No Land for the Poor

Το γκράφιτι βρίσκεται στα Εξάρχεια, Εμμ. Μπενάκη και Αραχώβης. Λέγεται No land for the Poor και δημιουργός του είναι ο Wild Drawing γεννημένος στο Μπαλί της Ινδονησίας.

Τα τελευταία 10 σχεδόν χρόνια που όλοι βιώνουμε αλλά δεν βασανιζόμαστε όλοι το ίδιο έχουν αλλάξει πολλά στην κοινωνία μας.
Νέοι έχουν φύγει στο εξωτερικό χωρίς αυτό, για μένα τουλάχιστον, να αποτελεί καμία "φρίκη". Αυτό γινόταν πάντα κι αυτό θα εξακολουθεί να γίνεται, "κυλιόμενα", περνώντας από διάφορες χώρες δηλαδή. Μια χώρα υποδοχής μεταναστών κάποτε, μετατρέπεται σε χώρα αποστολής μεταναστών σε άλλες χώρες.
Άνθρωποι μέσης ηλικίας, λίγο προτού συνταξιοδοτηθούν, χάνουν τη δουλειά τους και κάθε προοπτική να βρουν μια νέα.
Και άνθρωποι που πρόλαβαν και συνταξιοδοτήθηκαν, είτε εισπράττουν σύνταξη είτε την περιμένουν, καλούνται να ζήσουν ή με πενιχρό εισόδημα ή με ούτε καν αυτό.
Οικογένειες χάνουν τα σπίτια τους και άλλες θα τα χάσουν σύντομα.
Περιουσιακά στοιχεία εξανεμίσθηκαν στη δίνη της υπερχρέωσης.
Ακίνητα πουλήθηκαν προκειμένου να εξοφληθούν χρέη προς τις τράπεζες, τα ταμεία, το δημόσιο. Οι ιδιοκτήτες τους ανήκουν στους ..."τυχερούς" γιατί μάλλον μπόρεσαν να εισπράξουν ένα τίμημα που να τους επιτρέπει να απαλλαγούν εν μέρει από τις υποχρεώσεις τους.
Οικογένειες δεν έχουν τα απαραίτητα, δεν έχουν ρεύμα στο σπίτι τους για πολύ καιρό και τα παιδιά τους δεν έχουν το ελάχιστο αυτονόητο, ένα πιάτο φαγητό.
Άνθρωποι μένουν άστεγοι χωρίς καμία προοπτική για μια αξιοπρεπέστερη διαβίωσή τους με στέγη και τροφή που να μην στηρίζεται στην καλοσύνη των περαστικών.

Περιγράφω μια ζοφερή πραγματικότητα για πάρα πολλούς ανθρώπους.
Δεν εντυπωσιάζομαι από αυτήν - όσο κι αν με εξοργίζει - καθώς έχω πλήρη επίγνωση (κι ας παριστάνω πως δεν σκαμπάζω) πως αυτή η πραγματικότητα είναι εντελώς "φυσιολογική" μέσα στα πλαίσια του οικονομικοπολιτικού συστήματος/περιβάλλοντος στο οποίο διάγουμε τους βίους μας.
"Φυσιολογική" ναι, αλλά καθόλου φυσική. Οι θιασώτες όμως αυτού του συγκεκριμένου συστήματος αρέσκονται να ...παριστάνουν πως ερμηνεύουν την κοινωνία με όρους οντολογικούς κι ακόμη χειρότερα να τα ονομάζουν "φύση".
Από την άλλη, παρατηρώντας κανείς γύρω του, θα σκεφτεί πως οι καταστάσεις που περιγράφω μειοψηφούν. Θα σκεφτεί πως οι περισσότεροι μπορούν να πάνε σινεμά, θέατρο, εστιατόριο, διακοπές. Μπορούν να ψωνίσουν από καταστήματα τα απαραίτητα (ή και κάτι παραπάνω) ρούχα και παπούτσια. Να έχουν παραπάνω από ένα πιάτο φαγητό, στα παιδιά τους να μην λείπει τίποτε ουσιαστικό και απαραίτητο, να έχουν ρεύμα και τρόπους θέρμανσης, βενζίνη στο αυτοκίνητό τους.
Πράγματι αυτή είναι η άλλη εικόνα, η "καλή".
Που θάλεγε κανείς πως είναι η κυρίαρχη άρα όλα πάνε καλά: πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν πλούσιοι, ευκατάστατοι, φτωχοί, περισσότερο φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, άρα ας μην το κάνουμε μέγα θέμα.
Που θάλεγε κανείς πως η κακή "εικόνα" είναι απλώς μια παθογένεια που θα τακτοποιηθεί στα πλαίσια της αυτορρύθμισης των κακώς κειμένων της κοινωνίας.
Προσπερνώ πως τέτοιου είδους αυτορρύθμιση δεν υφίσταται (ούτε είναι το ζητούμενο) για να πω ότι όσο κι αν δεν "φαίνεται", αφού είναι δυσάρεστο, αυτή η μαύρη πραγματικότητα από παθογένεια έχει ήδη μετατραπεί σε κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Βρίσκεται παντού, βρίσκεται ανάμεσά μας, είμαστε εξαιρετικά πολλοί "από μας".

Επειδή...
Οι άνθρωποι που δεινοπαθούν δεν είναι καθόλου "μια μειοψηφία". Μικρή σημασία έχει αν είναι λιγότεροι από τους άλλους αλλά δεν αποτελούν "μια μειοψηφία". Είναι πάρα πολλοί ακόμη και για τα δεδομένα του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο πολλές φορές έχει επιτρέψει, για τους δικούς του λόγους, να αμβλυνθούν "οι γωνίες" και να απαλυνθούν οι ..."ευτελείς" γιαυτό το σύστημα ακραίες ανισότητες .
Κατά την ταπεινή μου γνώμη - και σύμφωνα με όσα παρατηρώ γύρω μου - ένας στους τρεις ανθρώπους βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Αλλά γι' αυτούς η ζωή επιφυλάσσει και κάτι ακόμη χειρότερο από το να μην τα "φέρνουν βόλτα". Καραδοκεί η εθελούσια αρχικά απομάκρυνσή τους από τον περίγυρό τους, κατόπιν ο αποκλεισμός τους από τους άλλους και σιγά σιγά έρχεται και η κοινωνική απομόνωση γενικότερα.
Δεν είναι επειδή οι άλλοι μπορούν και αυτοί δεν μπορούν. Είναι επειδή οι άλλοι αδιαφορούν κι ακόμη χειρότερα δεν καταλαβαίνουν καν.