Εγώ: Για όλους έρχεται κάποτε η στιγμή που θα συμβεί εκείνο που "υπό κανονικάς συνθήκας" δεν θα συνέβαινε. Αυτές οι συνθήκες, που ως προπέτασμα καπνού τις λέμε "κανονικές", δεν είναι ίδιες για όλους, ούτε η κανονικότητά τους υπόκειται σε νόμους κι αξιώματα. Εκείνο όμως που σαν νήμα που διακλαδώνεται τις διαπερνά και τις συνδέει είναι το γεγονός πως το "απόλυτο", το "τέλειο", το ...άλλο "μισό" που κάποιος λέει νοιώθοντας ο ίδιος μισός, αυτό δηλαδή που ενώ εσύ νόμιζες καλά κρυμμένο αίφνης αποφάσισε να εμφανιστεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου, δεν υπάρχει. Δημιουργείται. Άλλοτε ως ψευδαίσθηση πως να, κι εσύ παίρνεις επιτέλους το μερτικό σου, κι άλλοτε ως ανάγκη να πείσεις τον εαυτό σου πως ναι, αυτές οι κανονικές συνθήκες είναι και λίγο "καταραμένες".
Εσύ: Ή πως κάπου "εκεί έξω" με περίμενε "the one and only" κι επιτέλους το βρήκα. Ή με βρήκε.
Εγώ: Κάπως έτσι. Θα έχεις όμως καταλάβει πως πάρα πολλές φορές, στο διανοητικό πεδίο, ο έρωτας αποκτά διαστάσεις αδιανότητα υπερφυσικές. Οι προσδοκίες σου από αυτόν - που με τρόπο "μαγικό" μετατρέπονται σε προσδοκίες από το ερωτικό υποκείμενο - αγγίζουν υπερβατικά επίπεδα, ασύλληπτα μακριά από την πραγματικότητα τόσο που να θεωρείς πως η πραγματική ζωή δεν έχει "χώρο" γι' αυτόν, πως είναι η χώρα του αχωρήτου, πως αυτός ο έρωτας την ξεπερνά και δεν υπάρχει καμία συνθήκη στο επίπεδο του πραγματικού που να τον ικανοποιεί. Οπότε, ένα φανταστικό αντικείμενο δημιουργείται! Και μπαίνοντας στο πεδίο της μάχης συνειδητοποιείς ότι όλα είναι διαφορετικά.
Εσύ: Ναι. Και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά...
Εσύ: Ίσως όμως και να μην συμφωνώ γιατί θα ήταν σα να ακύρωνα το κάρμα... πιστεύω στο κάρμα...
Εγώ: Για να δούμε λοιπόν τί είναι το κάρμα... μια λέξη μάλλον σανσκριτική που σημαίνει γενικά "δράση και αποτέλεσμα", μια λέξη σύνθετη όπου "καρ" σημαίνει δράση και "μα" σημαίνει αποτέλεσμα... έτσι λένε αυτοί που ξέρουν καλύτερα.
Με άλλα λόγια εδώ έχουμε το γνωστό δίπολο "αίτιο - αιτιατό" ή, σε πιο απλή γλώσσα, τη σχέση "αιτία-αποτέλεσμα" όπου φυσικά το αποτέλεσμα με τη σειρά του είναι αιτία για ένα άλλο αποτέλεσμα, αλληλουχία ενεργειών και γεγονότων δηλαδή που επιβεβαιώνουν τον νόμο της αιτιότητας, τη σχέση αιτίου-αιτιατού ή, για να το πάμε λίγο παρακάτω, τη λεγόμενη και αμφιλεγόμενη δράση και αντίδραση. Άρα το κάρμα, σε αντίθεση με όσα ο κόσμος παρανοώντας πιστεύει, μας ακολουθεί ως κινητήριος δύναμη αλλά ταυτόχρονα προηγείται αφού ό,τι βρίσκεται εμπρός μας είναι εν δυνάμει αίτιο κι ανάλογα την ερμηνεία που ο κάθε ένας από εμάς θα δώσει σε αυτό, το αποτέλεσμα θα διαφέρει, που σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, πως κάρμα τελικά είναι η δημιουργία από εμάς τους ίδιους των γενικών συνθηκών της ζωής μας, αυτές που προτού εμφανιστούν ξεκάθαρα και σε όλο τους το μεγαλείο μπροστά στα μάτια μας κι ενώ βρίσκονται ακόμη στο στάδιο που καλύπτονται από το θολό πέπλο της αβεβαιότητας, τις λέμε κανονικές.
Εσύ: Ναι, έτσι όπως το θέτεις... άλλο πράγμα εννοεί ο κόσμος λέγοντας "κάρμα"... οπότε "κάρμα" είναι στην ουσία αυτό που εμείς δημιουργούμε ως αποτέλεσμα κάποιας ...αόριστης αιτίας;
Εγώ: Κάρμα είναι το αποτέλεσμα μιας καθόλα συγκεκριμένης αιτίας που εμπεριέχει όλες τις προϋποθέσεις για να τη ...γνωρίσουμε. Άλλο αν οι παρωπίδες που φόρεσες επειδή ερωτεύτηκες - για να επανέλθουμε στο αρχικό μας θέμα που είναι ο έρωτας - δεν σε αφήνουν να τη διακρίνεις κι ας φωνάζει η έρμη όσο πιο δυνατά μπορεί: hellooooooooo είμαι η αιτία...
Εσύ: Είπες τη δράση-αντίδραση αμφιλεγόμενη μα πίστευα πως πρόκειται για έναν νόμο.
Εγώ: Ναι, το δίπολο δράση-αντίδραση είναι ο 3ος νόμος του Νεύτωνα που ως αξίωμα τον πρότεινε μαζί με τους άλλους δύο νόμους - που δεν είναι της παρούσης - ως βάση για τα θεμέλια της κλασικής μηχανικής. Είναι οι δυνάμεις που εξασκούνται από την αλληλεπίδραση δύο σωμάτων και είναι πάντα ίσες κατά το μέτρο και αντίθετες κατά τη φορά. Δηλαδή σε κάθε δράση υπάρχει ίση και αντίθετη αντίδραση.
Στη φυσική ο 3ος νόμος δεν νομίζω να είναι αμφιλεγόμενος, στη φυσική αν κάτι δεν ισχύει είναι επειδή ξεπεράστηκε κι αντικαταστάθηκε από κάτι άλλο.
Στη ζωή όμως... στα συναισθήματα... στο περιβόητο κάρμα, εκεί ναι, θεωρώ αμφιλεγόμενο το δίπολο δράση-αντίδραση.
Η αμφισβήτηση...
Αλλά ακόμη κι έτσι... με όρους φυσικής... όπως η Νευτώνειος φυσική περί της βαρύτητας ξεπεράστηκε (βεβαίως και ισχύει αλλά "υπό περιορισμόν") από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, κάπως έτσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση που συζητάμε, το κάρμα, τον αντίστοιχο 3ο νόμο του Νεύτωνα δηλαδή, προσωπικά το αντιλαμβάνομαι ως "μετά"-κάρμα και συγκεκριμένα ως εξής: σε κάθε δράση ενυπάρχει ίση και αντίθετη πρόθεση για αντίδραση αλλά ο χρόνος ως αστάθμητος ενίοτε παράγων, πάντα όμως πανδαμάτωρ, μεσολαβεί άλλοτε ως ανάσχεση άλλοτε ως ενίσχυση κι άλλοτε ως υπόσχεση κι έτσι η αντίδραση ενδέχεται να μην είναι καθόλου ίση και καθόλου αντίθετη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου