"Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν,
μετά σε πολεμούν και μετά νικάς"
Μαχάτμα Γκάντι
Παραμένοντας βουβή και κρατώντας ακόμη και την ανάσα μου παρακολουθώ τους ανθρώπους και τις αντιδράσεις τους για όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας.
Πώς νοιώθει ο κόσμος, τί πιστεύει, πώς αντιμετωπίζει όσα γίνονται, τί "θέση" παίρνει, τί θα ήθελε εν τέλει να γίνει και τί πιστεύει πως πήγε λάθος ή δεν πήγε λάθος, έχει πολύ μεγάλη σημασία για μένα.
Σήμερα το πρωί λοιπόν ήρθα σ' επαφή με διάφορους ανθρώπους μην έχοντας την παραμικρή διάθεση να προκαλέσω εγώ την όποια συζήτηση.
Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε ποια είναι η ψυχολογία κάποιου ανθρώπου τη δεδομένη στιγμή που εμείς θ' ανοίξουμε κάποιο θέμα. Ή να μην είμαστε εμείς στην κατάλληλη ψυχολογία για να συζητήσουμε. Το κακό είναι πως κάποιες φορές δεν θέλουμε να συζητήσουμε όχι επειδή δεν έχουμε τη διάθεση εμείς ή οι άλλοι αλλά επειδή δεν έχουμε την επιθυμία ν' ακούσουμε οτιδήποτε είναι πιθανό να μας αναστατώσει τη δεδομένη στιγμή που εμείς ίσως νοιώθουμε εύθραυστοι κι ευάλωτοι.
Όμως, παρατηρούσα, άκουγα, έβλεπα. Μετρούσα. Ναι, αυτό μπορούσα να το κάνω.
Ε λοιπόν ξέρετε τί είδα και τί άκουσα σήμερα από τους ανθρώπους εκεί έξω; Και είδα κι άκουσα αρκετούς. Εγώ πάντως δεν έβγαλα άχνα. Κιχ.
Κι όλα με μια σοβαρότητα και μια πρωτόγνωρη νηφαλιότητα για το ελληνικό ταμπεραμέντο καθώς και μια πολύ ψύχραιμη αξιολόγηση της κατάστασης. Δεν είδα θυμό ούτε αγανάκτηση παρά μόνο συνειδητοποίηση. Και φυσικά δεν είδα θυμό ή αγανάκτηση για τη νέα κυβέρνηση που ακόμα δεν έχουμε ιδέα πού θα μας βγάλει. Αν θα μας βγάλει κάπου δηλαδή.
Είδα κι άκουσα λοιπόν ότι ο κόσμος είναι έξαλλος. Ε-ΞΑ-ΛΛΟΣ. Ασχέτως κομματικής προτίμησης/ένταξης (για να το πω κομψά).
Έξαλλος με τον Σόιμπλε που μας πετάει στα μούτρα ότι μας λυπάται - λες και ξέρει αυτός ο τύπος τί σημαίνει "να λυπάσαι" κι ούτε λίγο ούτε πολύ υπονόησε πως δεν του αρέσουν οι υπουργοί που εκλέχτηκαν να μας εκπροσωπήσουν στις διαπραγματεύσεις και μάλλον προτιμά τους προηγούμενους που τους είχε του χεριού του. Είναι εξαιρετικά προσβλητική κι εξοργιστική αυτή η ...δυσαρέσκεια του Σόιμπλε επειδή δεν στείλαμε εκεί διαπραγματευτή αλλά εκλεγμένο υπουργό. Βλέπετε οι προηγούμενοι ΥΠΟΙΚ δεν ήσαν εκλεγμένοι αλλά διορισμένοι.
Έξαλλος με τον Ντάισελμπλουμ και τα παιχνίδια του κι αυτούς που θεωρεί παιχνίδια του, δηλαδή εμάς.
Έξαλλος που υποτιμούν τη νοημοσύνη του και τις επιλογές του γενικώς ακόμη κι αν κάποιοι από αυτόν τον "κόσμο" επέλεξαν στις εκλογές την πεπατημένη.
Έξαλλος που τώρα συνειδητοποιεί σε τί σημείο μας έχουν φέρει οι προηγούμενοι.
Έξαλλος που τώρα καταλαβαίνει πως δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο στη χώρα.
Έξαλλος που τώρα πια ξέρει πως οι προηγούμενοι πήγαιναν μόνο για τις υπογραφές.
Έξαλλος που αμφισβητούν την αξιοπρέπειά του (λες κι οι τύποι έχουν την παραμικρή ιδέα περί αξιοπρέπειας). Βέβαια το ομολογώ, δεν φταίνε αυτοί, δεν είναι πάντα οι άλλοι οι κακοί. Η ευθύνη για ό,τι συμβαίνει βρίσκεται αποκλειστικά εδώ, στους προηγούμενους και σε όσους εξακολουθούν να τους υποστηρίζουν λυσσαλέα.
Έξαλλος με την αθλιότητά τους. Γερμανική κατοχή ρε φίλε, άκουσα έναν γιατρό σήμερα να λέει. Σαμαροβενιζελική λαίλαπα το λέω εγώ.
Έξαλλος με την αναγνώριση μιας πραγματικότητας: πως δηλαδή τόσα χρόνια δεν είχαμε κυβέρνηση. Πως οι προηγούμενοι πήγαιναν, υπέγραφαν κι έφευγαν.
Όμως εκείνο που με εντυπωσίασε είναι πως όλοι παραδέχονταν πως, ακόμα κι αν ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις (κανείς όμως δεν πίστευε ότι θα συμβεί αυτό το ναυάγιο) και πάλι η ευθύνη ανήκει ολάκερη στους προηγούμενους που μας έχουν δέσει χειροπόδαρα κι έχουν προκαλέσει τόσα δεινά στη χώρα. Και τώρα καταλαβαίνουν σε ποιά έκταση συμβαίνει αυτό.
Άκουσα ανθρώπους να λένε πως αυτό που γίνεται τώρα, αυτό ακριβώς επιθυμούσαν να έχουν κάνει οι προηγούμενοι. Τώρα πια πιστεύουν ακράδαντα πως ήταν θέμα έλλειψης πολιτικής βούλησης των ελληνικών κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων των προηγούμενων χρόνων που άφησαν μια ανεξέλεγκτη κρίση χρέους, μια κρίση καθαρά δημοσιονομική να γιγαντωθεί και να μετατραπεί βίαια σχεδόν μόνο σε "ιδιωτική" κι εν τέλει ανθρωπιστική.
Τώρα "κάποιοι" ίσως με ρωτήσετε για ποιόν κόσμο μιλάω.
Γι' αυτόν που θα ξαναβαφτιστεί λαός όταν θα ζητούν την ψήφο του αλλά δεν θα τη βρίσκουν.
Αλλά κι εγώ είμαι έξαλλη όμως.
Με σας ρε γαμώτο που πανηγυρίζετε ενώ προσπαθείτε να κρυφτείτε κάτω από το υποτιθέμενο ενδιαφέρον σας για τη χώρα αλλά η χαρά δεν σας αφήνει. Από την άλλη όμως δεν έχετε και κανένα σπουδαίο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που κατοικούν σ' αυτή τη χώρα αφού είπαμε: πόπολο, όχλος, μάζα, μια χώρα που ενώ ισχυρίζεστε πως αγαπάτε εντούτοις τη θεωρείτε ανάξιά σας και ντροπή, για σας αλλά όχι για μας.
Έξαλλη που δεν γίνεστε έξαλλοι όταν οι "εταίροι" προσπαθούν να μας επιβάλλουν τις "επιθυμίες τους", όταν μας διατάζουν να φερθούμε έτσι κι όχι αλλιώς. Όταν θέλουν να μας καθυποτάξουν ώστε να συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη που οι ίδιοι έχουν παραδεχθεί πως μας ανάγκασαν να κάνουμε.
Έξαλλη που τόσα χρόνια πολλοί δεν έμαθαν ποιός δημιούργησε αυτήν την κρίση, ποιόν αφορούσε αυτή η "κρίση" και ποιός την πλήρωνε τη νύφη εντέλει. Ενδεχομένως επειδή δεν την πλήρωσαν όσο κάποιοι άλλοι ή δεν την πλήρωσαν καθόλου.
Έξαλλη επειδή είναι πολλοί όσοι δεν έμαθαν να δέχονται το όχι σαν απάντηση γιατί ποτέ δεν άκουσαν να το λένε οι κυβερνώντες.
Κακώς όμως είμαι έξαλλη και μάλλον μέχρι να πατήσω "δημοσίευση" δεν θα είμαι. Γιατί κακώς; Γιατί δεν καθορίζεις τίποτα πια εσύ. Γιατί έξαλλοι θα πρέπει να είμαστε όταν έχουμε απαιτήσεις από κάποιον, εμπιστοσύνη στην κρίση του και σεβασμό στα κίνητρά του. Κρίμα όμως γιατί κανείς μας δεν περισσεύει τούτες τις ώρες. Δεν πιστεύω πως "όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε". Τί θα πει "όλοι μαζί" όταν υπάρχουν ανάμεσά μας εκείνοι που είναι έτοιμοι για τις τρικλοποδιές ή που θα χαρούν γι' αυτές; Δεν πιστεύω στις κορώνες περί ομοψυχίας κι ενότητας. Tί θα πει ομοψυχία κι ενότητα όταν το ζητούμενο δεν είναι - δεν μπορεί να είναι, δεν γίνεται να είναι - το ίδιο για όλους; Και γιατί να είναι; Αυτή δεν είναι η ουσία της πολυφωνίας και της δημοκρατίας έστω κουτσής έστω λειψής;
Και φυσικά δεν εμπιστεύομαι καθόλου το θυμικό των συμπατριωτών μου που τη μια στιγμή αποθεώνουν και την άλλη ..."στην πυρά"!!! Γι' αυτό τονίζω τη νηφαλιότητα που διέκρινα σε όλα όσα είδα και άκουσα σήμερα.
Ο Άδωνις ωρύεται: "Tα κόμματα τούτες τις ώρες δεν έχουν σημασία, όλες οι Φιλοευρωπαικές Δυνάμεις της Χώρας πρέπει να συντονισθούν! Η Ελλάς κινδυνεύει! Διαδώστε".
Εντάξει, εκτροπή δεν ζήτησε αλλά την εννόησε.
Ο Σαμαράς θέλει να συναντήσει Βενιζέλο και Ποτάμη για τον "συντονισμό των φιλοευρωπαϊκών - και καλά - δυνάμεων".
Εντάξει, πραξικόπημα δεν ζήτησε αλλά το εννόησε κι αυτό.
Άλλαξαν όμως τα πράγματα. Κι όσο κι αν ωρύονται, αυτές οι επιδιώξεις έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ή έτσι θέλω να πιστεύω.
Πάντως το πρώτο βήμα έγινε. Ελπίζοντας πάντα να γίνει και το δεύτερο...
Eσύ πού θα είσαι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου