Απεταξάμην τα βδελύγματα απ' όπου κι αν προέρχονται

(Τελικά;

Τελικά το βδέλυγμα είσθε εσείς αγαπητέ).

Κι εγώ, πράγματι, ανήκω σε έναν λαό όπου ζουν κι αναπνέουν μαζί με μένα άνθρωποι τους οποίους βδελύσσομαι (σαν και του λόγου σου).

Σ' έναν λαό που καμιά φορά γεννάει ΚΑΙ τέρατα (όπως εσύ).

Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός που δυσκολεύεται να κάνει παρελθόν τύπους των οποίων η δημιουργικότητα επιδίδεται πλέον αποκλειστικά και μόνο στο να βδελύσσονται όλους εμάς που ανήκουμε σε αυτόν τον λαό (αυτό που κάνεις εσύ δηλαδή).

Είμαστε ένας λαός καταστροφικός αλλά κι ένας λαός καταστροφέας αφού ανέχεται τέτοιου είδους βδελύγματα (σαν και σένα).

Πρόκειται για γενίκευση βεβαια η οποία, όπως κάθε γενίκευση, θα αδικήσει κατάφωρα κάποιους που πάντα εξαιρούνται ως ελάχιστη μειονότητα η οποία έχει χεσμένους κάτι τύπους σαν κι αυτό το βδέλυγμα (όπως θα 'πρεπε να σε έχουμε χεσμένον όλοι όσοι ανήκουμε σ' αυτόν τον λαό). Τώρα θα μου πείτε γιατί σας δίνω σημασία και μπαίνω στον κόπο να γράφω αυτό το κείμενο. Άλλο εγώ.

Ο ελληνικός λαός είναι πιθανόν να μετατραπεί σ' ένα λαό κατεστραμμένο αν δεν απομακρύνει από τους κόλπους του τη νοσηρή "δημιουργικότητα" βδελυγμάτων (σαν και σένα) που λατρεύουν να μιλούν για τις καταστροφές των άλλων (δηλαδή τις δικές μας).

Ένας λαός που βγάζει ο ίδιος με τα ίδια του τα χέρια τα μάτια του όταν δεν εξοστρακίζει τα βδελύγματα (σαν και σένα).

Είναι καιρός, προ πολλού είναι καιρός, να εξοβελιστούν όλες οι εύφημες διακρίσεις που ανέκαθεν τού αποδίδονται: πως πολλές φορές είναι ένας λαός ανεκτικός σε βδελύγματα (του είδους σου).

Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί γι' αυτήν την ανεκτικότητά του και για όσο διάστημα δεν παίρνει την ευθύνη να μην επιτρέπει σε βδελύγματα κάθε είδους (όπως εσύ) να τον προσβάλλουν χυδαία.

Πρέπει να επιβληθεί αναφανδόν αυτή η τιμωρία. Θα είναι πράξη αισχύλειας δικαιοσύνης αν ο λαός στον οποίο ανήκω κι εγώ - και μάλιστα χωρίς να ντρέπομαι - δεν μάθει από τα λάθη του κι αν συνεχίσει να επιτρέπει σε τέτοιου είδους βδελύγματα (σαν και σένα) να εκφράζονται με τρόπο ποταπό για την ανθρώπινη υπόσταση τη δική μου και καθενός άλλου που επίσης δεν ντρέπεται που ανήκει σ' έναν λαό. Τον οποιοδήποτε λαό. Αυτά τα λάθη, αν συνεχιστούν, θα είναι γενεσιουργός αιτία μόνο συμφορών, διαφθοράς και ύβρεως, επείγει συνεπώς η αδήριτη ανάγκη να το πληρώσουν αυτό τα κάθε είδους βδελύγματα, όχι ως χρέος σε δάνεια αλλά ως οφειλή στην ανθρωπότητα.

Ο ένοχος, πλέον πασιφανέστατα, δεν είναι άλλος από αυτόν τον λαό, στον οποίο ανήκω κι εγώ γιατί επιτρέπει να τον ταπεινώνει ένα βδέλυγμα (σαν και του λόγου σου).

Θα καούν, βέβαια, μαζί με τα ξερά, που είναι τα περισσότερα, και τα χλωρά αλλά δεν πειράζει, αφού βδελύγματα συνεχώς θ' αναπαράγονται και σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Που σημαίνει πως ο λαός αυτός έχει μαλλιά να ξάνει που λέει κι ο ...λαός. Όχι αυτός ο λαός για τον οποίον μιλάμε τώρα, αλλά ο σοφός λαός, ο "μαθός" λαός από τα λάθη του.

Γιατί αυτός ο λαός είναι ο λαός μαζί με τον οποίο πορεύομαι κι εγώ. Καλός ή κακός δεν έχει σημασία. Αυτόν έχω και μ' αυτόν θα πορευτώ. Και θα τον ανεχτώ με τα σωστά του και με τα λάθη του όπως με ανέχεται κι αυτός με τα δικά μου. Αν αλλάξω εγώ θ' αλλάξει κι αυτός. Όταν αλλάξει αυτός θα αλλάξουμε όλοι μας. Ελπίζω προς το καλύτερο. Αν όμως συνεχίσουμε να επιτρέπουμε σε κάποιους τύπους να θίγουν σε τέτοιο κατάπτυστο βαθμό την ύπαρξή μας την ίδια τότε η αλλαγή μπορεί να είναι και προς το χειρότερο. Να του μοιάσουμε δηλαδή. 

Απεταξάμην τα βδελύγματα.

(Είδες αγαπητέ... μόνο κάποιες λέξεις άλλαξα και το κείμενό σου απογειώθηκε).