Δεν είμαι ρομαντική, δεν είμαι αλτρουίστρια, δεν είμαι αφελής. Είμαι η Νάση, δεν είμαι καλά και εντελώς αυθορμήτως, μετά καθόλου ωρίμου σκέψεως συμμετέχω στις συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος. Δεν επιθυμώ να μιλήσω, δεν επιθυμώ ν' ακούσω. Δεν πηγαίνω για να χαζέψω, ούτε για να κάνω κοινωνιολογική μελέτη και δεν μ' ενδιαφέρει να μετρήσω ή να μετρηθώ. Θέλω απλώς να είμαι εκεί. Δεν πηγαίνω για νέες γνωριμίες ούτε για να φρεσκάρω τις παλιές. Ωστόσο φωτίζεται το πρόσωπό μου μόλις δω οικεία πρόσωπα. Δεν μ' ενδιαφέρει να μουτζώσω, ούτε να βρίσω. Το τί νοιώθω μέσα μου το ξέρω καλά κι εγώ, το ξέρετε κι εσείς που νοιώθετε τα ίδια.
Η μούτζα και η βρισιά πότε δεν αποτέλεσαν αποτελεσματικό όπλο για οποιαδήποτε ανατροπή. Είναι απλώς μια εκτόνωση, μια δήλωση δυσαρέσκειας κι απαξίωσης. Ό,τι πρέπει δηλαδή για πολιτικούς. Οι οποίοι - να μην το ξεχάσω - υποτίθεται πως είναι άνθρωποι τους οποίους άλλοι άνθρωποι ψήφισαν για να σέβονται εκ μέρους τους τους δημοκρατικούς θεσμούς, τους οποίους προσωπικώς σέβομαι και τιμώ. Επίσης η βουλή είναι ένα κτίριο όπου μέσα σε αυτό εργάζονται οι "εκπρόσωποί" μου. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Για μένα η πλατεία δεν αποτελεί συνεδρία, δεν είναι γκρουπ θέραπι, δεν είναι ψυχοθεραπεία. Χειρότερα είμαι όταν επιστρέφω σπίτι, απ' όταν ξεκινούσα. Αλλά σπίτι δεν κάθομαι. Έχω του κόσμου τις δουλειές, ακόμα χειμωνιάτικα φοράω, πέδιλο δεν έχω φορέσει αλλά σπίτι δεν κάθομαι. Έχω απλήρωτη τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ και δεν έχω πάει ακόμη στην εφορία να εισπράξω κάτι ψιλά που μου τα χρωστάει το κράτος από το 2009 αλλά ήρθε η ειδοποίηση τον Μάιο του 2011. Δεν έχω επισκεφθεί ακόμη το υποκατάστημα της κινητής τηλεφωνίας να διεκδικήσω την έκπτωση που δικαιούμαι. Έχω λεφτά να πληρώσω τους λογαριασμούς μου, δεν είναι εκεί το θέμα. Χρόνο δεν έχω αφού έχω πολλή δουλειά. Δεν με πειράζει όμως, δεν παραπονιέμαι. Καθημερινά ετοιμάζω το πρόγραμμα της επόμενης μέρας το οποίο ποτέ δεν τηρώ. Σβήνω, γράφω, ξανασβήνω, ξαναγράφω στο επαγγελματικό μου ημερολόγιο. Η εργασία είναι χαρά, το γνωρίζω πολύ καλά. Δεν την παραμελώ καθόλου. Πάντα συνεπής - και πολύ το χαίρομαι - πάντα στην ώρα μου και πολύ το χαίρονται οι άλλοι. Ιδέες κατεβάζει η κούτρα μου, όρεξη έχω και ιδέες επίσης. Δεν παραμελώ την υγεία μου, ούτε τη διατροφή μου. Καθημερινά αποφασίζω τί θα μαγειρέψω για να φάω την επόμενη αλλά τελικά τρώω κάτι άλλο. Αφού αυτό που ορέγομαι σήμερα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το ορέγομαι κι αύριο. Οπότε βλέποντας και κάνοντας. Πάντως τρώω. Και - προσπαθώ - σωστά.
Όπως όμως είπα και πριν πέδιλο δεν έχω φορέσει ακόμη. Τα καλοκαιρινά μου ρούχα είναι ακόμη στο πάνω μέρος της ντουλάπας, ανέβα κατέβα το σκαλάκι μου καμιά ώρα θα σκοτωθώ να ησυχάσω.
Ο λόγος που πηγαίνω στην πλατεία είναι ένας και μοναδικός. Δεν θέλω η παρουσία μου κάπως να βαρύνει – πρώτη φορά - σε τέσσερων τον ώμο (Δικαίωση, Κώστας Καρυωτάκης).
