Του κώλου τα ευάερα

L'Empire des Lumières (η αυτοκρατορία του φωτός), René Magritte, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Βρυξελλών

Χθες απογευματάκι, λίγο μετά τις 6. Είχα κλάψει, είχα χτυπηθεί, είχε έρθει το εκκαθαριστικό βλέπετε. Κάποιοι φίλοι είδαν τα χάλια μου στο FB, μου τηλεφώνησαν εκείνοι, σε κάποιον άλλον τηλεφώνησα εγώ. Δεν είχαμε το κουράγιο ούτε να παρηγορήσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έβγαινε από το στόμα μας εκείνη η ευεργετική κουβέντα που όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει κι έχουμε πει: "μη στενοχωριέσαι εγώ είμαι εδώ". Τώρα δεν το λες γιατί δεν μπορείς να κάνεις και πολλά όπου κι αν είσαι. Εδώ... εκεί.... δεν έχει σημασία. Στα ίδια χάλια είσαι κι εσύ. Αλλά η ζωή - ευτυχώς - συνεχίζεται...

Φτιάχνω καφεδούμπα - φρέδο - παίρνω τσιγάρο (πολύ νωρίς για μένα που καπνίζω ένα το πρωί κι ένα το βράδυ) αλλά τελοσπάντων, λέω δε γαμιέται, τί θα πάθω αν προσθέσω κι ένα απογευματινό. 4 ευρώ το πακέτο, 20 τσιγάρα στο πακέτο, 4 δια 20 = 0,20. 0,20 τη μέρα επί 365 μέρες το χρόνο = 73 ευρώ. Σιγά τ' αυγά. Καφές, τσιγάρο, τασάκι και στη βεράντα. Ακουμπάω που λέτε στο μαρμαράκι το φαρδύ της βεράντας μου και κοιτούσα τη φύση γύρω μου. Ναι εκεί που μένω υπάρχει ακόμα λίγη φύση. Σηκώνω το βλέμμα όχι στο θεό αλλά εκεί που οι φήμες λένε ότι είναι το σπίτι του, στον ουρανό δηλαδή. 

Αχ ο ουρανός, μ' εκείνο το υπέροχο, γλυκύτατο γαλάζιο απογευματινό χρώμα, το αναποφάσιστο, να μείνω λίγο ακόμα, να μην σκοτεινιάσω ακόμα, να μείνω λίγο ακόμα παρέα τους. Απλωμένος μαλακά πάνω μας σαν ελαφριά σκέπη, σαν ασπίδα προστασίας από το υπόλοιπο σύμπαν γιατί ακόμα δεν είμαστε πολύ σίγουροι για τη μοναξιά μας. Κοιτούσα τον ουρανό και σκεφτόμουνα τί ωραία τα λέει ο Γραμματικάκης στην "Αυτοβιογραφία του φωτός": Καθώς το ηλιακό φως ταξιδεύει προς τη γη, ανακλάται στα μόρια των αερίων και τη σκόνη της ατμόσφαιρας. Η φύση της ατμόσφαιρας είναι τέτοια που ανακλά το μπλε χρώμα, την μπλε συνιστώσα του ηλιακού φωτός. (Ξέρω τώρα διαβάσατε "συνιστώσα" και θέλετε να την ....κάνετε, καθίστε όμως λίγο ντε). Κι αυτό μας δίνει το γαλάζιο του ουρανού και τις διαβαθμίσεις του γαλάζιου ανάλογα με τη γωνία που συναντούν οι ακτίνες του ζωοδότη τα σωματίδια". Ααααχχ!!! Στο φεγγαράκι, όπως ξέρουμε πια, ο ήλιος είναι μεν εκτυφλωτικός αλλά το φως που δίνει όχι σπουδαίο κι ο "ουρανός" είναι μαύρος. Δεν έχει ατμόσφαιρα το φεγγαράκι αλλά δεν μπορεί να τα θέλει όλα. Έχει την ησυχία του. Αχ φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ... γιατί θα μου το κόψουν το ρεύμα, το 'χω δει το όνειρο εγώ.

Κατέβασα το βλέμμα κι αυτό σταμάτησε στ' απέναντι δέντρα. Βρε πόσο ψήλωσε ο ευκάλυπτος. Είναι πια ψηλότερος από την απέναντι πολυκατοικία με τους 5 ορόφους. Κι η λεύκα, κι αυτή φουντωντή φουντωτή, όμως ανάμεσα στο πυκνό φύλλωμά της, κάποια φυλλαράκια δειλά δειλά, δήλωναν την επιθυμία τους να φύγουν από το μάταιο ετούτο κόσμο, να κιτρινίσουν και να πέσουν για να ξεκινήσει πάλι ο κύκλος της ζωής του δέντρου... φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι... και ξανά μανά. "Άντε ντε να του δίνουμε σιγά σιγά", μου φάνηκε ότι άκουσα τα ήδη κιτρινισμένα φυλλαράκια να λένε στα συντρόφια τους. "Κάτσε λίγο ακόμα, μη βιάζεσαι, 35 βαθμούς έχει, ζέστη έχει, κάτσε λίγο ακόμα, δεν τη "βλέπεις" την κοπελίτσα απέναντι, κόκκινα τα ματάκια της. Ας μείνουμε λίγο ακόμα. Μας αγαπάει το ξέρω". 

Ξέρετε βέβαια ότι τα φυτά αισθάνονται αλλά δεν βλέπουν, εξ ου και το κοπελίτσα. Έφυγε το βλέμμα μου κι από τα δέντρα, άρχισε να κατηφορίζει προς το δρόμο και τότε ήρθε η ανώμαλη προσγείωση. Το βλέμμα μου στην αρχή κύλησε αργά κι απολαυστικά προς τα κάτω αλλά μετά άρχισε να κουτρουβαλάει.... κλοκ κλοκ κλοκ και μπουμ πέφτει στην άσφαλτο και μπουμ! τα είδα όλα!!!! κυριολεκτικά.....

Απέναντι μένει ένας κύριος (ταρίφας) και στο πεζοδρόμιο είχε παρκάρει το ταξί του. Έχει γκαράζ αλλά είχε και 4 κουβάδες νερό. Το έπλενε. Ε και;; θ' αναρωτηθείτε. Δεν χαίρεσαι που έχεις γείτονα έναν νοικοκύρη ταξιτζή;; Να σας πω λοιπόν. Ο γείτονας έπλυνε απ' έξω καλά το αυτοκίνητο και μετά, ω μετά, έσκυψε να το καθαρίσει και μέσα!!!! Ο ταρίφας έχει πολλά, πάρα πολλά κιλά που του περισσεύουν. Αλλά έχει και μια βερμούδα κοντοκάβαλη εντελώς, κι είπε να τη φορέσει ο χριστιανός και η κυρία του ψώνισε για τον καλό της μποξεράκια λουλουδάτα επίσης κοντοκάβαλα, ε να μην τα φορέσει κι αυτά ο άνθρωπος;; Τί τα 'χουμε;;

Κι εκεί που έσκυβε κάτω κάτω στο δάπεδο του ταξιού την είδα τη "λεωφόρο του υδραυλικού"!!! Και ήταν και μεγάλη και φαρδιά και σκούρα και κακάσχημη γαμώ το κέρατό μου!!!!! Αχ φεγγαράκι μου τί τον θέλεις τον ουρανό;; Καλά είσαι έτσι.