Τον ήπιαμε και σήμερα...

Καλλιτέχνης: Jeff Bartles

Δευτέρα σήμερα κι η μέρα ξεκίνησε με την αφεντιά μου να παραπαίει ανάμεσα σε ρόλους μη μπορώντας όμως να αποφασίσει ποιόν να ενδυθεί, να "παίξει" ως δημιουργός αμφιβολιών, ως προπέτασμα αδιαφορίας, ως εκλογικός αναλυτής ή ως μπλόγκερ της συμφοράς;
Προτίμησα το τελευταίο ή μάλλον αυτό με προτίμησε αφού ο μόνος ρόλος που τον τελευταίο καιρό μου ταιριάζει γάντι είναι η αναποφασιστικότητα ανάμεσα στο λέγω και στο μη λέγω μιάς και ζητήματα τύπου είναι και μη είναι έχουν προ πολλού απαντηθεί μέσα μου: "είναι" επειδή θέλοντας και μη γεννήθηκα, "μη είναι" όταν με το καλό εγκαταλείψω τον μάταιο τούτο κόσμο και που αυτή η κατάσταση ελπίζω ν' αργήσει πολύ ακόμα.
Προς το παρόν, σε κατάσταση "διαρκώ" ανάμεσα στα δύο αυτά στάδια σκέφτομαι: "τον ήπιαμε και σήμερα".

Γερμανικές εκλογές χθες και το ακροδεξιό (για να το πω ευγενικά) AFD είναι τρίτο κόμμα στη γερμανική βουλή, δηλαδή ο γερμανικός λαός, πολύ πιο συγκροτημένος, λέγεται, από τους παρορμητικούς κι επιπόλαιους νότιους, πολύ πιο οργανωμένος και πειθαρχημένος, λέγεται και αυτό, από τους τεμπέληδες κι έξω καρδιά νότιους και κυρίως βαλκάνιους, κι ενώ απολαμβάνει, μόνος αυτός ο εκλεκτός, τα αγαθά της κρίσης των άλλων, βιώνει μόνος αυτός ο εκλεκτός την κρίση που είναι ευκαιρία, αποφάσισε αυτός πρώτος και σοβαρός να βάλει στη γερμανική βουλή τη "σοβαρή Χρυσή Αυγή του".
Δεν είχε να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κόμματα με διαφορετικές ιδεολογίες ή/και διαφορετικές επιλογές διαχείρισης έστω αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος αλλά είχε να διαλέξει ανάμεσα σε αυτούς που συνασπισμένοι κυβερνούσαν ως τώρα σε πλήρη σύμπνοια και αγαστή συνεργασία κι ανάμεσα σε ...άλλους.
Δεξιοί και κεντροαριστεροί ένα και το αυτό. Σα να λέμε όπως όταν εγώ ρωτούσα πείτε μου έναν λόγο, έναν, να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ κι όχι ΝΔ. Όχι δηλαδή πως επρόκειτο ποτέ να επιλέξω ανάμεσα στα δύο αυτά κόμματα, ο λόγος όμως που δεν είναι στις προτιμήσεις μου τα κόμματα αυτά είναι άλλος, δεν είναι της παρούσης να το εξηγήσω και δεν αφορά κανέναν.
Εκείνο όμως που είναι της παρούσης και αφορά όλους μας είναι η συνειδητοποίηση από όλο και μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών εν γένει πως ανάμεσα στις δύο αυτές κατηγορίες πολιτικών (γιατί περί αυτού πρόκειται) οι διαφορές είναι τόσες όσες ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που θέλουν να πάνε σινεμά αλλά ο ένας θέλει Τζέημς Μποντ κι ο άλλος Τζέισον Μπουρν.

Φυλλορροεί η "σοσιαλδημοκρατία", δεν έχει τίποτε νέο να πει, τίποτε άλλο να κάνει.
Περιχαρακώνεται η "αριστερά", δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ως προς τις ικανότητές της να κυβερνήσει έναν τόπο κι ακόμη χειρότερο - μετά τα δικά μας παθήματα/παραδείγματα προς αποφυγήν για όλους τους ευρωπαίους - είναι πως η "ανάθεση προσπάθειας διακυβέρνησης σε κάποιο κόμμα που πλασάρεται ως αριστερό" δεν θεωρείται πλέον τίποτε περισσότερο από "χάσιμο χρόνου" στην καλύτερη περίπτωση, στην αμέσως χειρότερη "επιστροφή στο παρελθόν" και στην ακόμη χειρότερη "βουτιά στο κενό".
Οπότε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι παραδοσιακοί δεξιοί με το κόμμα της Άνγκελα-Δωροθέα αλλά ο ακροδεξιός συρφετός που μέχρι τώρα την ψήφιζε της είπε "φτάνει" θα πορευτούμε μόνοι μας.
Τώρα τί είδους πορεία σκέφτονται να χαράξουν δεν είναι και πολύ δύσκολο να το φανταστεί κανείς.

Εκείνο όμως που επιβάλλεται να φανταστεί κανείς είναι πως ο φασισμός, όποιον μανδύα κι αν ενδυθεί, καραδοκεί. Δεν είναι θέμα φτώχειας, οι γερμανοί δεν είναι φτωχοί, δεν είναι θέμα ανεργίας, η Γερμανία έχει ελάχιστη ανεργία, δεν είναι θέμα "έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές", οι ξένοι στη Γερμανία συμμετέχουν σε κάθε σύνταξη που μπαίνει σε κάθε σπίτι, δεν είναι θέμα "άλλης κουλτούρας", οι φασίστες δεν έχουν κουλτούρα. Οι φασίστες το μόνο που θέλουν είναι "ζωτικό χώρο" να απλώσουν τη "μπουγάδα" τους, να είναι μόνοι αυτοί και ουδείς άλλος, πρώτοι των πρώτων ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν δεύτεροι. Να είναι "ανώτεροι" ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν "κατώτεροι". Να έχουν εξουσία χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος να την έχουν μόνο αυτοί. Βαβαίως, η προς το παρόν κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού χρησιμοποιεί τον φασισμό και την άνοδο των φασιστικών/ακροδεξιών κομμάτων σαν εργαλεία δικής της ισχύος και παραμονής στη θέση της κι ας παριστάνει πως "ανησυχεί".

Ήδη η Μέρκελ, αμέσως μετά τη νίκη της, μίλησε για την "παράνομη μετανάστευση" ενώ δεν υπήρχε κανένας φανερός τουλάχιστον λόγος να το κάνει εκείνη τη στιγμή. Η Μέρκελ σήκωσε τα μανίκια κι έπιασε δουλειά την ίδια στιγμή της εκλογής της. Κι η δουλειά της τώρα είναι να φέρει ξανά στους κόλπους του κόμματός της κάθε ακροδεξιό, φασιστικό καθίκι που της χάλασε έστω και λιγουλάκι τη σούπα.
Η Μέρκελ δεν είναι χαζή, δεν θα συνεργαστεί μαζί τους, έχει δεκανίκια γι' αυτό και λίγο προτού κοιμηθεί χθες θα την άκουγε κάποιος να λέει: Wir haben immer Jamaica.*

* Παράφραση της παγίγνωστης πλέον φράσης "We will always have Paris" από την ταινία "Καζαμπλάνκα".