Η αβάσταχτη βαρβαρότητα της αποδόμησης...

Έτυχε κι έπεσε το μάτι μου σε απόσπασμα από ομιλία του Βενιζέλου όμως επειδή δεν τον έχω για χαζό ξανακοίταξα την υπογραφή, Βενιζέλος έλεγε, αλλά επειδή αυτός τίποτα δεν λέει τυχαία κι επειδή ό,τι λέει το λέει με κάποιο σκοπό λέω κι εγώ με τη σειρά μου ας ξαναδιαβάσω το κείμενο.
Κι αφού το διάβασα ένοιωσα μια πελώρια λαχτάρα κι ακατανίκητη επιθυμία να το αποδομήσω λέξη προς λέξη, εμφανίζοντας συνάμα, όσο μπορώ βέβαια, το πραγματικό νόημα των λέξεών του, μικρή έως καμία σημασία έχει αν συμφωνώ με το κρυμμένο νόημα ή όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως διαφωνώ με το φανερό.
Παραφράζοντας τον Derrida "αποδομώ" σημαίνει εμβαθύνω στην άλλοτε αριστοτεχνικά κι άλλοτε αριστοτεχνικά δολίως δομημένη παράθεση λέξεων και στην πορεία αυτής της εμβάθυνσης είμαι σε θέση να διακρίνω καθετί που απέκρυψε ή απαγόρευσε ο ομιλών ή ο γράφων μια "ιστορία", καθώς αυτή γινόταν ιστορία μέσω της ιδιοτελούς καταστολής των πραγματικών του προθέσεων.
Η ανακάλυψη των προθέσεων αυτών μέσω μιάς μετατόπισης του κέντρου βάρος των εννοιών πολλές φορές γίνεται με όχημα ένα ερώτημα φαινομενικά άσχετο το οποίο όμως από μόνο του δημιουργεί ένα νέο σύστημα.

Χαριτολογώντας μάλλον - ή μάλλον κάνοντάς το να φανεί πως μιλάει χαριτολογώντας, δεν ήμουν και μπροστά - λέει σε κάποιο σημείο:
"Και βέβαια αφού τα έφερε έτσι η μοίρα να είναι στην εξουσία (ο ΣΥΡΙΖΑ), πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα θεσμικής και ιστορικής ανωμαλίας. Διότι οι εξελίξεις δεν είναι ευθύγραμμες. Δεν πρόκειται για εναλλαγή στην εξουσία συμβατικών πολιτικών δυνάμεων ευρωπαϊκού χαρακτήρα".
Δηλαδή κάτσε τώρα να καταλάβω. Ο Βενιζέλος ανάγει σε ...μοίρα αυτό που ο λαός μας θεώρησε πως εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν η μόνη επιλογή του για να προχωρήσει, κάποιοι (οι περισσότεροι) επειδή δεν είχαν εναλλακτική και κάποιοι (οι λιγότεροι) επειδή, ως αφελείς, πίστευαν πως επιτέλους ήρθε η ώρα του σοσιαλισμού. Όχι αυτού του παλιού "στις 18 σοσιαλισμός" αλλά ενός πιο σοσιαλιστικού Σοσιαλισμού που εν συντομία έχουμε μάθει να τον ονομάζουμε (και να τον εννοούμε) "η αριστερά".
Παρένθεση: τα εισαγωγικά εδώ δεν μπαίνουν για λόγους αμφισβήτησης της έννοιας αριστερά αλλά για διευκρίνηση πως η λέξη βρίσκεται εκεί για λόγους ουσιαστικού προσδιορισμού της έννοιας Σοσιαλισμός. Κλείνει η παρένθεση.

Η εκλογή μιας κυβέρνησης όμως δεν είναι χτύπημα της μοίρας αγαπητέ. Αυτός που ψήφισε μια φορά μπορεί και να (μην την) ξαναψηφίσει. Αν βεβαίως είναι ζωντανός ή αν μετουσιωθεί σε δέντρο οπότε και πάλι μπορεί.
Τί δε μας λέει εδώ ο Βενιζέλος; Ή μάλλον ποιό είναι το σύστημα που κρύβεται πίσω από τη λέξη "μοίρα"; Το πραγματικό λοιπόν σύστημα είναι το φαινομενικά άσχετο ερώτημα ή μάλλον το "εκτός δρόμου" ερώτημα "ποιό σύστημα προηγήθηκε ώστε να οδηγηθούμε σε αυτό που ο Βενιζέλος ονομάζει μοίρα". Και η απάντηση που θα δοθεί ως σύστημα αίτιου - αιτιατού δεν είναι καθόλου μοίρα. Είναι επιλογή, λάθος ή σωστή δεν είναι της παρούσης. Εκείνο που είναι της παρούσης είναι ακριβώς αυτό που "ξεχνάει" ο κος Βενιζέλος. Πως το δικό του κόμμα, παρέλαβε μεν την ολέθρια σκυτάλη ως καυτή πατάτα από τη ΝΔ, θεώρησε όμως ότι ο μόνος τρόπος να βγούμε από τον κακό τον δρόμο και να μπούμε στον ίσιο είναι να υπογράφουμε μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Κι αφού ο δρόμος που πήραμε αποδείχθηκε πως δεν ήταν και τόσο ίσιος η σκυτάλη της εξουσίας ως καυτή πατάτα που δε λέει να κρυώσει παρεδόθη ξανά στη ΝΔ. Μια σκυτάλη και μια καυτή πατάτα που μετά χαράς πήρε ο κος Βενιζέλος στα δικά του χέρια για να τη φυτεύσει - έτσι καυτή - στο γόνιμο έδαφος της αλητείας τους γνωστής και ως σαμαροβενίζελο.
Βέβαια έχει ιδιαίτερη σημασία να τονίσουμε πως πράγματι, ποτέ οι εξελίξεις δεν είναι ευθύγραμμες αλλιώς δεν θα ήσαν εξελίξεις αλλά μία αφάνταστα βαρετή assembling line. Οι δε ανωμαλίες υπήρχαν και θα υπάρχουν σε αυτές τις μη ευθύγραμμες εξελίξεις. Μία από αυτές ήταν η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ (μετά τη θητεία του Καραμανλή του μικρού) κι άλλη μία η σύμπλευση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που ακολούθησε.

Όσα γραφικά και γλαφυρά μας λέει λίγο μετά δεν είναι παρά μια άγευστη σαντιγύ που καλύπτει ένα κακοφτιαγμένο και παραψημένο γλυκό το οποίο δεν τρώγεται με τίποτα. Γιατί αν αφαιρέσεις την επικάλυψη τότε θα δεις να αποκαλύπτεται μπροστά σου η ωμή αλήθεια κι ας είναι ψημένη ή μάλλον κακοψημένη. Και η αλήθεια αυτή παραμένει μοναδικό σύστημα αίτιου αιτιατού ό,τι κι αν μας κρύβει ο κος Βενιζέλος που αυτός και η παρέα του το μόνο που έκαναν στη θητεία τους είναι να περιμένουν να φυτρώσει η νέα πατάτα η καυτή και να την πετάξουν πού αλλού; Στον λαό που απελπισμένος έβλεπε "λύση" στον ΣΥΡΙΖΑ που διψούσε για εξουσία. 
Κι έτσι από καυτή πατάτα σε καυτή πατάτα φτάσαμε στο σήμερα το οποίο ο κος Βενιζέλος προσπαθεί να κουκουλώσει πάλι χρησιμοποιώντας ένα άλλο σύστημα επικάλυψης πως "δεν κυβερνά απλώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Υπάρχει μια όσμωση. Υπάρχει ένα αμάλγαμα". Δε μας λέει τίποτα καινούργιο. Φυσικά και κυβερνούν ως σύνολο ενιαίο κι αδιαίρετο. Όπως ακριβώς έκανε ο ίδιος και το κόμμα του με τη ΝΔ. Αυτοί κι αν ήσαν φίλοι. Συμπεραίνουμε λοιπόν πως όταν ο Βενιζέλος δεν λέει ψέματα λέει κοινοτυπίες.

Παρακάτω συνεχίζει "Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν μια κοινή εμπειρία και έναν κοινό στόχο. Είναι ένα ενιαίο σχήμα. Και το ενιαίο αυτό σχήμα υποστηρίζεται από τον τρίτο αφανή εταίρο της κυβέρνησης αυτής που εκφράζει ένα κρίσιμο τμήμα της αντιμνημονιακής κατά βάθος δεξιάς που προσφέρει, με ένα είδος outsourcing, υπηρεσίες καταλυτικές στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ιδίως στο χώρο του βαθέως κράτους". Εξακολουθούμε να βλέπουμε τον κύριο Βενιζέλο να παραληρεί και να μας κοροϊδεύει παριστάνοντας πως ξεχνάει ότι μικρή σημασία θα έπρεπε να έχει για τον ίδιο τί κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αφού ο μετρ των outsourcing υπηρεσιών από το βαθύ κράτος ως αφανούς εταίρου ήταν ο ίδιος ο κος Βενιζέλος και το κόμμα του. 

Αργότερα τα βάζει με τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα γιατί ξαφνικά θυμήθηκε πως "δεν υπάρχει κανένας μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα γιατί δεν υπάρχει τρέχον σοσιαλδημοκρατικό πρότυπο" αμέσως μόλις τον ...ψιλοάδειασαν, αυτόν και το κόμμα του, οι σοσιαλδημοκράτες εκεί στας Ευρώπας γιατί τώρα παίκτης (θύμα δικό τους και θύτης για εμάς) είναι ο κος Τσίπρας. Στο σημείο αυτό να πω ότι πράγματι δεν υπάρχει κανενός είδους μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ πέρα από το μετασχηματισμό του σε "κόμμα εξουσίας" και στο σύστημα αυτό όλα τα κόμματα είναι ίδια ή σχεδόν ίδια, κάτι που επίσης το γνωρίζει πολύ καλά ο κος Βενιζέλος αλλά με τη φράση αυτή επιχειρεί αφενός να ξεπλύνει λιγουλάκι τον ΣΥΡΙΖΑ αφετέρου να υπαινιχθεί ότι και η σοσιαλδημοκρατία έχει ήδη αποτύχει κατηγορώντας τους ευρωπαίους σοσιαλσυντρόφους του (το είπε και στη Βουλή) πως ενθαρρύνουν τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι τον δικό του). Όχι, αυτό το τελευταίο δεν το είπε αλλά το εννοούσε. Κι αυτό που δεν είπε είναι ένα σύστημα ξεχωριστό.
Για μένα ο κος Βενιζέλος μοιάζει μόνο με εκείνους τους τόσο προβλέψιμους κριτικούς λογοτεχνίας που έχουν έτοιμα δύο "πρότυπα" κειμένου/κριτικής, ένα με θετικό πρόσημο κι ένα με αρνητικό και απλώς αλλάζουν το όνομα του συγγραφέα.

Εδώ παραθέτω το τμήμα της ομιλίας του Βενιζέλου το οποίο με ...γαργάλισε για να του δώσω λίγη παραπάνω σημασία απ' όση του αξίζει και του Βενιζέλου και της ομιλίας του.
"Και βέβαια αφού τα έφερε έτσι η μοίρα να είναι στην εξουσία, πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα θεσμικής και ιστορικής ανωμαλίας. Διότι οι εξελίξεις δεν είναι ευθύγραμμες. Δεν πρόκειται για εναλλαγή στην εξουσία συμβατικών πολιτικών δυνάμεων ευρωπαϊκού χαρακτήρα. Εκτός κι αν αποδειχθεί ότι υπάρχει μια οριστική μεταβολή και ο ΣΥΡΙΖΑ μετασχηματίζεται πράγματι σε ένα κόμμα, έστω μετα-νεωτερικό αλλά εν τέλει συμβατικό στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών δημοκρατικών παραδόσεων, θεσμών και αξιών. Μόνο που αυτό δεν υπάρχει. Γιατί δεν κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έχει μια καταγωγική σχέση με το ΚΚΕ εσωτερικού, τον ευρωκομμουνισμό, την ανανεωτική αριστερά. Κυβερνά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν απέκτησε πλειοψηφία για να κυβερνήσει. Και δεν κυβερνά απλώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Υπάρχει μια όσμωση. Υπάρχει ένα αμάλγαμα. Υπάρχει κοινή αισθητική, υπάρχει κοινή αντίληψη. Είναι φίλοι. Έχουν μια κοινή εμπειρία και έναν κοινό στόχο. Είναι ένα ενιαίο σχήμα. Και το ενιαίο αυτό σχήμα υποστηρίζεται από τον τρίτο αφανή εταίρο της κυβέρνησης αυτής που εκφράζει ένα κρίσιμο τμήμα της αντιμνημονιακής κατά βάθος δεξιάς που προσφέρει, με ένα είδος outsourcing, υπηρεσίες καταλυτικές στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ιδίως στο χώρο του βαθέως κράτους. Σε ό,τι συνδέεται με τη δικαιοσύνη, σε ό,τι συνδέεται με τα μέσα ενημέρωσης, σε ό,τι συνδέεται με τη χρήση μεθόδων οι οποίες δεν είναι σταλινικές αλλά είναι μέθοδοι που έχουν καταγωγή δεξιά ή και ακροδεξιά και θυμίζουν τις πρακτικές των νικητών του εμφυλίου την περίοδο του μετεμφυλιακού κράτους εις βάρος των ηττημένων που τώρα φαντασιώνονται ότι έχουν επιτύχει την αναδρομική τους νίκη. Δεν υπάρχει δηλαδή κανένα αξιακό υπόβαθρο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Γιατί πράγματι δεν υπάρχει κανένας μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, διότι δεν υπάρχει τρέχον σοσιαλδημοκρατικό πρότυπο".

ΥΓ: Θα μου επιτρέψετε να διατυπώσω (και να διακινδυνεύσω) μια γνώμη. Δική μου αυτή τη φορά. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μετουσιωμένη πλέον σε ιδιότυπο κυβερνητικό μόρφωμα δεν ασκεί εξουσία, ασκεί διαχείριση. Όμως και στην άσκηση κυβερνητικής διαχείρισης ένα κόμμα θα μπορούσε να αφήσει το αποτύπωμά του ακόμα και στην απλή αντιγραφή/ανάγνωση/θέσπιση προκαθορισμένων κανόνων και ορισμένων εξαρχής ως "προαπαιτούμενα". Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν πατάει όμως μόνο σε δυο βάρκες, η αλήθεια είναι πως βρίσκονται πάρα πολύ κοντά η μία στην άλλη, αλλά πατάει και σε μία τρίτη, αυτήν που κρύβει εμπόρευμα με ακροδεξιά ρητορική. Το σημαντικότερο όμως είναι πως πατάει και σε μία τέταρτη που οι κωπηλάτες της κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά. Αυτοί οι κωπηλάτες δεν είναι μόνο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι οπαδοί ούτε οι ψηφοφόροι, δεν είναι οι "υπάλληλοι" του παρακράτους που τους αγκάλιασε στοργικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Είναι, δυστυχώς, κωπηλάτες υποτιθέμενης "αριστερής" ή ακρο"αριστερής" κοπής, "αναρχικής" και "αναρχο"αυτόνομης υποτιθέμενης ιδεολογίας που στο όνομα της υποτιθέμενης "αριστεροσύνης" του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούν τέρατα που δίνουν "αριστερό" άλλοθι και στους εαυτούς τους αλλά και στην κυβέρνηση της οποίας παίζουν το βρώμικο παιχνίδι. Κι αυτή τη φορά τα εισαγωγικά δεν μπαίνουν στις λέξεις για ...πρακτικούς λόγους αλλά για ουσιαστικούς λόγους αμφισβήτησης της κατεύθυνσης που υποτίθεται πως ακολουθούν.