Η δική μου κοσμολογική σταθερά

Réné Magritte. La Victoire, 1939. Ιδιωτική συλλογή. Παρίσι.

Ναι το διάβασα κι αυτό. Υπάρχουν - λέει - τρόποι να τη σκαπουλάρουμε από αυτή την κωλοκατάσταση. Όχι η χώρα - αυτό έχει προ πολλού τελειώσει, αυτή δεν θα τη σκαπουλάρει. Θέλω να πω ότι ένα δίκιο το 'χε ο Βανζέλ που είπε πως αν φτωχύνουμε εμείς δε σημαίνει ότι θα φτωχύνει η χώρα, αλλά από την ανάποδη. Αν φτωχύνει η χώρα δε σημαίνει ότι θα καταστραφούμε εμείς επειδή φτωχαίνουμε.

Υπάρχουν λοιπόν τρόποι να τη βγάλουμε καθαρή ως άτομα, ισχυρίζονται οι επιστήμονες που ασχολούνται με την ψυχολογία μας και με τα προβλήματά μας. Τί να κάνουν κι αυτοί οι έρμοι;; Προσπαθούν να διορθώσουν τ' αδιόρθωτα. Τους βλέπω σε λίγο να σηκώνουν κι αυτοί τα χέρια ψηλά. Επιστήμονες είναι, δεν είναι μάγοι!

Υπάρχουν διάφορες απόψεις και διάφορες μέθοδοι.

Κάνε - σου λέει - διαλογισμό. Κάνε - σου λέει - γιόγκα. Σκέψου θετικά. Άλλαξε το φενγκ σούι στο σπίτι σου. Κάψε φασκόμηλο, διώχνει τα κακά πνεύματα.

Λοιπόν κοίτα, διαλογισμό δεν μπορώ να κάνω. Δεν το 'χω, πώς το λένε ρε παιδί μου. Γιόγκα, άσε, φοβάμαι μη γίνω κόμπος και ποιός με λύνει έπειτα. Το φενγκ σούι θα μου δημιουργήσει άλλα προβλήματα γιατί εγώ έχω συνηθίσει να κινούμαι μέσα στο σπίτι μου ακόμα και με κλειστά τα μάτια. Αυτό θα μου φανεί πολύ  χρήσιμο όταν θα μου κόψουν το ρεύμα. Να σκεφτώ θετικά δεν γίνεται, είμαι κωλοχαρακτήρας. Ένα φασκόμηλο να το κάψω, γιατί όχι. Και μάλιστα το έκανα προχθές, αφού μυρίζει σούπερ, κι ένας παλιός πελάτης θέλησε πάλι να βρεθεί στη δημιουργική αγκαλιά μου.

Άλλος τρόπος - λένε πάντα οι επιστήμονες - είναι να πάμε μέχρι τη θαλασσίτσα, να κάτσουμε πλάι της, να κλείσουμε τα μάτια μας, αλλά με τ' αυτιά ορθάνοιχτα ν' ακούμε τον παφλασμό της. Μπορούμε να προσποιηθούμε το "ξερό" και με τα μάτια πάλι κλειστά προς τον ήλιο να μένουμε στην επιφάνειά της όσο πιο χαλαροί μπορούμε. Ή να διαλέξουμε ένα δεντράκι και κάτω από τη σκιά του με κλειστά τα μάτια - ξανά - να σκεφτούμε εικόνες. Όχι αναμνήσεις. Καινούργιες εικόνες. Που θα τις δημιουργήσουμε εμείς με τη φαντασία μας.

Τώρα βέβαια πέρασε το καλοκαιράκι όμως μπορούμε να βρούμε διεξόδους στην υπόλοιπη φύση. Γιατί δεν είναι μόνο η θάλασσα, είναι κι άλλα πράγματα που αποτελούν τη φύση. Προσωπικά αυτό το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον κι αποτελεσματικό μπορώ να πω, αφού όταν βγαίνω στη βεράντα κι αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στα δέντρα απέναντι, μετά γίνομαι άλλος άνθρωπος, αρκεί να μη βγει εκείνη την ώρα ο ταρίφας που λέγαμε να πλύνει το ταξί κι εγώ κοιτάξω κατά λάθος προς τα κάτω (http://nasianagnostopoulou.blogspot.com/2011/09/blog-post_14.html).

Εντυπωσιάστηκα! Όχι αναμνήσεις. Καινούργιες εικόνες. Δικό μου επίτευγμα είναι αυτό χρυσό μου. Διατριβή έχω κάνει εγώ πάνω σ' αυτό τον τρόπο. Να διδάξω σε πανεπιστήμιο μπορώ εγώ γι' αυτό τον τρόπο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δημιουργώ εικόνες και καταστάσεις, πότε πρωταγωνιστώ και πότε όχι. Πότε είσαι κι εσύ εκεί και πότε δεν είσαι (συνήθως είσαι). Εγώ ποτέ δεν έζησα μία ζωή αλλά πολλές ζωές, συχνά τη μία μέσα στην άλλη. Καμιά φορά όταν δυσκολεύομαι να κοιμηθώ αντί να εξασκούμαι στην αριθμητική με το μέτρημα προβατακίων ασχολούμαι με κάτι πιο δημιουργικό και χρήσιμο. Επινοώ μια συνταγή φαγητού. Στήνω τότε ολόκληρο σκηνικό, μέχρι και πώς είναι η ποδιά που φοράω φαντάζομαι. Και πώς θα είναι η κουζίνα που μαγειρεύω. Κι έτσι με παίρνει ο ύπνος με μια ονειρική μυρωδιά να με τυλίγει και μια γεύση διακριτική να μένει στο στόμα μου. Πολλές φορές ζω τόσο έντονα την εκτέλεση της ονειρικής συνταγής μου, που το πρωί θαρρείς και το μαξιλάρι μου έχει τη μυρωδιά του φαγητού που ονειρικά μαγείρεψα. Άλλη φορά βαριέμαι το μαγείρεμα και σκέφτομαι κάτι ακόμα πιο χρήσιμο και πιο επικερδές. Τα προσχέδια που έχω την άλλη μέρα να κάνω. Ξέρετε πόσες μακέτες και πόσα κόνσεπτ και πόσα λογότυπα κι εταιρικές ταυτότητες έχω φτιάξει εγώ στον ύπνο μου;; Ευτυχώς τα θυμάμαι το πρωί που ξυπνάω. Και τις δημιουργικές ιδέες και τις συνταγές μου.

Ποτέ μου δεν έπληξα σ' αυτή τη ζωή γιατί δεν ήταν η μόνη. Από μικρή ζω τη ζωή-ματριόσκα. Η μία ζωή μέσα στην άλλη. Τις νύχτες έχω συντροφιά μου τα όνειρα-ματριόσκα. Το ένα όνειρο μέσα στο άλλο! Ω ναι! Πώς τα καταφέρνω;; Μια χαρά. Όχι μόνο τα καταφέρνω αλλά όταν επιτέλους βρίσκομαι στην μία, μοναδική κι ανεπανάληπτη πραγματική ζωή όλα τα βλέπω διαφορετικά. Όχι χειρότερα ή καλύτερα, απλώς διαφορετικά.

Απ' όλους λοιπόν τους τρόπους που διάβασα ότι βοηθάνε να κρατήσουμε τα μυαλά μας στη θέση τους κι όχι στα κάγκελα ένας πραγματικά μ'εντυπωσίασε. Σκεφτείτε - λέει - μια εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και γίνετε μέρος της. Σκεφτείτε λέει ένα "πράγμα" και υιοθετήστε το. Πετάξτε πάνω από ένα κίτρινο λιβάδι που τρέχουν κόκκινα λαγουδάκια. Κρατείστε αγκαλιά ένα μωβ αρκουδάκι.

Σκέφτηκα να δοκιμάσω. Αλλά ήθελα να δοκιμάσουμε μαζί.

Να πετάξουμε λοιπόν μαζί πάνω από το κίτρινο λιβάδι;

Θα μου πιάσεις ένα κόκκινο λαγουδάκι να το υιοθετήσω;

Είσαι το μωβ αρκουδάκι που δίνει ηρεμία στον ύπνο μου;

Τίποτε από τα παραπάνω. Γιατί η Αλίκη πια τα 'χει τα χρονάκια της. Και δεν τη συγκινούν τα μυστήρια της λαγότρυπας.

Τίποτα από τα παραπάνω. Γιατί είσαι απλά εσύ που δίνεις και χρώμα και γεύση και μυρωδιά στις καινούργιες εικόνες μου. 

Τίποτα από τα παραπάνω αφού είσαι εσύ που διορθώνεις τα λάθη στις παλιές μου.

Όταν κλείνω τα μάτια ανοίγει μια πόρτα για να μπεις εσύ να μου κάνεις παρέα, να δημιουργήσουμε μαζί καινούργιους κόσμους. Εσύ δεν είσαι καθόλου μωβ ούτε κανένα άλλο χρώμα, εσύ δεν μπορείς να πετάξεις ούτε είσαι αρκούδος και δεν πιστεύεις στα κίτρινα λιβάδια και στα κόκκινα λαγουδάκια. Εσύ ξέρεις ότι "αυτός ο καινούργιος κόσμος" δεν είναι καθόλου θαυμαστός αλλά είναι ο μόνος που έχουμε. Προς το παρόν βέβαια γιατί και οι δύο ξέρουμε ότι αυτό θ' αλλάξει.

Πάνω απ' όλα όμως είσαι εσύ που όποτε κι αν νοιώσω την ανάγκη, μπορώ να έρθω με τα μάτια ορθάνοιχτα να σου χτυπήσω το κουδούνι. 

Και το δικό μου κουδούνι βέβαια μια χαρά χτυπάει.