Η αδιανόητη χωρητικότητα μιας νιφάδας χιονιού

Από το λευκό πουά παράθυρο της κουζίνας μου κοιτάζω το εξωτερικό περιβάλλον. Η ησυχία του με αναγκάζει να στρέψω το βλέμμα στο ρολόι. Πράγματι είναι 8.00 το πρωί. Πολύ νωρίς (ακόμα) για εμένα, πολύ αργά 
γι' αυτήν την ησυχία. Βγήκα στη βεράντα μου για επιβεβαίωση της υποψίας μου που τη δημιούργησαν my window's moving white dots. 

Ω ναι χιονίζει. Όλα σχεδόν λευκά άστραφταν ξανοίγοντας κατά μερικούς τόνους το γκρίζο του ουρανού και της ψυχής μου. Και φυσικά συγκλονιστικά ήρεμα. 
Αχ αυτή η απίστευτη, εξωπραγματική ηρεμία του χιονιού. Που δεν ακούγεται τίποτα απολύτως. Και θέλεις να την απολαύσεις όσο πιο πολύ μπορείς γιατί σε λίγο θα αρχίσουν τα ηχητικά εφέ «κρίτσι κρίτσι» από τους γειτόνους σου που θα βγουν να τσαλακώσουν το λευκό σεντόνι, αποβραδίς καλοστρωμένο πάνω στο δρόμο. Να μείνεις εκεί μέχρι να κοκκαλώσεις οπότε θα αποτελέσεις κι εσύ μέρος αυτού του σκηνικού. Ως γλυπτό πάγου !! Έτοιμο να προσφέρει ένα κομματάκι του στο Martini του Τζωρτζ Κλούνεϊ. 

Ευτυχώς σ’ αυτή την άκρως επικίνδυνη στιγμή ήρθαν έγκαιρα άλλα σωτήρια ηχητικά εφέ – αψού αψού – να μου θυμίσουν ότι ο Κλούνεϊ είναι πολύ μακρυά και καλύτερα να μπω σπίτι μου να ντυθώ καλά και να βγω στο δρόμο να ενώσω τα δικά μου «κρίτσι κρίτσι» με των άλλων. 

Το χιόνι μπορεί να κάλυψε την Ελλάδα αλλά όχι τα γεγονότα που τρέχουν αμείλικτα και μας προσπερνούν κατά ριπές, παγωμένη καταστροφική λαίλαπα που ισοπεδώνει τις ζωές μας στο διάβα της. Αυτές τις ζωές, που σαν το "κέντημα της γιαγιάς", αυτό που ήταν must να μην ξεχωρίζει η καλή απ' την ανάποδη, κάποιοι, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, λεπτοδούλεψαν μετατρέποντάς τες σε πολυδαίδαλες δομές αγκιστρωμένες στην πέργκολα της ψεύτικης ευδαιμονίας μας. Ανθρώπινοι κισσοί, χωρίς όμως την ομορφιά τους, που με τις βεντουζίτσες που αποκτήσαμε χάρη στην επιδεξιότητα που τους επιτρέψαμε να αναπτύξουν στο τομάρι μας, γραπωθήκαμε εκεί κι όταν τα ανοίγματά της μίκραιναν και μίκραιναν ώστε να γίνουν ένα αόρατο dot matrix, μπλεχτήκαμε, μια κουκίδα εδώ και μία παρακάτω. Ένα πλέγμα που άλλοι το τινάζουν, το διπλώνουν, το απλώνουν, το τεντώνουν, το ζαρώνουν, κι όσοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι εκεί, όλοι για έναν, κι ένας για όλους. Speechless stood still dots. Σε απλά ελληνικά "στρατιωτάκια, αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα" ενός στρατού που δεν γνωρίζουμε τον ιδρυτή, τον αρχηγό, τον σκοπό και την χρησιμότητά του. 

Το χιόνι λοιπόν έπεφτε ασταμάτητα κι εγώ σε πολλαπλές στρώσεις, δυσκίνητη αλλά ζεστή βγήκα στο δρόμο να περπατήσω το σχεδόν χιλιόμετρο που χωρίζει το σπίτι από τη δουλειά μου με τις απαραίτητες στάσεις, φούρνος οπωσδήποτε και φαρμακείο κατ' εξαίρεσιν. Στη διάρκεια της διαδρομής μου αρκετά αυτοκίνητα πέρασαν από δίπλα μου αφού η ώρα ήταν πια 9.00 δηλαδή ώρα αιχμής για τους συνοικιακούς δρόμους. Οι νιφάδες του χιονιού, αν και πανάλαφρες τηρούσαν ευλαβικά τη νευτώνεια φυσική περισσότερο λόγω της συσσωρευμένης ταχύτητας εξαιτίας της μακρινής διαδρομής τους, παρά λόγω του βάρους τους. Αλλά μπορεί και να μην είναι αυτός ο λόγος της κάθετης πορείας τους προς το οδόστρωμα και της πρόσκαιρης ανάπαυσής τους σε αυτό προτού έρθει το προδιαγεγραμμένο τέλος τους υπακούοντας σε άλλους φυσικούς νόμους που αφορούν την θερμότητα, την πυκνότητα, την υφή και την αλληλεπίδρασή τους με το υπόλοιπο περιβάλλον.

Στην πορεία τους προς την γήινη επιφάνεια οι νιφάδες του χιονιού είναι αυτές που απορροφούν τους ήχους που συναντούν. Ανοίγουν τα δεκάδες μικρά στοματάκια που διαθέτει η κάθε μία τους και καταπίνουν οποιονδήποτε θόρυβο βρεθεί στον διάβα τους. Αυτοί οι ήχοι, που χάρη στο δικό τους βάρος, το χιόνι φαίνεται να υπακούει στους νόμους της βαρύτητας, παραχωρούν τη θέση που εγκαταλείπουν αναγκαστικά, στο αντίθετό τους το οποίο δημιουργεί ένα διεισδυτικό πλέγμα ησυχίας απίστευτα εκκωφαντικής που καλύπτει τις υπάρξεις μας από το λαιμό και κάτω. Οι δε ασώματες κεφαλές μας προεξέχουν και χάρη στη μηχανική του λαιμού στρέφονται απορημένες πότε δεξιά και πότε αριστερά, κοιτάζοντας αμήχανα η μία την άλλη και ρωτώντας με τα μάτια "πώς φτάσαμε ως εδώ"!! Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα όπως και πάρα πολλά άλλα καλείται τώρα να καλύψει το χιόνι. Αλλά ως πότε θα χιονίζει;