Βλήματα

 Ένα πεντάχρονο κορίτσι από την Υεμένη είναι η μόνη επιζήσασα από όλη την οικογένειά της μετά από βομβαρδισμό που κατέστρεψε το σπίτι της. Το κοριτσάκι αυτό προσπαθεί να "ανοίξει τα μάτια" της διεθνούς κοινότητας για την Υεμένη. Η φωτογραφία της έχει γίνει σύμβολο του πολέμου.

Θεωρώ προτιμότερο να πάρουμε ένα όφελος πουλώντας κάποια όπλα, από το να υπάρξει ρήξη σε ένα πεδίο βολής και να τα διαλύσουμε ή να τα θάψουμε κάπου, δήλωσε ο Κώστας Ζαχαριάδης, διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και μέλος Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνελόντι ειπείν για να μην πάνε χαμένα σε πεδίο βολής ας πιάσουνε τόπο σε ανθρώπους.
Τί; όχι;

Ε λοιπόν αν κάποιος μου έλεγε πριν, όχι πολλά, 2-3 χρονάκια πως τόσα χρόνια ψήφιζα κόμμα, έστω του "μπαίνει δεν μπαίνει στη βουλή", όπου τελικά όμως έγινε και κυβέρνηση ΚΑΙ με τη δική μου ψήφο τον Γενάρη 2015, το οποίο κόμμα θα πουλούσε πολεμικό υλικό σε χώρα που διεξάγει φρικαλέο πόλεμο και δολοφονεί αμάχους και παιδιά, θα του είχα σπάσει τα μούτρα. Αλλά κανείς δεν μου το είχε πει, γιατί κανείς ΤΟΤΕ δεν θα πίστευε ούτε για μια στιγμή κάτι τέτοιο. 
Σας τους χαρίζω λοιπόν κι αδιαφορώ αν θα βγει ο Κούλης, ο Σούλης, ο Ρούλης, η Φώφη, η Σόφη ή η Πόπη.

Λίγα λόγια για το έργο...
Ο ΟΗΕ προειδοποιεί πως στην Υεμένη, εξαιτίας του πολέμου, δύο εκατομμύρια παιδιά υποφέρουν από οξύ υποσιτισμό. Ο υποσιτισμός καθιστά τα παιδιά πιο ευαίσθητα στη χολέρα και οι ασθένειες προκαλούν μεγαλύτερο υποσιτισμό: φαύλος κύκλος. Ο πόλεμος, η φτώχεια και η χολέρα, ένας φαύλος συνδυασμός που έχει ωθήσει τη χώρα  στα πρόθυρα λιμού .

Την προειδοποίηση αυτή έκανε υψηλόβαθμη αποστολή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), της Unicef, και του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος (PAM) έπειτα από τριήμερη επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Υεμένη, η οποία σπαράσσεται από τον πόλεμο εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια και πλήττεται από μια επιδημία χολέρας που έχει προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 1.900 ανθρώπων, με καταγεγραμμένα 400.000 κρούσματα.

Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα λιμού, με περισσότερο από το 60% του πληθυσμού να μην γνωρίζει από πού θα προέλθει το επόμενό του γεύμα και το 80% των παιδιών να έχουν άμεση ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας.

Στον πόλεμο στην Υεμένη αντιπαρατίθενται ο κυβερνητικός στρατός, που στηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία, με τους σιίτες αντάρτες Χούτι που είναι πιστοί στον πρώην πρόεδρο Άλι Αμπντάλα Σάλεχ και στηρίζονται από το Ιράν.

Η ελληνική κυβέρνηση λοιπόν θέλει να "ξεφορτωθεί" πολεμικό υλικό, για να μην πάει ...στράφι, έναντι τιμήματος φυσικά, και αυτό το πολεμικό υλικό το ..."ξεφορτώνεται" στη Σαουδική Αραβία η οποία με αυτό θα εξοπλίσει τον κυβερνητικό στρατό της Υεμένης για να πεθάνουν ακόμη περισσότερα παιδιά και να καταστραφεί ολοσχερώς η χώρα.

Κάθε βλήμα που πουλάτε, γροθιά στο στομάχι μας, θα οδηγήσει στη θανάτωση ακόμη περισσότερων παιδιών.

Κύριοι της συγκυβέρνησης είσθε υπεύθυνοι γι' αυτό να το ξέρετε.

Σημείο ενδιαφέροντος σαν βουτιά στο κενό

Βγήκα από το ιατρείο διστακτική. 
Μην ανησυχείτε, ο γιατρός μου συνέστησε απλώς ταξίδι. 
Όλα βαίνουν καλώς, είπε, καλό ταξίδι, είπε.

Προς το παρόν, σκέφτηκα, να πάω ένα άλλο ταξίδι, λίγο κοντινό βέβαια, αλλά πάντως ταξίδι με την ευρύτερη έννοια του όρου αφού δεν ήξερα τί ακριβώς θα βρω, την Ιθάκη ή κάποιο άλλο νησί. Μετά σκέφτηκα πως κάποιες φορές προορισμός είναι το ίδιο το ταξίδι, κοντοστάθηκα όμως στην έξοδο να σκεφτώ λίγο καλύτερα αυτό που πήγαινα να κάνω βασισμένη μόνο σε ένα κλισέ.
Αλλά πριν το καλοσκεφτώ αποφάσισα· θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.
Στο σημείο του ενδιαφέροντός μου μπορούσα να πάω είτε στρίβοντας δεξιά από το ιατρείο είτε αριστερά, η διστακτικότητά μου ποιόν δρόμο να πάρω είχε να κάνει μόνο με τη διστακτικότητά μου για τον ίδιο τον προορισμό. Λες και προσπαθούσα να βρω ποιός δρόμος ήταν πιο κατάλληλος για να μην φτάσω ποτέ. Χωρίς δεύτερη σκέψη έστριψα. Αριστερά. Για σιγουριά πως δεν θα βρω εμπόδιο.
Τα πρώτα μου βήματα ασταθή, τρέκλιζα λες κι είχα πιει ή λες και γινόταν σεισμός κάτω απ' τα πόδια ή λες κι είχα ακούσει από το στόμα του γιατρού τα πιο δυσάρεστα νέα για την υγεία μου.
Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Τί πήγαινα να κάνω;
Κι ακόμη δεν είχα καν ξεκινήσει...
Δειλά δειλά έκανα κι άλλα βήματα, οι χτύποι της καρδιάς μου πολύ έντονοι, κι όσο προχωρούσα, άρα όσο πλησίαζα, αυτοί οι χτύποι, αλλοπρόσαλλοι, άρρυθμοι κι αλλόκοτοι έκαναν αυτήν τη μάζα από αιμοφόρα αγγεία που τη λέμε καρδιά να χοροπηδάει μέσα στο στήθος μου.
Είχα φτάσει σχεδόν στη μέση της διαδρομής... το σημείο του προορισμού μου δεν φαινόταν ακόμη, το έκρυβαν αυτά τα σιχαμερά πάνελ που περιχαρακώνουν τα έργα στο σταθμό του ηλεκτρικού στο Μαρούσι. Σταμάτησα για λίγο να πάρω ανάσα... να πάψει το τρέμουλο στα πόδια, να καταλαγιάσει λίγο η αγωνία, εντωμεταξύ το τραίνο που εκείνη τη στιγμή περνούσε κάλυψε την κραυγή αγωνίας της λογικής μου: μην πας, είναι τρέλλα...
Δεν την άκουσα, συνέχισα... 
Στην υπόλοιπη διαδρομή, που την έκανα πολύ αργά και βασανιστικά, αναρωτιόμουν τί ακριβώς θα δω, τί θα αντικρύσω, τί θα βρω... πώς θα είναι, τί θα πω... θα τη βρω μικρή, θα τη βρω μεγάλη και τί αποτέλεσμα θα έχει για μένα αυτό το ταξίδι που ενώ πλησίαζε στο τέλος του άρχισε να μου μοιάζει βουτιά στο κενό.
Στάθηκα λίγα μέτρα πριν... να υπολογίσω... να μετρήσω τις συνέπειες.
Ξαφνικά με δυο δρασκελιές, αποφασιστικά βήματα προς το μη μετρήσιμο και μη αξιολογήσιμο ακόμη, έφτασα. 
Δεν ήταν ούτε μεγάλη ούτε μικρή, είχα όμως υπομονή να περιμένω... Δεν προχωρούσε τίποτα... αδύνατον να πάμε παρακάτω... απογοήτευση σκέτη.
Προσπάθησα να διασκεδάσω την αγωνία μου παρατηρώντας τριγύρω... τί έκαναν οι άλλοι δηλαδή, πώς το αντιμετώπιζαν αυτοί. 
Τότε ένοιωσα πως φαντασιώνομαι... πως για να καταφέρω να σπρώξω λίγο τον χρόνο και την κατάσταση άρχισα να βλέπω διάφορα...
Δεν ήταν όμως φαντασίωση... ήταν πράγματι μια γυναίκα με σάρκα και οστά που κάτι πήρε από τη σχισμή.
Απομακρύνθηκα αλλά δεν έφυγα... Η σχισμή με τράβηξε κοντά της, ήθελα να την δω από κοντά. Έκανα ό,τι και κείνη η γυναίκα και ξαναγύρισα στην αγκαλιά του προορισμού μου ελπίζοντας πως κάτι θα είχε προχωρήσει εντωμεταξύ. Αλλά μπα... Μπορεί να μην ήταν μεγάλη αλλά μεσαίου μεγέθους θα έλεγε κανείς, όμως ήταν στητή, άλλο τόσο όμως άκαμπτη όσο κι αμετακίνητη.
- Δεν προχωράει καθόλου; ρωτάω τον μπροστινό μου. Κοντεύω 10 λεπτά εδώ και δεν έχουμε κάνει ρούπι.
- Μέσος όρος 10 λεπτά το κεφάλι κυρία μου.
- Μα είμαστε 25 άνθρωποι στην ουρά, θα περιμένουμε 4 ώρες; 
- Με την ελπίδα πως δεν θα είναι 4 αλλά πολύ λιγότερες αφού πολλοί περιμένοντες θα δώσουν απλώς έναν φάκελο και θα φύγουν.
- Μάλιστα. Εγώ θα φύγω όμως, πήρα χάρτινα εισιτήρια να κάνω τη δουλειά μου (από εκείνη την σχισμή που λέγαμε), από Δευτέρα θα πάρω και ηλεκτρονικά μιας διαδρομής κι αργότερα βλέπουμε για την ανώνυμη κάρτα, δεν είναι κάτι που με επείγει. Θέλετε κάτι από το περίπτερο; Από το καφέ απέναντι; Από το σουβλατζίδικο;
- Όχι κυρία μου, έχω τα πάντα στην τσάντα μου. Ευχαριστώ.
- Γειά σας λοιπόν, χάρηκα που τα είπαμε.


Περνώντας από το αυτόματο μηχάνημα σκηνές απείρου κάλλους, συνταξιούχοι είχαν φροντίσει ένα μήνα πριν να πάρουν ανώνυμες κάρτες αλλά φευ! δεν ήξεραν πώς να τις φορτίσουν. Προσπάθησα να τους βοηθήσω, δεν τα κατάφερα, σκέφτηκα αρκετό ήταν το ταξίδι... πρέπει να γυρίσω σπίτι... Χάρηκα που τα είπα και με αυτούς... Συμπαθητικοί άνθρωποι, δε λέω, εκτός από έναν που είπε "ο φίλος μου ο Σίρτζης"...


 

Karma

Η αποδόμηση

Εγώ: Για όλους έρχεται κάποτε η στιγμή που θα συμβεί εκείνο που "υπό κανονικάς συνθήκας" δεν θα συνέβαινε. Αυτές οι συνθήκες, που ως προπέτασμα καπνού τις λέμε "κανονικές", δεν είναι ίδιες για όλους, ούτε η κανονικότητά τους υπόκειται σε νόμους κι αξιώματα. Εκείνο όμως που σαν νήμα που διακλαδώνεται τις διαπερνά και τις συνδέει είναι το γεγονός πως το "απόλυτο", το "τέλειο", το ...άλλο "μισό" που κάποιος λέει νοιώθοντας ο ίδιος μισός, αυτό δηλαδή που ενώ εσύ νόμιζες καλά κρυμμένο αίφνης αποφάσισε να εμφανιστεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου, δεν υπάρχει. Δημιουργείται. Άλλοτε ως ψευδαίσθηση πως να, κι εσύ παίρνεις επιτέλους το μερτικό σου, κι άλλοτε ως ανάγκη να πείσεις τον εαυτό σου πως ναι, αυτές οι κανονικές συνθήκες είναι και λίγο "καταραμένες".

Εσύ: Ή πως κάπου "εκεί έξω" με περίμενε "the one and only" κι επιτέλους το βρήκα. Ή με βρήκε.

Εγώ: Κάπως έτσι. Θα έχεις όμως καταλάβει πως πάρα πολλές φορές, στο διανοητικό πεδίο, ο έρωτας αποκτά διαστάσεις αδιανότητα υπερφυσικές. Οι προσδοκίες σου από αυτόν - που με τρόπο "μαγικό" μετατρέπονται σε προσδοκίες από το ερωτικό υποκείμενο - αγγίζουν υπερβατικά επίπεδα, ασύλληπτα μακριά από την πραγματικότητα τόσο που να θεωρείς πως η πραγματική ζωή δεν έχει "χώρο" γι' αυτόν, πως είναι η χώρα του αχωρήτου, πως αυτός ο έρωτας την ξεπερνά και δεν υπάρχει καμία συνθήκη στο επίπεδο του πραγματικού που να τον ικανοποιεί. Οπότε, ένα φανταστικό αντικείμενο δημιουργείται! Και μπαίνοντας στο πεδίο της μάχης συνειδητοποιείς ότι όλα είναι διαφορετικά.

Εσύ: Ναι. Και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.


Λίγα δευτερόλεπτα μετά...

Εσύ: Ίσως όμως και να μην συμφωνώ γιατί θα ήταν σα να ακύρωνα το κάρμα... πιστεύω στο κάρμα... 

Εγώ: Για να δούμε λοιπόν τί είναι το κάρμα... μια λέξη μάλλον σανσκριτική που σημαίνει γενικά "δράση και αποτέλεσμα", μια λέξη σύνθετη όπου "καρ" σημαίνει δράση και "μα" σημαίνει αποτέλεσμα... έτσι λένε αυτοί που ξέρουν καλύτερα. 
Με άλλα λόγια εδώ έχουμε το γνωστό δίπολο "αίτιο - αιτιατό" ή, σε πιο απλή γλώσσα, τη σχέση "αιτία-αποτέλεσμα" όπου φυσικά το αποτέλεσμα με τη σειρά του είναι αιτία για ένα άλλο αποτέλεσμα, αλληλουχία ενεργειών και γεγονότων δηλαδή που επιβεβαιώνουν τον νόμο της αιτιότητας, τη σχέση αιτίου-αιτιατού ή, για να το πάμε λίγο παρακάτω, τη λεγόμενη και αμφιλεγόμενη δράση και αντίδραση. Άρα το κάρμα, σε αντίθεση με όσα ο κόσμος παρανοώντας πιστεύει, μας ακολουθεί ως κινητήριος δύναμη αλλά ταυτόχρονα προηγείται αφού ό,τι βρίσκεται εμπρός μας είναι εν δυνάμει αίτιο κι ανάλογα την ερμηνεία που ο κάθε ένας από εμάς θα δώσει σε αυτό, το αποτέλεσμα θα διαφέρει, που σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, πως κάρμα τελικά είναι η δημιουργία από εμάς τους ίδιους των γενικών συνθηκών της ζωής μας, αυτές που προτού εμφανιστούν ξεκάθαρα και σε όλο τους το μεγαλείο μπροστά στα μάτια μας κι ενώ βρίσκονται ακόμη στο στάδιο που καλύπτονται από το θολό πέπλο της αβεβαιότητας, τις λέμε κανονικές.

Εσύ: Ναι, έτσι όπως το θέτεις... άλλο πράγμα εννοεί ο κόσμος λέγοντας "κάρμα"... οπότε "κάρμα" είναι στην ουσία αυτό που εμείς δημιουργούμε ως αποτέλεσμα κάποιας ...αόριστης αιτίας;

Εγώ: Κάρμα είναι το αποτέλεσμα μιας καθόλα συγκεκριμένης αιτίας που εμπεριέχει όλες τις προϋποθέσεις για να τη ...γνωρίσουμε. Άλλο αν οι παρωπίδες που φόρεσες επειδή ερωτεύτηκες - για να επανέλθουμε στο αρχικό μας θέμα που είναι ο έρωτας - δεν σε αφήνουν να τη διακρίνεις κι ας φωνάζει η έρμη όσο πιο δυνατά μπορεί: hellooooooooo είμαι η αιτία...

Εσύ: Είπες τη δράση-αντίδραση αμφιλεγόμενη μα πίστευα πως πρόκειται για έναν νόμο.

Εγώ: Ναι, το δίπολο δράση-αντίδραση είναι ο 3ος νόμος του Νεύτωνα που ως αξίωμα τον πρότεινε μαζί με τους άλλους δύο νόμους - που δεν είναι της παρούσης - ως βάση για τα θεμέλια της κλασικής μηχανικής. Είναι οι δυνάμεις που εξασκούνται από την αλληλεπίδραση δύο σωμάτων και είναι πάντα ίσες κατά το μέτρο και αντίθετες κατά τη φορά. Δηλαδή σε κάθε δράση υπάρχει ίση και αντίθετη αντίδραση. 
Στη φυσική ο 3ος νόμος δεν νομίζω να είναι αμφιλεγόμενος, στη φυσική αν κάτι δεν ισχύει είναι επειδή ξεπεράστηκε κι αντικαταστάθηκε από κάτι άλλο. 
Στη ζωή όμως... στα συναισθήματα... στο περιβόητο κάρμα, εκεί ναι, θεωρώ αμφιλεγόμενο το δίπολο δράση-αντίδραση. 


Η αμφισβήτηση...

Αλλά ακόμη κι έτσι... με όρους φυσικής... όπως η Νευτώνειος φυσική περί της βαρύτητας ξεπεράστηκε (βεβαίως και ισχύει αλλά "υπό περιορισμόν") από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, κάπως έτσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση που συζητάμε, το κάρμα, τον αντίστοιχο 3ο νόμο του Νεύτωνα δηλαδή, προσωπικά το αντιλαμβάνομαι ως "μετά"-κάρμα και συγκεκριμένα ως εξής: σε κάθε δράση ενυπάρχει ίση και αντίθετη πρόθεση για αντίδραση αλλά ο χρόνος ως αστάθμητος ενίοτε παράγων, πάντα όμως πανδαμάτωρ, μεσολαβεί άλλοτε ως ανάσχεση άλλοτε ως ενίσχυση κι άλλοτε ως υπόσχεση κι έτσι η αντίδραση ενδέχεται να μην είναι καθόλου ίση και καθόλου αντίθετη.