Το παιχνίδι των αντιπερισπασμών

Η ηρωίδα μου δεν ένοιωθε πολύ καλά. Για την ακρίβεια δεν ένοιωθε καθόλου καλά.
Αλλά αν ήθελε να είναι απολύτως ακριβής κι ειλικρινής θα 'πρεπε να παραδεχτεί πως ήταν
τελείως χάλια. Αλλά δεν θα το παραδεχόταν. Και μάλιστα προσπαθούσε να το κουκουλώσει.
Αυτό δεν ήταν εύκολο.
Τα ξαφνικά ξεσπάσματα, τ' ανεξέλεγκτα κλάματα, οι βουβοί λυγμοί, το τρέμουλο στη φωνή και
στα χέρια, οι ξαφνικές εδάφους-εδάφους πιρουέτες που με χάρη κι "υποκριτική δεινότητα" τις "μεταμόρφωνε" σε στροφή του σώματος πότε από τη μία και πότε από την άλλη μεριά - κοινώς ζαλάδες - το βουητό στο κεφάλι και στ' αυτιά, οι άναρθρες κραυγούλες, οι αναστεναγμοί και το ελαφρύ τράβηγμα της πλούσιας κόμης της προς τα πίσω που ανάγκαζε και το κεφάλι να την ακολουθήσει, την πρόδιδαν.

Κι έτσι, από τη μία, λίγο η απογοήτευση που της είχε προκαλέσει το κυβερνητικό slow motion
(έως καθόλου motion ενίοτε) ενώ θα 'πρεπε να ανταγωνίζεται σε ταχύτητα το φως, λίγο το pause σε κάθε εμπορική, οικονομική αλλά και κοινωνική δραστηριότητα κι από την άλλη αυτή η ρημάδα η ενσυναίσθηση για τα χάλια των άλλων, χάλια τα δικά της νεύρα.
Κι ενώ η ταχύτητα του φωτός ουδόλως την ενδιέφερε παρά μόνον για να μετράει αποστάσεις,
η όποια ταχύτητα των κυβερνητικών αποφάσεων την ενδιέφερε σφόδρα για τον ίδιο ακριβώς λόγο: για να μετρηθούν και καλυφθούν οι αποστάσεις από το ζοφερό παρελθόν στο ακόμη πιο ζοφερό παρόν. (Για το μέλλον θα σκεφτόταν άλλη ώρα: I'll think about that tomorrow, ξυπνούσε η Σκάρλετ μέσα της).
"Έτη φωτός" σε ..."μικροέτη" χρόνου θα έπρεπε να διανύσει οποιοσδήποτε θα το 'βαζε στόχο να διορθώσει/αλλάξει ή έστω "μεταρρυθμίσει" (που είναι και της μοδός) αυτό το μπάχαλο που ως αφρικανικό βασίλειο, στις παρυφές όμως της Ευρώπης, ήταν η χώρα στην οποία κατοικούσε.
Ευρισκόμενη λοιπόν κάπου ανάμεσα στο να αδιαφορήσει πλήρως για όλους και για όλα και στο να αδιαφορήσει μόνο για το κυβερνητικό "μη" έργο αλλά από την άλλη μη θέλοντας να πάθει και τίποτα από την ένταση ούτε να ξεσπάει σε αγαπημένους που δεν έφταιγαν σε τίποτα, αποφάσισε πως, αφού δεν μπορεί ν' αποφασίσει τί πρέπει να κάνει για ν' αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση, καλύτερα να μην κάνει τίποτα.
Αντιθέτως η πουτάνα η ζωή (ως χρονική κι όχι ως βιολογική διαδικασία) δεν έμενε άπραγη.
Στασό δεν είχε. Και χάνει έναν φίλο. Και παραλίγο να χάσει κι έναν άλλον. Θάνατος βρήκε τον έναν, εγκεφαλικό τον άλλον. Και το 'λεγε... να πεις πως δεν το 'λεγε: κουλάρετε ρεεεεεεεε...
Και κάπου εδώ, ως άλλος "από μηχανής θεός", εισχωρεί στην ιστορία ο ...άλλος.
Τί να κάνει τον καραγκιόζη, τί τον αρλεκίνο ή τον κλόουν, τί ρόλους εφεύρισκε να "παίζει", τί μορφασμούς, τί γκριμάτσες, τί καλαμπούρια αλλά όλα άσκοπα.
Εκείνη παρίστανε πως διασκεδάζει κι ως ένα βαθμό διασκέδαζε αλλά αυτή η αλλαγή διάθεσης κρατούσε λίγο. Όσο δύσκολα καλυτέρευε η διάθεσή της τόσο εύκολα (πανεύκολα) χαλούσε πάλι.

Αλλά ο άλλος εκεί... αγύριστο κεφάλι. "Ο επίμονος διπλανός" τον είχε βαφτίσει.
Τη μια της έδειχνε στον υπολογιστή ειδήσεις/πληροφορίες που θεωρούσε πως θα την ενδιέφεραν. Την άλλη της έστελνε με e-mail κάποια link προσπαθώντας να την πείσει ότι την αφορούν.
Την παράλλη της έλεγε κάτι "πολύ ενδιαφέρον που άκουσε" ή κάτι "πολύ ενδιαφέρον που είδε κάπου" ή για ένα "εξαιρετικά ενδιαφέρον θεατρικό έργο που είχε πάρει διθυραμβικές κριτικές"
ή για εκείνη την κινηματογραφική ταινία που "είχε χάσει ενώ τόσο ήθελε να δει κι επιτέλους είχε κυκλοφορήσει και μπορούσαν να τη δουν στο σπίτι". Της μιλούσε για βιβλία που μόλις είχαν κυκλοφορήσει ή για παλιότερα ρωτώντας την αν τα έχει διαβάσει. Της έκανε ερωτήσεις "κρίσεως" για οποιοδήποτε θέμα μπορούσε να βάλει νους ανθρώπου. Και την κολάκευε, θυμίζοντάς της πως όλα - μα όλα - τα είχε προβλέψει και σε όλα - μα σε όλα - είχε πέσει μέσα. Αυτό το τελευταίο την εκνεύριζε πολύ επειδή της θύμιζε πως ενώ τα είχε προβλέψει όλα και είχε πέσει μέσα σε όλα δεν μπορούσε (ή δεν ήθελε) να συνεχίσει να προβλέπει το ίδιο καλά και για το εγγύς μέλλον επειδή αυτό, από τη μια έμοιαζε τρομαχτικό κι απ' την άλλη ελπιδοφόρο. Παράνοια δηλαδή. Γι' αυτό και ήθελε να βγάλει τελείως από την καθημερινότητά της όλες τις "ειδήσεις" και "πληροφορίες" που με καταιγιστικό ρυθμό κατέκλυζαν τον ψηφιακό και όχι μόνο κόσμο της.
Ένοιωθε πως ζούσε σε ένα εντελώς καφκικό περιβάλλον, γκεμπελικής χροιάς όμως, όπου όλα όσα λέγονταν ήταν ψευδή ή διαστρεβλωμένα. Αναλύσεις και περιγραφές μιας εντελώς παραμορφωμένης πραγματικότητας. Συμπεράσματα που προέκυπταν από αριστοτεχνικά δομημένα ψεύτικα "στοιχεία", θεωρίες που έστηναν με μαεστρία ένα εφιαλτικό σκηνικό.
Η πληροφορία στην υπηρεσία του ψέματος. Και το ψέμα στην υπηρεσία της προπαγάνδας.
Είχε καταντήσει μάστιγα πλέον να κυκλοφορούν άρθρα και αρθρίδια με τεράστιους τίτλους τελείως άσχετους με το περιεχόμενο στο οποίο κάπου κρυμμένη ήταν και η πραγματική είδηση.
"Τέλος οι συντάξεις χηρείας", διαβάζει σε τίτλο. Και μπαίνοντας στο άρθρο τί διαβάζει;
"Τέλος οι ΔΙΠΛΕΣ συντάξεις. Ο ασφαλισμένος θα πρέπει να διαλέξει ποια σύνταξη θα κρατήσει: την κύρια σύνταξη ή τη σύνταξη χηρείας". Κάτι που όμως εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια, απλώς κάποιοι θα ξέφυγαν κι ήρθε η ώρα να τους τσιμπήσουν.
Να διάβαζε δηλαδή τον τίτλο η μάνα της να 'μενε στον τόπο. Ίσως κιόλας αυτό να επιζητούσαν οι επιτήδειοι. Να μείνουν μερικοί "σέκος" κι έτσι τέλος όχι μόνο οι διπλές συντάξεις χηρείας αλλά και οι μονές λόγω "κατάργησης" του δικαιούχου.
Αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Γι' αυτό τέρμα. Αποχή από τα μίντια και κυρίως από τα σόσιαλ μίντια όπου εκεί γινόταν το μεγάλο πάρτι. Και να τα ποστ και να τα τουίτ και να τα λινκ και να τα πανηγύρια από φιλελέδες, νεοφιλελέδες, μεταρρυθμοφιλελέδες, "σοσιαλ"φιλελέδες, κοινωνικούς τραμπούκους αλλά κι αντιπολιτευόμενους εντός, εκτός κι επί τα αυτά.
Κι ενώ λοιπόν προσπαθούσε να βάλει σε τάξη τα εγκεφαλικά της κύτταρα και σε τροχιά τα ηλεκτρόνια του πυρήνα τους ο ...άλλος έπαιζε το παιχνίδι του.
Δεν ήθελε να τον στενοχωρήσει. Παρίστανε πως δεν καταλάβαινε τον σκοπό του. Έδειχνε ενδιαφέρον για ό,τι της έλεγε: κοίτα εδώ, κοίτα εκεί και δες παρακεί.
Κι έτσι έμαθε για το X σωμάτιο που συγκρουόμενο με το Ψ απελευθερώνει τόση ενέργεια όση κατά πάσα πιθανότητα χρειάζεται ένα Ζ σωμάτιο για ν' αποκτήσει μάζα και άχου τί ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι αυτή για τη σύχρονη ζωή και την καθημερινότητά μας.
Έμαθε για το απολιθωμένο μυγάκι μέσα σε ρόζο του τμήματος ενός κορμού δέντρου θαμμένου επί χιλιετίες σε έδαφος εμπλουτισμένο με άνθρακα και ασβέστιο. Και πόσες πληροφορίες είναι καταγεγραμμένες στο dna του μυγακίου αυτού.
Έμαθε πώς αναπαράγεται το κολεόπτερο που ζει στην υποσαχάρια Αφρική και είναι σπανιότατο είδος αλλά και είδος προς εξαφάνισιν.

Αλλά έμαθε και πιο χρήσιμα πράγματα, απλά, καθημερινά, χρειαζούμενα.
Όπως, ας πούμε, για τη νέα μέθοδο με την οποία οι μελισσοκόμοι συλλέγουν το μέλι χωρίς να χρειάζεται να φοράνε σκάφανδρα και να ζαλίζουν με καπνούς τις μελισσούλες. Λίγο ακόμη
και θα 'νοιωθε μια αδηφάγα ανάγκη να γίνει μελισσοκόμα.
Ή για μια πρωτοποριακή μέθοδο αφαίρεσης των τριχών πέριξ του τυμπάνου του αυτιού χωρίς νυστέρι και ήδη αισθανόταν την επιθυμία να σπουδάσει αυτό το "αντικείμενο" επειδή φαινόταν προσοδοφόρο.
Ενημερώθηκε για την εφεύρεση του "μικροψαλιδιού" χάρη στο οποίο θα μπορούμε να να κόβουμε τις ετικέτες από τα ρούχα χωρίς να τα καταστρέφουμε και ήδη ένοιωθε μια ανατριχίλα αφού αυτό, ναι, την έκανε ευτυχισμένη.

Γελούσαν και τα μουστάκια που δεν είχε όταν της τα έλεγε. Γελούσαν μέχρι και οι τρίχες της κεφαλής της από τον ενθουσιασμό της για την φροντίδα του.

Αλλά ποτέ δεν του είπε: Ξέρω τί κάνεις και ξέρω και γιατί το κάνεις. Εκείνο που δεν ξέρω (ακόμα) είναι πώς να σ' ευχαριστήσω για όλα αυτά.