Απόψε λαϊκίζουμε...

Προσοχή προσοχή ακολουθεί λαϊκισμός... 

Και που λέτε λοιπόν εγώ τον πολιτικό δεν τον θέλω πένητα...  τον θέλω αυτάρκη κι αυτοδύναμο, με τον παχυλό του τον μισθό, τα εξτραδάκια του, τα σέα του, τα μέα του, με τα όλα του.
Κι αυτό επειδή δεν θέλω να γυαλίζει το ματάκι του έτσι και βρει κανά 20ευρω πεταμένο σε καμιά άκρη, να τρέχει να το βουτήξει. Αυτή τη χαρά ας την αφήσει σε μας.
Θέλω τ' αντεράκι του καλολαδωμένο, να μην του 'ρχεται σκοτοδίνη έτσι και μυρίσει "ψητό". Δική μας τη θέλουμε τη χαρά γι' αυτό το μαρτύριο.
Αυτός πρέπει να είναι σένιος κι ωραίος κι άνετος για ν' ασχολείται απερίσπαστος με τις υποθέσεις που του 'χουμε αναθέσει.
Αλλά ως εκεί. Και μη παρέκει.

Γιατί όταν ένας πολιτικός ή/και υπουργός τα 'χει μύρια δεν έχει κανένα δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις για τη δική μου τύχη που μετά βίας βγάζω τα προς το ζην και να μου ζητάει κι από πάνω φόρους και κόντρα φόρους για τα απολύτως απαραίτητα που καταφέρνω να εξασφαλίζω με την εργασία μου και μόνο, όταν βεβαίως η εργασία αυτή υπάρχει. Γιατί όλα κι όλα. Οι φόροι παραμένουν είτε έχεις δουλειά είτε όχι. Γιατί και να μην έχεις δουλειά έχεις τεκμήρια. Και το τεκμήριο ζωής ή/και αναπνοής πληρώνεται στις μέρες μας. Ή ζήσε (και πλήρωνε) ή ψόφα.
Κι όταν λέω μύριΑ δεν χρησιμοποίησα τυχαία πληθυντικό αριθμό αφού αν ξέχασε να δηλώσει ένα μύριο πολλαπλασίασε επί τουλάχιστον τον αριθμό 5 επειδή κάπου θα 'χει ξεχάσει (καλύτερα φυλαγμένα) και τα υπόλοιπα. Ο αριθμός βέβαια 5 είναι αυθαίρετος, μπορεί να είναι 4 μπορεί να είναι και 6 μπορεί και παραπάνω. Αλλά κι αυτά τα συμπεράσματα μπορεί να είναι αυθαίρετα κάτι όμως μέσα μου μού λέει πως είναι η αλήθεια.
Λαϊκίζω το ξέρω.

Πάμ' παρακάτω.
Ένας πολιτικός ή/και υπουργός που είναι ολίγον (ή και πολύ) εκατομμυριούχος δεν είναι σε θέση να διανοηθεί καν τη δική μου κατάσταση.
Δεν έχει ούτε τη δυνατότητα, ούτε την ικανότητα - μάλλον δεν έχει ούτε τη θέληση - αλλά ούτε και το δικαίωμα, όπως είπα παραπάνω, να ψηφίζει σε βάρος μου δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα που καθιστούν τη δική ζωή μου άθλια ενώ αντιθέτως κρατάνε τη δική του απείραχτη αν όχι και καλύτερη. 

Θα μπορούσα βέβαια να δεχθώ πως ένας μυριούχος θ' ασχοληθεί με τα κοινά αλλά μόνο εάν επρόκειτο ν' ασχοληθεί για να μου λύσει προβλήματα όχι για να μου δημιουργήσει περισσότερα. Ν' ασχοληθεί δηλαδή με τη ζωή μου αλλά την "προς τα πάνω" ζωή μου. Αλλά επειδή ο συγκεκριμένος τα 'χει ολίγον χαμένα σε σχέση με τα νούμερα δεν ξέρω αν μπορεί να συνειδητοποιήσει πού ακριβώς βρίσκομαι εγώ και πού βρίσκεται αυτός αλλά και πού ακριβώς βρίσκεται αυτό το ...πάνω. Έστω πού βρίσκεται το ταβάνι. Γιατί "προς τα πάνω ζωή" δεν είναι μόνο τα λεφτά. Ή μάλλον δεν είναι καν τα λεφτά. Τα λεφτά είναι το μέσον για να απολαμβάνεις τη "ζωή" που έχει τη δική της αξία και το δικό της περιεχόμενο εντελώς ανεξάρτητα από την υποκειμενική θέση και στάση του καθενός μας απέναντί της. Που κυλάει αυτόνομα αλλά μερικές φορές δυστυχώς ερήμην μας. Κυλάει μια χαρά για μερικούς και χάλια για τους περισσότερους. 
(Όλα αυτά βέβαια είναι γνώμη μου δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσει κανείς μαζί μου.
Τις σκέψεις μου γράφω εδώ στο μπλογκολόγιό μου και μάλιστα όπως μου 'ρχονται).

Αυτός ο πολιτικός λοιπόν για να την έχει τόση μεγάλη (την περιουσία) σημαίνει πώς κάποιο τρόπο βρήκε, κάπως πιο ...παράλληλο από τον κανονικό γιατί από τη δούλεψή του κανείς τόσα μύρια εύκολα δεν τα βρίσκει. Και σημαίνει πως κάπου "το 'χει χάσει" με αυτό που λέμε "τί σημαίνει ζωή". Άλλα νομίζει αυτός, άλλα νομίζω εγώ και καλά θα κάνει να κάτσει σπίτι του να μη χαλάμε και τις καρδιές μας κάθε τρεις και λίγο.
Λαϊκίζω, το 'παμε.

Πάμ' όμως και παρακάτω.
Αυτός λοιπόν ο μυριούχος δεν δικαιούται - κατά τη γνώμη μου πάντα αλλά αντιρρήσεις δεν θέλω - να κόβει και να ράβει τη δική μου ζωή με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά απ' ό,τι κάνει με τη δική του.
Κι αν θέλει να παίρνει τις σωστές αποφάσεις πρέπει να ξέρει να "μετράει". Πόσα εισοδήματα άλλων ανθρώπων φερ' ειπείν χρειάζονται και σε πόσες ζωές για να μαζέψουμε το δικό του εισόδημα και το ξεχασμένο και το αξέχαστο.
Αν επιθυμεί να παίζει ρόλο στη δημόσια ζωή και μάλιστα στην οικονομική θα πρέπει να έχει μάθει και να "ζυγίζει". Με ένα μέτρο κι ένα σταθμό (δεν ξέρω αν έχει ενικό αριθμό αυτή η λέξη αλλά δεν είναι της παρούσης να το ψάξω) ίδιο και γι' αυτόν και για μένα. Να ξέρει - ας πούμε - πόσες Νάσες πρέπει να βάλει στη μια μεριά της ζυγαριάς αν έχει καβαλήσει αυτός μόνος του την άλλη. Και να μη μετράει βάζοντας απ' τη μια τον εαυτό του κι απ' την άλλη έναν όμοιό του γιατί το αποτέλεσμα θα είναι ίσα βάρκα ίσα νερά και θα είναι εντελώς λάθος.

Εκείνο που φοβάμαι βέβαια είναι πως κρίνουν "εξ ιδίων τα αλλότρια" με την κακή βεβαίως έννοια. Επειδή αυτοί είναι κονομημένοι δεν ξέρω από πού αντλούν την πεποίθηση πως είμαστε κι όλοι οι υπόλοιποι ίσα κι όμοια. 
Ε δεν είμαστε.

Άκου λοιπόν... δεν ξέρω και πώς να σε προσφωνήσω πλέον αγαπητέ...
Να σε πω "Αλέξη" δεν θέλω για να μην ξεφτιλίσω αυτό το όνομα επειδή έτσι λένε τον διπλανό μου που σαν κι αυτόν δεν έχει. Εκτός απ' τη Χαλκιδική δηλαδή.
Να σε πω με το επώνυμό σου πάλι δεν θα το 'θελα αφού το όνομα αυτό μοιάζει πλέον βρισιά και δεν μου φταίνε σε τίποτα οι γενήτορές σου.
Να σε προσφωνήσω με τον τίτλο σου δεν "λέει" γιατί δεν σου αξίζει αφού δεν τον τιμάς καθόλου όπως άλλωστε καθόλου δεν τον τίμησαν οι προκάτοχοί σου. Ούτε σέβεσαι πως σου τον έδωσαν οι ψηφοφόροι σου δύο φορές.
Να το ξες πάντως ότι για τη δεύτερη φορά εγώ δεν φταίω - παρολαυτά ένα από τα ισοδύναμα που αναζητάς θα γράφει, και πάλι, το όνομά μου - όμως αναλαμβάνω το κομμάτι της ευθύνης που μου αναλογεί για την πρώτη φορά. 
Ας πρόσεχαν λοιπόν και αυτοί της δεύτερης ευκαιρίας αλλά και αυτοί της πρώτης.
Θα σε πω λοιπόν "σύντροφε". Έτσι που έχει ξεφτιλιστεί αυτή η λέξη, ναι, σύντροφε θα σε λέω.

Γι' αυτό σου λέω ...σύντροφε.
Τί δουλειά έχουν να κυβερνούν άνθρωποι που το μηνιαίο εισόδημα το δικό μου (θα μπορούσε να) είναι τα ημερήσια προσωπικά έξοδα των ίδιων;
Πώς μπορούν να καταλάβουν εμένανε που είμαι τόσο "κάτω" οικονομικά, σε σχέση με αυτούς, ώστε να μην μπορούν να με διακρίνουν ούτε με το τηλεσκόπιο Χαμπλ από την ανάποδη;
Όπως δεν μπορώ εγώ να συλλάβω το μέγεθος της περιουσίας του Μπιλ Γκέιτς έτσι κι αυτοί δεν μπορούν να συλλάβουν το μέγεθος της απελπισίας μου να τα βγάλω πέρα κυριολεκτικά απ' το τίποτε. 
Να ζω σχεδόν μόνο με αέρα. 
Να γίνομαι καθημερινά Ιησούς Χριστός και να κάνω θαύματα.
Και καθημερινά επίσης να μην ξέρω τί άλλο μου ξημερώνει.

Δεν ξέρω αν λαΐκισα αρκετά. Αν όχι, για συμπλήρωμα, θα πεταχτώ μέχρι τη λαϊκή που γίνεται κάθε Τρίτη στη γειτονιά μου, όπου θα ψωνίσω φούμαρα να τα γεμίσω με αέρα κοπανιστό. Όχι δεν θα ψωνίσω κουτόχορτο. Δεν πουλιέται πια στις λαϊκές. Αμαλίας και Βασ. Σοφίας πουλιέται. Ή μάλλον δεν πουλιέται. Μοιράζεται δωρεάν. 


ΥΓ. 
Χρησιμοποιώ το πρώτο ενικό πρόσωπο όχι για να προβάλλω το εγώ μου ούτε για να παραπονεθώ πως είμαι στη χείριστη οικονομική κατάσταση σε σχέση με άλλους ανθρώπους αλλά για να δηλώσω πως συμμετέχω υπερηφάνως σε εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που βαδίζει τον δρόμο του αφανισμού. Και που είναι και το μεγαλύτερο.