Δυσκολη γιατί αναπολώντας τη χθεσινή συνειδητοποίησα πως πέθανα λίγο αφού κάποιος χρόνος, που για λόγους πρακτικούς τον ονομάζουμε ημέρα, αφαιρέθηκε από την υπόλοιπη ζωή μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα πλέον είναι λίγο μικρότερη.
Εύκολη γιατί αμέσως μετά με κυρίευσε μικρός χαζοχαρούμενος αμερικανισμός και σκέφτηκα πως παρόλ' αυτά η σημερινή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα ξεκινάει.
Σήμερα μη μου πολυδίνετε σημασία ή αν μου δώσετε μην υιοθετήσετε ούτε τις σκέψεις ούτε τα συναισθήματά μου ή αν τα υιοθετήσετε... τί να πω κακό δικό σας.
Η ζωή προχωράει και η δική μου επίσης, άλλοτε ως ζωή κι άλλοτε μόνο ως διάρκεια με την έννοια πως οι χτύποι της καρδιάς και οι ανάσες μου επιτρέπουν τη μετακίνησή μου από ένα χρονικό σημείο σ' ένα άλλο, υλικά ως μετάβαση, ηθικά ως επιβεβλημένη.
Εκτός από σκέψεις μου σήμερα φυσάει και αέρας δυνατός που τις απομακρύνει αμέσως από κοντά μου πριν παγιωθούν και γίνουν μόνιμα χαρακτηριστικά της σημερινής μου διάθεσης η οποία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή.
Παρένθεση: Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε θα είναι πρόεδρος στη γερμανική βουλή για να πολεμήσει το "θηρίο" του νεοναζισμού που τους κατσικώθηκε εκεί και την προσπερνώ γιατί δεν ξέρω σε ποιό ακριβώς σημείο της φράσης να γελάσω κι αναποφάσιστη ούσα δεν γελώ καθόλου και πάω παρακάτω...
Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε μπορεί να γίνει ο μπαμπούλας του νεοναζισμού όπως ακριβώς προσπερνούν αδιάφορα εμένα σκέψεις όπως να κερδίσω το τζόκερ χωρίς να παίζω. Κλείνει η παρένθεση.
Σε αντίθεση με τις παραπάνω σκέψεις που με προσπερνούν υπάρχουν άλλες που κάνουν αρμένικη βίζιτα μέσα στο συναισθηματικό οικοδόμημα του εαυτού μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τις μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, έστω και ένας να "σωθεί" κέρδος θα είναι.
Τις νύχτες που δεν έχω ύπνο, ναι υπάρχουν, μέσα στο σκοτάδι αναζητώ δέσμες φωτός που μόνο στο μυαλό μου όμως τις βρίσκω, νομίζω πως ξέρω πού ακριβώς βρίσκονται τα αντικείμενα του δωματίου μου αλλά δεν τα βλέπω, αντιθέτως μέσα στο μυαλό μου είμαι σίγουρη πως βλέπω ολοκάθαρα εξαιτίας μιας δέσμης φωτός, ή αναλαμπής, από αυτές που προανέφερα.
Να προσέχεις τους ανθρώπους που σε πλησιάζουν. Εκτός που βλέπω μέσα μου ακούω κιόλας: να προσέχεις τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή σου.
Μέσα στο ολόφωτο σκότος μέσα μου προσωποποιώ τη ζωή, όχι ως συνήθως στην ύπαρξη του κάθε ανθρώπου, υλική και πνευματική, αλλά την ίδια τη Ζωή, μόνη της, της δίνω σάρκα και οστά, της δίνω ρόλους που ίσως και να τους έχει κι εγώ να μην το έχω πολυκαταλάβει.
Αυτή η προσωποποιημένη Ζωή δεν κάνει τίποτε περισσότερο από να κάθεται νωχελικά σε μιαν άκρη και να πετάει πέτρες, πολύχρωμες, άχρωμες, κανονικές, ακανόνιστες, μεγάλες μικρές, επίπεδες, στρογγυλές, μακρόστενες, λειασμένες ή άγριες στην τύχη της πετάει.
Σχηματίζουν σωρό, τυχαία, κι αυτός ο σωρός παίρνει σχήμα κι είμαι εγώ... εσύ...
Δομείται ο εαυτός μας, πέτρες είμαστε, η καθεμιά με τη δική της ιστορία διαμορφώνει συνθήκες για τη δική μας, τα συναισθήματα είναι η ουσία που τις κρατάει ενωμένες, που δεν καταρρέουμε στο παραμικρό φύσημα του αέρα.
Αλλά τα συναισθήματά μας είναι αυτά που καμιά φορά καταρρέουν το οικοδόμημα που είμαστε.
Είναι τότε που κάποιος θα έρθει στη ζωή μας, κι όταν πούμε "τώρα σε ερωτεύτηκα" δεν συνειδητοποιούμε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αδιάφορο αν κι ο άλλος πει ακριβώς το ίδιο αφού θα κάνει ακριβώς αυτό το ίδιο που θα περιγράψω... εκείνη λοιπόν ακριβώς τη στιγμή που το λέμε ένα χέρι απλώνεται διστακτικό όσο κι ερωτευμένο ίσως και τραβάει ένα δομικό υλικό, μια πέτρα απ' αυτές που λέγαμε νωρίτερα. Δημιουργείται κενό άλλες φορές γεμίζει εύκολα άλλες δύσκολα κι άλλες καθόλου. Το οικοδόμημα παραμένει ακόμα συμπαγές όμως όσο πιο δυνατό το συναίσθημα, όσο περισσότερο χρόνο βάζουμε μέσα στο "τώρα", όσο "ερωτεύτηκα" αν χωρέσουμε σε μια διεσταλμένη στιγμή που τότε νομίζουμε "πάντα" τόσο το χέρι αυτό, το λατρεμένο εκείνη τη στιγμή, τραβάει κι άλλη πέτρα, κι άλλη ώσπου φτάνει στο κρίσιμο σημείο που δεν έχει επιστροφή, απειροελάχιστο διάστημα μετά από την κατάσταση που λέμε "ισορροπία". Και το οικοδόμημα καταρρέει.
Σωρός από πέτρες απομένει στη θέση που νομίζαμε πως "υπήρχαμε" εμείς. Υλικό από το οποίο ίσως δημιουργηθεί κάτι άλλο, κάτι νέο, ίσως και νέοι "εμείς". Αλλά μια πέτρα θα λείπει από τον σωρό. Μια πέτρα αδιανόητης πυκνότητας που θα μεταφέρει στο σύμπαν το μήνυμα που περιέχει. "Τώρα σε ερωτεύτηκα".
Και διαρκείς με την ελπίδα πως το νέο σου "εγώ", αν προκύψει, θα έχει γιατρευτεί λες κι ο έρωτας είναι αρρώστεια κι όχι γιορτή.
Συνήθως όμως και αυτή η ελπίδα, όπως συνήθως οι ελπίδες, θα διαψευστεί.
Τώρα σε ερωτεύτηκα... επιστρέφει ξανά και ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου