Μη φοβάσαι την αγάπη... δε δαγκώνει. Είναι εκπαιδευμένη.

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.

Εσύ όμως τη φοβάσαι την αγάπη. Κι όταν τη συναντήσεις το βάζεις στα πόδια. Σαν κυνηγημένος τρέχεις όμως αυτή δε σε κυνηγάει. Να σε αγκαλιάσει θέλει, να σου δώσει τις χάρες της χωρίς συμβάσεις, χωρίς ανταλλάγματα. Κι αν καμιά φορά παρασυρθείς απ' τη μαγεία της αρρώστια το θεωρείς, ενώ ευγνωμοσύνη θα έπρεπε να νιώθεις γι' αυτό το συναίσθημα, το μόνο που δείχνει πόσο ζωντανός είσαι.... Να παρακαλάς να πάθεις αγάπη. Είναι γιατρικό χωρίς παρενέργειες.

Η αγάπη δεν είναι εχθρός σου κι όμως εσύ έτσι την αντιμετωπίζεις. Τίποτε δε θα σου ζητήσει και τίποτα δε θα σου πάρει. Θα σου δώσει πράγματα που δε φαντάζεσαι.

Η αγάπη είναι ένα καλάθι που έχει μέσα όλα τα δώρα της ζωής. Ό,τι κι αν χρειαστείς εκεί μέσα υπάρχει.

Η αγάπη είναι αέρας.... που τον αναπνέεις... είναι άνεμος που σκορπάει τις μαύρες σκέψεις, διώχνει τις γκρίζες μέρες, αραιώνει τα σύννεφα.

Η αγάπη είναι ατμός ... είναι η αύρα σου ... είναι η σκιά σου.

Είναι επίμονη. Θα σε βρει όπου κι αν είσαι να σου δώσει τα γιατρικά της. Να είσαι έτοιμος λοιπόν να την καλωσορίσεις.

Η αγάπη είναι γη... στέρεο χώμα... για να πατήσεις σταθερά και δυνατά, είναι o ουρανός τη μέρα κι ο ουρανός τη νύχτα. Είναι τ' αστέρια, το φως του ήλιου.

Είναι η θάλασσα. Η ύλη σου και η ενέργειά σου.

Το είναι σου και το μη είναι σου.

Είναι η ανάσα σου.

(Μπορείς να ξεφύγεις από την ανάσα σου;;)

Είναι το κλάμα. Είναι η πρωινή δροσιά, το θρόισμα των φύλλων του απέναντι δέντρου, είναι το γέλιο, είναι η χαρά.

Είναι το νερό που κυλάει και χάνεται και ποτέ δεν είναι το ίδιο. Έτσι κι η αγάπη. Κάθε στιγμή της  διαφορετική γι’ αυτό και πάντα φρέσκια. Το πρώτο χτυποκάρδι, η πρώτη ζάλη, το πρώτο μούδιασμα,  δείχνουν τον ερχομό της που μοιάζει με τον ερχομό της άνοιξης μετά από βαρύ χειμώνα. Η μυρωδιά της μεθυστική. Σα σπάνιο λουλούδι, σαν το πεύκο στην άκρη της θάλασσας, σαν το ξερό το χώμα μετά τη βροχή.

Και τώρα ας τα πούμε έξω από τα δόντια. Δεν είμαι εγώ αυτή αλλά θα παίξω έναν ρόλο. Το ρόλο μιας άλλης (ή ενός άλλου αν προτιμάτε). Για να συνεννοηθούμε κι επειδή δεν μου αρέσει το δεύτερο πρόσωπο ....εσύ, εσύ, εσύ.... 

...εγώ λοιπόν.....

...αυτόν τον άνθρωπο (άντρα ή γυναίκα δεν έχει σημασία)....

....τον γνώρισα, τον πίστεψα... τον αγάπησα. Μέσα απ' αυτόν τον άνθρωπο, (άντρα ή γυναίκα δεν έχει σημασία) οι μέρες μου απόκτησαν χρώματα πολλά και οι νύχτες μου γεύσεις πρωτόγνωρες. Τις δικές του. Τη γεύση της λύπης του και τη γεύση της χαράς του. Τη γεύση του θυμού κι αυτήν της συγχώρεσης. Τη γεύση της φωνής και τη γεύση των ματιών του. Παρόντες και οι δύο διαρκώς σ' ένα παιχνίδι αλλαγής θέσεων. Άλλες φορές ήμουν το κενό που περίμενε αυτόν για να γεμίσει. Κι άλλες φορές εγώ ήμουν το υλικό του. Αγάπησα... και την είδα την ευτυχία καρτερικά να περιμένει. Γιατί μας ήθελε και τους δυο μαζί. Όχι καθέναν μόνο του. Η αγάπη θέλει δύο.

Όμως αυτός... αργούσε. Κάθε δυο βήματα κι έστριβα το κεφάλι να τον δω να 'ρχεται. Και όλο προφάσεις. Το 'ξερε πως η αγάπη είναι αύρα. Μας περιβάλλει κι έχει το χρώμα της και τη μυρωδιά της. Και το 'ξερα ότι ήταν αυτός φορώντας ετούτο το υπέροχο στολίδι κι αυτή την πανέμορφη φορεσιά. Γιατί αργούσε να φτάσει πλάι μου;; Γιατί αφήνουμε την ευτυχία να περιμένει;;

Γιατί φοβάται να νιώσει ζωντανός;; Γιατί αρνήθηκε την ανάσα του;; Γιατί μου στέρησε τη δική μου;;

Πού είναι τα φτερά μου;; Πού είναι το φιλί μου;; Αφού μ' αγαπάς, το ξέρω... ΤΟ ΒΛΕΠΩ. Αλλά εσύ έφυγες. Για πού;; Για τον κόσμο των ζωντανών-νεκρών; Είσαι τώρα εκεί μακριά μου, δεν θέλεις την αγάπη μου, φοβάσαι τη δική σου. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ. Θα είσαι όμως ποτέ;;

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Δεν θέλεις ν' αγαπάς, δεν θέλεις να σ' αγαπούν. Φοβάσαι. Και φεύγεις, πάντα φεύγεις.... Δεν θα γλιτώσεις όμως. Θα σε βρει η αγάπη.

Μόνο να εύχεσαι να μην είσαι μόνος σ' αυτό το ταξίδι.

Αφιερωμένο σ' αυτούς που τρόμαξαν και σ' άφησαν μόνο και μόνη.