Τα πάθη μας ....τα κάλλη μας

Εκείνη είναι ψηλή, εγώ είμαι κοντή. Εκείνη είναι μελαχρινή, εγώ αχταρμάς. Επιστημονικά αυτό λέγεται «ανταύγειες». Πάντως αν θυμάμαι καλά κι αν δεν με γελάει ο καθρέφτης μου, από μέσα είμαι καστανή κι απ’ έξω ξανθιά (καμιά φορά και το αντίθετο, όπως βολεύει). Εκείνη είναι μάνα, εγώ παρέμεινα κόρη. Όχι δική της φυσικά. Αλληνής κόρη είμαι γω. Εκείνη παλεύει με τα κύματα κι εγώ με τα θηρία (καμιά φορά και το αντίθετο, όπως προκύψει). Εκείνη έχει πάθει κι εγώ έχω μάθει (ένεκα η διαφορά ηλικίας). Εκείνη χρησιμοποιεί κακές λέξεις εγώ καταστρέφω τα υπονοούμενα (αφού μόνο εγώ τα καταλαβαίνω). Εκείνη έχει «πλούσιο λεξιλόγιο», εγώ «μα καλέ μου κύριε...» με τα σεις μου και με τα σας μου. Διαφορετικός ο τρόπος, ίδιος κι απαράλλαχτος ο κόπος (τζάμπα). Εκείνη πονάει, εγώ πόνεσα. Εκείνη πονάει ακόμα, εγώ δεν υπάρχει περίπτωση ούτε στον αιώνα τον άπαντα να το ξαναπάθω. Μόνο ο θάνατος – μακριά από μας προς το παρόν – θα με πονέσει. Τ’ ακούς;; Μόνο ο θάνατος. Βέβαια μεγάλη μπουκιά φάε αλλά μην την καταπιείς αμάσητη γιατί θα πνιγείς. Όπως εκείνη, όπως κι εγώ (κάποτε) όπως κι η άλλη (παρακάτω).

Εκείνη (η άλλη) ακόμη πιο ψηλή, εγώ το ίδιο κοντή. Σταθερή αξία. Κι εκείνη (η άλλη) μελαχρινή, εγώ το χαβά μου. Ο καταστροφέας του αλουμινόχαρτου. Κι εκείνη (η άλλη) μάνα, «εμένα δεν μ’ αξίωσε ο Θεός» λέω συνθηματικά επειδή κρατάω μυστικό το μυστικό μου, ότι δηλαδή από μικρή άκουγα φωνές «θα ‘ρθει η κρίση, θα ‘ρθει η κρίση». Νόμιζα η θεία κρίση αλλά ήρθε ετούτη. Όχι η οικονομική. Όχι, όχι η οικονομική είναι σύμπτωμα. Η άλλη κρίση ήρθε η κακιά. Η κρίση του πολιτισμού, η κρίση της ηθικής, η κρίση της κοινωνίας, η κρίση της οικογένειας, η κρίση της φιλίας, η κρίση της παιδείας, η κρίση πασών των αξιών, ε να πω και η κρίση της θρησκείας να μη μείνει κανείς τομέας παραπονεμένος. Εκείνη (η άλλη) σκέφτεται τα «συν», εγώ τα «πλην». Εκείνη (η άλλη ντε, το είπαμε αυτό) έχει βρωμόστομα που αν μένεις σε ακάλυπτο στην ακτίνα βολής της καλύτερα άλλαξε ήπειρο.

Προσπαθούσα να είμαι «καλή κι ευγενική» μαζί τους. Ξέρετε, για να μη με πάρει καμιά ξώφαλτση. Μετά δεν χρειαζόταν πια προσπάθεια. Είχα συνηθίσει και μ’ άρεσε. Κι αυτές, καλές ήσαντε, δεν έχω παράπονο. Ούτε τα έξω μας μοιάζανε, ούτε τα μέσα μας. Γι’ αυτό μου ήταν αδύνατο να μην τις συμπαθήσω.

Έτυχε να περπατήσουμε και μαζί. Εγώ στη μέση αυτές πλάι μου. Σαν αλατιέρα. Αυτές σαν τους μύλους του αλατιού και του πιπεριού (ξέρετε εκείνους τους τεράστιους που σου φέρνουνε μπροστά στα μούτρα σου σε κάτι εστιατόρια γουρμέ). Εγώ σαν τη θήκη με τις οδοντοφλυφίδες αλλά χωρίς τις οδοντογλυφίδες.

Δεν πειράζει γιατί εγώ την απόφασή μου την είχα πάρει από μικρή...

...Όταν μεγαλώσω θέλω να είμαι κοντή, ξανθιά και γραφίστρια*.




 * Δικηγόρος ήθελα να γίνω αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.