Αν τελικά βγει και κάτι ακόμη καλύτερα. Δεν θα βγει όμως. Δηλαδή εννοώ δεν θα βγει σήμερα. Αλλά τα επόμενα χρόνια, θέλω να ελπίζω πως οι νέες γενιές που ξεπηδούν τώρα, θα βρουν τον τρόπο και τον δρόμο που πρέπει ν' ακολουθήσουν για να ανατρέψουν το ζόφο και να επαναφέρουν τις αξίες μιας δημοκρατικής κι ελεύθερης ζωής. Ή να δημιουργήσουν καινούργιες αξίες που θ' ανταποκρίνονται καλύτερα στις προκλήσεις της εποχής τους.
Η μούτζα και η βρισιά πότε δεν αποτέλεσαν αποτελεσματικό όπλο για οποιαδήποτε ανατροπή. Είναι απλώς μια εκτόνωση, μια δήλωση δυσαρέσκειας κι απαξίωσης. Ό,τι πρέπει δηλαδή για πολιτικούς. Οι οποίοι - να μην το ξεχάσω - υποτίθεται πως είναι άνθρωποι τους οποίους άλλοι άνθρωποι ψήφισαν για να σέβονται εκ μέρους τους τους δημοκρατικούς θεσμούς, τους οποίους προσωπικώς σέβομαι και τιμώ. Επίσης η βουλή είναι ένα κτίριο όπου μέσα σε αυτό εργάζονται οι "εκπρόσωποί" μου. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Για μένα η πλατεία δεν αποτελεί συνεδρία, δεν είναι γκρουπ θέραπι, δεν είναι ψυχοθεραπεία. Χειρότερα είμαι όταν επιστρέφω σπίτι, απ' όταν ξεκινούσα. Αλλά σπίτι δεν κάθομαι. Έχω του κόσμου τις δουλειές, ακόμα χειμωνιάτικα φοράω, πέδιλο δεν έχω φορέσει αλλά σπίτι δεν κάθομαι. Έχω απλήρωτη τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ και δεν έχω πάει ακόμη στην εφορία να εισπράξω κάτι ψιλά που μου τα χρωστάει το κράτος από το 2009 αλλά ήρθε η ειδοποίηση τον Μάιο του 2011. Δεν έχω επισκεφθεί ακόμη το υποκατάστημα της κινητής τηλεφωνίας να διεκδικήσω την έκπτωση που δικαιούμαι. Έχω λεφτά να πληρώσω τους λογαριασμούς μου, δεν είναι εκεί το θέμα. Χρόνο δεν έχω αφού έχω πολλή δουλειά. Δεν με πειράζει όμως, δεν παραπονιέμαι. Καθημερινά ετοιμάζω το πρόγραμμα της επόμενης μέρας το οποίο ποτέ δεν τηρώ. Σβήνω, γράφω, ξανασβήνω, ξαναγράφω στο επαγγελματικό μου ημερολόγιο. Η εργασία είναι χαρά, το γνωρίζω πολύ καλά. Δεν την παραμελώ καθόλου. Πάντα συνεπής - και πολύ το χαίρομαι - πάντα στην ώρα μου και πολύ το χαίρονται οι άλλοι. Ιδέες κατεβάζει η κούτρα μου, όρεξη έχω και ιδέες επίσης. Δεν παραμελώ την υγεία μου, ούτε τη διατροφή μου. Καθημερινά αποφασίζω τί θα μαγειρέψω για να φάω την επόμενη αλλά τελικά τρώω κάτι άλλο. Αφού αυτό που ορέγομαι σήμερα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το ορέγομαι κι αύριο. Οπότε βλέποντας και κάνοντας. Πάντως τρώω. Και - προσπαθώ - σωστά.
Όπως όμως είπα και πριν πέδιλο δεν έχω φορέσει ακόμη. Τα καλοκαιρινά μου ρούχα είναι ακόμη στο πάνω μέρος της ντουλάπας, ανέβα κατέβα το σκαλάκι μου καμιά ώρα θα σκοτωθώ να ησυχάσω.
Ο λόγος που πηγαίνω στην πλατεία είναι ένας και μοναδικός. Δεν θέλω η παρουσία μου κάπως να βαρύνει – πρώτη φορά - σε τέσσερων τον ώμο (Δικαίωση, Κώστας Καρυωτάκης).
Αν τελικά βγει και κάτι ακόμη καλύτερα. Δεν θα βγει όμως. Δηλαδή εννοώ δεν θα βγει σήμερα. Αλλά τα επόμενα χρόνια, θέλω να ελπίζω πως οι νέες γενιές που ξεπηδούν τώρα, θα βρουν τον τρόπο και τον δρόμο που πρέπει ν' ακολουθήσουν για να ανατρέψουν το ζόφο και να επαναφέρουν τις αξίες μιας δημοκρατικής κι ελεύθερης ζωής. Ή να δημιουργήσουν καινούργιες αξίες που θ' ανταποκρίνονται καλύτερα στις προκλήσεις της εποχής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου