Αυτός, αυτή και τα μυστήρια

- Ντριν, ντριν...
- Έλα, είμαι να πεθάνω... να πεθάνω λέμε.
(Βραχνή φωνή, χάλια λέμε, θα είναι πολύ χάλια, σκέφτομαι, και νομίζει θα πεθάνει.)
- Τί έγινε καλέ; Τόσο άρρωστη;
- Όχι, άλλο έγινε: κάτι τρομερό στον Μάκη/Σάκη/Τάκη/Λάκη.
- Δηλαδή;
- Έχει εξαφανιστεί. Δενσηκώνειτηλέφωναούτεσταθεράούτεκινητά
ούτεαπόεμέναούτεαπότηΜαρίαΕλένηΔημήτρηΚώσταΤάκηΣτέλλιοΠαναγιώτη... άνοιξεηγηκαιτονκατάπιε...

(Για βραχνοκόκκορας καλά το πήγαινε το σερί της καταστροφολογίας).
- Την περίπτωση να θέλει να κοιμηθεί ο άνθρωπας την σκεφτήκατε;
- Μα το πρωί είδα στο κινητό μου και το σταθερό μου 8 κλήσεις με απόσταση 3 λεπτών η μία από την άλλη αλλά το είχα ξεχάσει σπίτι κι όταν επέστρεψα και τον κάλεσα έβγαζε το κινητό μήνυμα πως "δεν υπάρχει" και το σταθερό δεν το σηκώνει.
- "Δεν υπάρχει" με την έννοια την καλή, του θαυμαστού, της ανώτατης ποιότητας, του ασυναγώνιστου ή με την έννοια της εξαΰλωσης/εξαέρωσης/εξάτμισης ή ακόμη και της πολύ απλής και πολύ συνηθισμένης και καθημερινής μη κατάστασης που συμβαίνει διαρκώς σε όλους τους ανθρώπους και που τη λέμε απλά "εξαφάνιση"; Να βγάλω "ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ ΑΛΕΡΤ"; Αλλά πάλι δεν ξέρουμε και τί φορούσε!!
- Ρε συ με δουλεύεις; Έχω τρελαθεί λέμε... κάτι ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ.
- Την  περίπτωση να "στράβωσε" ο άνθρωπος που δεν σήκωνες τα τηλέφωνα και να κατέβασε ρολά την έχεις σκεφτεί;
- Δεν ισχύει αυτό γιατί δεν είναι και ΤΟΣΟ τρομερό να μην ακούω τα τηλέφωνα για δύο ώρες.

Άρχισα κι εγώ όμως ν' ανησυχώ καθώς μου εξηγούσε... Τελικά, σκεφτόμουνα, δεν θα καταφέρω ποτέ να τον συμπαθήσω αυτόν τον άνθρωπο, ενώ τόσο πολύ το θέλω, γιατί αν τελικά τον συμπαθήσω πώς θα μπορέσω μετά να του σπάσω το κεφάλι αν χρειαστεί; Βέβαια άλλο κεφάλι θέλει σπάσιμο ΤΕΛΙΚΑ αλλά αυτό το συγκεκριμένο κεφάλι το αγαπώ, δυστυχώς, ήδη (για την ώρα, μην παίρνουμε και θάρρητα) και δεν θέλω να το σπάσω. Οπότε ο κλήρος του σπασίματος κεφαλιού θα πέσει στον Μάκη/Σάκη/Τάκη/Λάκη.
Άρχισα τις ερωτήσεις μου για να καταλάβω κι εγώ η καψερή, που ένα γειά πήρα να πω και βρέθηκα αντιμέτωπη με μια κρίση που δεν είχε προηγούμενο.
- Αφού σου εξήγησα, τί δεν καταλαβαίνεις;
- Μου εξήγησες (νομίζεις), αλλά εσείς οι υπόλοιποι ήδη είστε μέσα στον πανικό τρεις ώρες τώρα το έχετε εμπεδώσει το θέμα, εγώ μόλις μπήκα στο χορό να μην το εμπεδώσω κι εγώ; Θέλω το χρόνο μου ρε γαμώτο. (αχ αυτός ο "χρόνος" που όταν τον ζητάω κανείς δεν μου τον δίνει... αλλά αυτό είναι άλλο θέμα... για άλλη ανάρτηση... μελλοντική... τώρα το θέμα μας είναι αυτός που μπλα μπλα μπλα μπλα...) Πάμε από την αρχή...
- Μπλα μπλα μπλα μπλα...
- Δηλαδή πού πάει ο νους σας;
- Ότι τράκαρε/τσακώθηκε/αρρώστησε/είναι φυλακή/νοσοκομείο... (στο Άλφα Κενταύρου να γλιτώσει, συμπλήρωνα εγώ από μέσα μου).
- Το μήνυμα που βγάζει το κινητό είναι πως "αυτό το νούμερο δεν υπάρχει". ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ.
(Επιτέλους θυμήθηκε να μου απαντήσει και σ' αυτήν την ερώτηση).
- Κλείσε να πάρω την τηλεφωνική εταιρεία μήπως βγάλω ΕΓΩ άκρη.

(Εγώ, στην τηλεφωνική εταιρεία).
Ενώ άκουγα τα ηχογραφημένα μηνύματα: αν αυτό πατήστε τούτο κι αν το άλλο πατήστε εκείνο κι αν το παράλλο πατήστε τα τρία μου που κουνιούνται, έπαιρνα βαθιές ανάσες κι ετοιμαζόμουνα να παίξω έναν ρόλο. Τον ρόλο της πανικόβλητης που έχει χάσει έναν δικό της άνθρωπο και τί σκατά μήνυμα είναι αυτό που βγάζει το κινητό του.

(Εγώ, στην υπάλληλο της τηλεφωνικής εταιρείας).
- Γεια σας είμαι σε πανικό και θα ήθελα να με βοηθήσετε έχουμε χάσει έναν πολύ δικό μας άνθρωπο δεν μπορούμε να τον βρούμε μπορεί να δημιουργήθηκε τοπικό τσουνάμι (στη στεριά) και να 'πεσε απάνω του μπορεί ένας κεραυνός (εν αιθρία) να 'χασε το δρόμο του και να διάλεξε αυτόν για να πέσει επάνω του (απλά, συνηθισμένα πράγματα δηλαδή), μπορεί να έγινε πλημμύρα ακριβώς στο σημείο που στεκόταν και να δημιουργήθηκε λάκκος να έχει πέσει μέσα και να μην μπορεί να βγει μπορεί να έχει στραβοκαταπιεί και να είναι με το μήλο καθισμένο στο λαιμό (και με τ' αγγούρι λόγω μνημονίων κάπου αλλού σκέφτηκα να πω αλλά δεν το 'πα γιατί αυτό το αγγούρι το 'χουμε όλοι μας αλλά δεν εξαφανιζόμαστε, καθόμαστε και το απολαμβάνουμε) μπορεί να έχει σκοτώσει τη μάνα του που του 'λεγε συνέχεια "ζακέτα ζακέτα" τον πατέρα του που του 'λεγε διαρκώς "καπότα καπότα" τον θειό του ή/και τη θειά του που του 'λεγαν "καλώστομου καλώστομου" όταν ήταν μικρός και τον σάλιωναν με φιλιά και ΤΩΡΑ θέλησε να τους εκδικηθεί τον περαστικό οδηγό που ΙΣΩΣ να του είχε πει "μαλάκα μαλάκα πού πα' ρε μαλάκα". Ξέρω γω; Μπορεί να συνέβησαν τα παραπάνω απλά καθημερινά και συνηθισμένα πράγματα που συμβαίνουν σε όλους μας συνεχώς. Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τον ψάχνουνε μου έχουν περάσει μέσω εντροπίας όλον αυτόν τον πανικό και δεν ξέρω τί λέω!! Εν ολίγοις ο αριθμός του κινητού του ισχύει; Το δίκτυό σας είναι εντάξει;
(Η εντροπία δεν νομίζω πως είχε την παραμικρή σχέση με τη φράση στην οποία την τοποθέτησα αλλά ακούστηκε όμορφα κι ένιωσα την υπάλληλο να εντυπωσιάζεται αλλά και να γκουγκλάρει ταυτόχρονα για να μάθει τί είναι αυτό... κι αν το καταλάβαινε να μου τρύπαγε τη μύτη).
Με διαβεβαίωσε όμως προθυμότατα πως δεν υπήρχε κανένα τεχνικό πρόβλημα, όλα ήταν ο.κ. ίσως ήθελε να κάνει κάποια λειτουργία στο κινητό του και να πάτησε κάτι λάθος και να βγάζει αυτό το μήνυμα και στείλτε του ένα sms... τα sms πηγαίνουν ακόμα κι αν οι κλήσεις δεν είναι εφικτές και μπλα μπλα μπλα....
- Σας ευχαριστώ  πολύ δεσποινίς αλλά νομίζω πως το καλύτερο είναι να πάει κάποιος σπίτι του να τον αναζητήσει.

Πράγματι! Αυτό το τόσο απλό, τόσες ώρες πριν δεν το είχαν σκεφτεί να το κάνουν. Ωστόσο ο ψυχραιμότερος της παρέας είχε ήδη ξεκινήσει να πάει να τον ψάξει.
Και....
Ω τί έκπληξη... αφού ως γνωστόν όποιος ψάχνει βρίσκει... τον βρήκε!!!!!!!!!!!!!!!!

Ο άνθρωπος δηλαδή, αφού είδε κι απόειδε με τις κλήσεις που έκανε στη φίλη μου έξω από το σπίτι της, μια που είχε πάει να την επισκεφθεί αλλά εκείνη έλειπε κι είχε ξεχάσει και το κινητό της σπίτι όπως είπαμε εξαρχής, επέστρεψε στο δικό του σπίτι, καταλάθος έκλεισε το κινητό του πατώντας κάτι επίσης λάθος κι έτσι έβγαινε το περίεργο μήνυμα και μετά χαμήλωσε το σταθερό γιατί το σκυλί του τις τελευταίες μέρες αλαφιαζότανε - λέει - μόλις άκουγε το κουδούνισμά του, άνοιξε το λαπιτόπι κι άκουγε μουσική από γιουτιούμπι οπότε δεν άκουγε τον χαμηλωμένο ήχο του σταθερού τηλεφώνου.
Τον διάλογο ανάμεσα στους δύο άντρες, τον υποτιθέμενο χαμένο/πνιγμένο/κεραυνοβολημένο/δολοφόνο-ή-δολοφονημένο/άρρωστο και τον υποτιθέμενο ψύχραιμομεμερικέςώρεςκαθυστέρηση μπορούμε εύκολα να τον φανταστούμε:
...
- Πού είσαι ρε μαλάκα;
- Εδώ ρε μαλάκα; Τί πάθατε;
- Που έχεις χαθεί ρε μαλάκα; Γιατί έκλεισες το κινητό, γιατί έκλεισες το σταθερό, γιατί η γάτα έχει ένα αυτί, γιατί μαμά, γιατί μπαμπά, γιατί κύριε (η Ελλάδα δεν είναι στο ευρώ κύριε... άσχετο αλλά τώρα τί θυμήθηκα κι εγώ), από πού κλάνει το μπαρμπούνι, ποιός στ' αλήθεια είμαι γω και πού πάω;

Μου τα λέει λοιπόν όοοοοολα αυτά η φίλη μου, κι αυτά που της είπαν κι αυτά που φαντάστηκε, όταν ενημερώθηκε και βεβαιώθηκε πως ο φίλος μας είναι καλά, και τί ΑΛΛΟ μου λέει μέσα στην καλή χαρά;
- Σ' αφήνω τώρα, πάω να βγάλω τον σκύλο βόλτα μετά να κάνω μπάνιο και μετά να τους περιμένω γιατί κανονίσαμε όλοι οι εμπλεκόμενοι να μαζευτούμε σπίτι μου το βράδυ... εσύ τί θα κάνεις; Θα 'ρθεις; Θα φτιάξουμε μακαρονάδα...

...

- Κι εγώ σας ρωτώ τώρα κύριε Πρόεδρε... εσείς στη θέση μου τί θα κάνατε;
- Αθώα... πηγαίνετε.