 |
| Diego Rivera, Dos Mujeres, 1914, oil on canvas, 197.5 x 161.3 cm, The Arkansas Arts Center, Little Rock, Arkansas |
Θα μπορούσε να της το πει μ' ένα ποίημα. Ίσως ανάμεσα στους στίχους του μπορούσε να "παραχώσει" την απελπισία της.
Θα μπορούσε να της το πει με μια ζωγραφιά. Ίσως με τα χρώματα μπορούσε να καλύψει τον φόβο της.
Θα μπορούσε να της το πει με μια ματιά. Ίσως με την αναγκαία παρουσία και των δύο στον ίδιο χώρο μπορούσε να μετρήσει την αδυναμία της.
Θα μπορούσε να της το πει με μια κραυγή. Ίσως μέσα στον ήχο μπορούσε να μικρύνει την ανεπάρκειά της.
Πολλά θα μπορούσε να της πει κι άλλα τόσα μπορούσε να κάνει. Αλλά επέλεξε να συνδυάσει πολλά μαζί. Κι αυτά που μπορούσε κι εκείνα που δεν τολμούσε. Κι όσα ήθελε κι όσα έπρεπε. Όσα παρακολουθούσε σε εκπομπές που σκηνοθετούν άλλοι προς ίδιον όφελος κι όσα αποστήθιζε σε σελίδες φθηνών περιοδικών κάτω από πηχυαίους τίτλους "10 τρόποι να δέσετε τον άνθρωπό σας. Χειροπόδαρα".
Χαμένη στη μετάφραση των βλεμμάτων. Χαμένη στην ερμηνεία των σημάτων. Χαμένη στην ανάληψη των ευθυνών. Ξένη γλώσσα η απουσία του. Άγνωστη γλώσσα η μητρική της. "Άλλοθι" κρυμμένα σε παραγράφους γιγάντων που η ανάγνωσή τους απ' αυτήν τους έφερνε στα μέτρα της. Τους μίκραινε.
Η κοινωνία που δεν κατάλαβε. Η οικογένεια που δεν είχε. Η σχέση που δεν έφτιαξε. Ο έρωτας που δεν έφτασε. Το μόνο που άπλωσε το χέρι και πήρε αυτό που θέλησε. Μεθοδικά, υπομονετικά, επίμονα. Ενστικτωδώς εκμεταλλεύτηκε τα κενά του. Τις αδυναμίες του. Τις "βλέψεις" του. Το "συμφέρον" του. Ήθελε άντρα και διάλεξε "σώγαμπρο". Άδικο. Αλλά δεν υπάρχει δικαστήριο να το αποφασίσει. Δεν υπάρχει δικαστής να το τιμωρήσει. Η "αυτοδικία" μονόδρομος. Έπρεπε ο ίδιος να δει, να τολμήσει, να διαλέξει. Ζωή ή κλουβί;
Καθόμουνα απέναντί της και την άκουγα. Όσο αυτή μιλούσε, τόσο εγώ σκεφτόμουνα. Οι σκέψεις μου είχαν μουσική υπόκρουση: Jolene, don't take my man because you can! Κανένας λυρισμός όμως και κανένας πόνος σε αυτό που μόλις είχε κάνει. Μόνο συμφέρον. Οι λέξεις της σφαίρες που εξοστρακίζονταν συνεχώς, οι σκέψεις μου κρύβονταν στα χέρια μου να γλιτώσουν. Έκανα κουκούλι τις παλάμες μου για να τις προστατέψω. Αν τις άφηνα ελεύθερες θα τρόμαζε. Ήταν πάντως τυχερή. Η ...άλλη της είχε κάνει τη χάρη. Κι ας μην την έλεγαν Jolene. Έτσι νόμιζε. Πως της έκανε "χάρη". Όμως όχι. Από αυτά που άκουγα καταλάβαινα πως η άλλη δεν τον "χρειαζόταν" απλώς τον είχε αγαπήσει. Η αγάπη της μιάς θα έμενε, η ανάγκη της άλλης θα έσβηνε. Η δική του θα γιγαντώνονταν. Και τότε... ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κι η άλλη το ήξερε.
Ποτέ της δεν κατάλαβε ότι οι παράλληλες πορείες δεν είναι πάντα κοινές πορείες. Συνήθως δεν είναι. Ενώ η άλλη δεν ήταν των παραλλήλων που δεν τέμνονται δηλαδή δεν συναντιούνται, ήταν των αντιθέτων που συγκρούονται και είτε προκύπτει έκρηξη δηλαδή πάθος είτε σύντηξη δηλαδή αγκαλιά. Κι είχαν συμβεί και τα δύο. Διαδοχικά.
"Θέλω τον άνθρωπό μου. Μην τολμήσεις να τον αγγίξεις. Εξαφανίσου από τη ζωή του."
"Σου; Τον άνθρωπό Σου;" απάντησε η άλλη. "Μα αυτός ο άνθρωπος δεν ανήκει κάπου, ή μάλλον ανήκει εκεί που αυτός θέλει κι αυτό είναι κάπου αλλού κι εκεί θα ξαναγυρίσει όσα βαρίδια κι αν του βάλεις στα πόδια, όσα εμπόδια κι αν ορθώσεις μπροστά του, όσα διλήμματα κι αν του πετάξεις στα μούτρα. Ίσως δεν φύγει με το σώμα αλλά σίγουρα θα φύγει με το μυαλό. Έχει ήδη φύγει δηλαδή. Είναι ήδη ΕΚΕΙ. Δεν υπάρχει φυλακή γι' αυτόν παρά μόνο προσωρινή κράτηση".
Αφού η ίδια δεν το είχε καταλάβει, η άλλη δεν θα προσπαθούσε καν να τη βοηθήσει. Να τον αγγίξει; Μα δεν είχε κάτι τέτοιο κατά νου. Ίσα ίσα είχε προσπαθήσει ακριβώς για το αντίθετο. Κι αν δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα ήταν επειδή "ο άνθρωπός της" είχε ακυρώσει τις προσπάθειες της άλλης. Αλλά δεν της το είπε για να μην την πληγώσει περισσότερο ή για να μην την εξαγριώσει κι άλλο. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε η άλλη ήταν το χάος που θα προέκυπτε στη ζωή του. Τα προβλήματα που θα προστίθονταν σε αυτήν, τα εμπόδια που θα ορθώνονταν στην υλοποίηση των επιθυμιών του για τη μεγάλη επιστροφή εκεί που ένιωθε πως ανήκε. Όχι η άλλη δεν θα πάλευε. Για κάτι αμφίβολο, για κάτι μετέωρο, για κάτι "παράξενο". Όσο για την εξαφάνιση... κάτι θα σκεφτόταν. Κι αν υπολογίσουμε πως η γλώσσα (η δική της) κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει μάλλον θα τα κατάφερνε. Τουλάχιστον θα προσπαθούσε. Τότε δεν ήξερε πόσο εύκολο της ήταν να βρει τον τρόπο. Τότε δεν ήξερε πόσο εύκολο ήταν σ' εκείνον να δεχθεί τις κατευθυνόμενες και υποτιθέμενες "αποφάσεις" της και μάλιστα χωρίς καν να υποψιαστεί το "σκηνικό", το παιχνίδι που του έπεξαν πίσω από την πλάτη. Όμως εκείνο που η ...άλλη δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί είναι το μέγεθος του πόνου που θα της προκαλούσε η άρνησή του. Κι έτσι, βρέθηκε αυτή, η άλλη, να περιμένει μια απάντηση που δεν θα την πάρει όμως ποτέ.
Λένε πως γελάει καλά όποιος γελάει τελευταίος.
Αλλά η άλλη δεν ήθελε γελάσει.
Ήθελε να πει. Την τελευταία κουβέντα. Την πικρή.
Πολλές φορές, για να μην πω όλες τις φορές, η "άλλη" δεν είναι ένα πρόσωπο που υπάρχει. Είναι η ανάγκη να υπάρξει. Κι αυτή η "ανάγκη" δε θα σε λυπηθεί. Δε θα σου κάνει τη χάρη. Θα είναι πάντα παρούσα, αδυσώπητη. Αυτήν την "ανάγκη" δεν μπορείς να την πάρεις τηλέφωνο για να την απειλήσεις. Δεν έχει αριθμό ταυτότητας, ούτε ΑΦΜ. Δεν έχει μόνιμη κατοικία ούτε πατρίδα. Δεν βρίσκεται στους καταλόγους των εταιρειών τηλεφωνίας. Αλλά βρίσκεται όμως πάντα δίπλα σου. Εκεί όπου βρίσκεται κι αυτός. Κι αργά ή γρήγορα θ' αποκτήσει υπόσταση.
ΝΟΜΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου