση στο λαιμό καλά κρατεί, πώς να γυρίσεις να κοιτάξεις πλάι σου; Μόνος θέλεις να βρίσκεσαι κάπου εκεί κι όλοι οι άλλοι απέναντι, αυτοί "οι άλλοι" όμως σου 'χουν γυρισμένη την πλάτη, δεν το βλέπεις; Δεν σε νοιάζει, το ξέρω, θέλεις να είσαι ένας μόνος του και απέναντι.

Σου φταίω εγώ, σου φταίει κι αυτός κι αυτός κι αυτός, η γενιά του 20, του 30, του 40, του 50, του 60, του 70 (ανάθεμα την ώρα που γεννήθηκες λες), η γενιά του Πολυτεχνείου, σου φταίμε όλοι για την κατάντια σου λες, απορώ πώς δεν έχεις καταλάβει ότι το θέμα δεν αφορά πρόσωπα.

"Δεκάδες φορές έχω γράψει ότι οι έλληνες ούτε ιστορία ξέρουν αλλά ούτε και ιστορική μεθοδολογία. Γι' αυτό ακούτε συνέχεια για τη γενιά του πολυτεχνείου που στόχο έχει να λοιδωρήσει το ιστορικό γεγονός. Οι πτωχοί τω πνεύματι συμπατριώτες μας αγνοούν ότι ένα ιστορικό γεγονός αυτονομείται απ' τα συμμετέχοντα σε αυτό πρόσωπα, γίνεται αυτεξούσιο και αυτόνομο και καταγράφεται ως μία Στιγμή στην Ιστορία.
Το μετά, το πριν του κάθε ενός πρωταγωνιστή, δευτεραγωνιστή κ.λπ. ουδεμία επίδραση έχει σε αυτό, καθεαυτό το ιστορικό συμβάν. Δεν απαξιώνεται ο Μάης του 68 επειδή ο Κον Μπεντίντ έγινε αυτό που τότε πολεμούσε. Δεν λοιδωρείται η Γαλλική Επανάσταση επειδή υπήρξε η γκιλοτίνα ή ο Βοναπάρτης. Αυτά, αλλού, τα ξέρουν και τα παιδάκια του νηπιαγωγείου αλλά ξέχασα εκεί τρώγανε βαλανίδια όταν εμείς κάναμε πεντικιούρ" γράφει η φίλη ΣΛ και δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο.

Κάθε γενιά έχει τις δικές της προκλήσεις. Αν οι προηγούμενες γενιές τα έκαναν σκατά, αυτή είναι η πρόκληση της δικής σου. Να τα αλλάξεις.

Η γενιά του πολυτεχνείου (και όχι σύσσωμη, να τα λέμε κι αυτά) που τόσο πολύ αγαπάς να τοποθετείς σε αυτήν κάθε τι που σου τη σπάει και να την κατηγορείς ολάκερη ως ιδιότυπος υπερφίαλος και θεωρητικός γενοκτόνος (ακραίο ε;), "έπραξε" όταν έπρεπε. Αυτό που άλλαξε μετά, αυτό που χάλασε μετά, είναι βέβαια δουλειά όλων μας να το εξηγήσουμε και να το αναστρέψουμε μα πάνω απ' όλα είναι δική σου δουλειά αν νομίζεις πως εκείνη η γενιά, η τόσο ταλαιπωρημένη, πάνω στη "στροφή" τα βρήκε μπαστούνια και τα παράτησε. Κατά τη δική μου γνώμη το μεγάλο της "έγκλημα" είναι ότι σου πρόσφερε αγαθά αντί για εφόδια ν' αντιμετωπίσεις τις δικές σου δύσκολες στιγμές που σίγουρα θα έρχονταν κάποια στιγμή στο μέλλον, γι' αυτό τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, δεν είναι κακό. Και μη ξεχνάς ότι για τη χούντα αλλά και για τη μαύρη περίοδο πριν από αυτήν δεν ευθυνόταν η γενιά του πολυτεχνείου αλλά οι προηγούμενες γενιές, αυτή όμως η γενιά αγωνίστηκε για να την ανατρέψει. Κι η γενιά αυτή δεν είπε στους γονείς της κουνώντας τους το δάχτυλο "τί βάρος μας φορτώσατε ωρέ". Απλά σήκωσε τα μανίκια κι έπιασε δουλειά, όπως άλλωστε κι άλλες γενιές πριν από αυτήν που "κληρονόμησαν" από τους γονείς τους "κακώς κείμενα".

Από την άλλη δεν μπορείς να ξέρεις τί σημαίνει να βρίσκεσαι πάνω στα κάγκελα λίγη ώρα προτού το τανκ συντρίψει τη σιδερένια πόρτα, δεν γίνεται να το ξέρεις, πώς να κατανοήσεις αφού δεν το βίωσες τί σημαίνει ν' αναρωτιέσαι την επόμενη μέρα ποιός να ήταν άραγε εκείνος ο φοιτητής που σε τράβηξε με το ζόρι απομακρύνοντάς σε από το "σημείο" και που οργισμένος (και φοβισμένος) σου 'λεγε πως πρέπει να γυρίσεις σπίτι γιατί είσαι μικρό παιδί κι αν παραμείνεις περισσότερο πρόβλημα θα δημιουργήσεις παρά θα βοηθήσεις. Δεν έχει σημασία όμως, το ότι δεν βιώσαμε το 1821 δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχουμε κι άποψη.  
Άποψη ναι, ανάθεμα όχι.

Πάντως εδώ που τα λέμε ένα δίκιο το 'χεις. Όπως πάντα it takes two to tango babe. Φταίμε λοιπόν επειδή αφήνουμε να μας χειραγωγούν, να μας τρομάζουν κι έτσι να μας εξαθλιώνουν σαν πολίτες, σαν εργαζόμενους αλλά κυρίως σαν ανθρώπους, οι καταστάσεις και οι κοινωνικές συνθήκες δεν αλλάζουν αυτόματα και με τον τρόπο που αρέσει στον καθένα μας, αυτό είναι πολύ βολική δικαιολογία για να μην κάνει ποτέ κανείς τίποτα, απαξιώνοντας από την άλλη τους  αγώνες που έκαναν προηγούμενες γενιές για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα "αφού αυτοί δεν κατάφεραν τίποτα, αφού αυτοί έγιναν αυτό που πολεμούσαν γιατί ν' αγωνιστώ εγώ;" 
Και ψάχνουμε να βρούμε τρόπους και ..."τρόπους", πολλές φορές ξέροντας ενδόμυχα πως εκείνο που ψάχνουμε είναι άλλοθι και μαζί ψάχνουμε στις τσέπες για ένα άλλοθι που κοστίζει ίσα ίσα αυτά που μας μείνανε να βγάλουμε τη βδομάδα.