Οι άπειρες διαστάσεις του επιπέδου...

Γκερνίκα...
Ένα έγκλημα πολέμου και ένα αριστούργημα...

Δευτέρα, ημέρα που γινόταν το μεγάλο παζάρι, εκεί όπου μαζεύονταν οι άνθρωποι άλλοι 
για να πουλήσουν κι άλλοι για ν' αγοράσουν τα χρειαζούμενα. Οι καλόγριες από την ταράτσα του μοναστηριού των Καρμελιτισσών είδαν τ' αεροπλάνα κι έδωσαν σύνθημα να χτυπήσουν οι καμπάνες. Οι πρώτες βόμβες έπεσαν στο κέντρο της πόλης. Δεν υπήρχε κανένας στρατιωτικός στόχος εκεί παρά μόνο άνθρωποι που πουλούσαν, νοικοκυρές που ψώνιζαν και παιδιά που έπαιζαν.
Η εκκλησία Σαν Χουάν καταστράφηκε εντελώς καταπλακώνοντας τους ανθρώπους που έτρεξαν να βρουν εκεί καταφύγιο. Τα αεροπλάνα έρχονταν κάθε είκοσι λεπτά περίπου. Πρώτα έριχναν τις βόμβες σπέρνοντας τον πανικό και στη συνέχεια πολυβολούσαν κατευθείαν στο πλήθος που έτρεχε πανικόβλητο να σωθεί. Οι μοναδικοί στρατιωτικοί στόχοι της περιοχής δεν πειράχτηκαν καθόλου.
Δεν τους ενδιέφεραν οι στρατιωτικοί στόχοι, οι Γερμανοί πειραματίζονταν σε μια νέα τακτική: 
να χτυπούν στόχους χωρίς στρατιωτική σημασία, να χτυπούν αμάχους με μόνο στόχο να κάμψουν το ηθικό και σε κάποιες περιπτώσεις να διασκεδάσουν κιόλας. Την τακτική αυτή την "δοκίμασαν" στην Ισπανία και την τελειοποίησαν αργότερα σε ολόκληρη την Ευρώπη για να την "υιοθετήσουν" στη συνέχεια οι Αμερικανοί και να την εφαρμόσουν στο Βιετνάμ αλλά πιο πριν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και μάλιστα όταν πλέον είχε κριθεί η έκβαση του πολέμου.
Δεν χρειάζεται να πω λόγια για τον πίνακα του Πικάσο. Δεν έχω εξάλλου λόγια... Ίσως να μην υπάρχουν κιόλας...
Μέσα σε 27 τετραγωνικά καταγράφεται η ιστορία, ο πόνος, ο παραλογισμός, η απελπισία, 
τα χιλιάδες αναπάντητα "γιατί", τα ελάχιστα εφιαλτικά "διότι".
Όμως αν η απάντηση αρχίζει με ένα "διότι" τότε η ερώτηση είναι λάθος...

Λένε πως η Ευκλίδειος γεωμετρία αδυνατεί να απεικονίσει άλλες διαστάσεις παρά μόνον δύο 
γι' αυτό και δίνει τη σκυτάλη στη Στερεομετρία που ασχολείται με την τρίτη διάσταση καθώς και στα μαθηματικά που μπορούν να "αποδώσουν" εκτός από τις τρεις και μία τέταρτη, αυτήν του χρόνου. Λένε επίσης πως ούτε τα μαθηματικά ούτε η φυσική έχουν ακόμη ανακαλύψει άλλες διαστάσεις, που όμως είναι σίγουρο πως υπάρχουν, πόσο μάλλον δε να τις απεικονίσουν, περιγράψουν, αποδείξουν.
Κι όμως...
Μέσα σε αυτό το δισδιάστατο επίπεδο των 27 όλων κι όλων τετραγωνικών... διασταυρώνονται όλες οι άπειρες διαστάσεις της ζωής... κι αυτές που ξέρουμε κι αυτές που δεν ξέρουμε...
Απεικονίζεται ο πόλεμος, η βιαιότητα, η απελπισία, ο πόνος, υψώνεται ο αδιανόητος όγκος παράνοιας και φρίκης αλλά κυρίως... ακούγεται ο θρήνος.
Ποιός θα στεκόταν μπροστά σε αυτόν τον πίνακα, που βρίσκεται στο Museo Reina Sofίa στη Μαδρίτη, και δεν θα άκουγε το εκκωφαντικό και σπαραχτικό χλιμίντρισμα του αλόγου, τον απελπισμένο επιθανάτιο ρόγχο του ταύρου, τις κραυγές των ανθρώπων την ώρα που πέφτουν νεκροί από τις βόμβες, τα ουρλιαχτά των γυναικών που κρατούν νεκρά τα μωρά τους...

Ο Πικάσο απέφυγε να ζωγραφίσει αεροπλάνα, βόμβες ή ερείπια αλλά "ζωγράφισε" το αποτέλεσμά τους. Ακόμη κι ο ίδιος δεν άντεξε ενδεχομένως να δημιουργήσει αυτό το έργο μεμιάς... Προηγήθηκαν "σπουδές", προσχέδια, προτού ο πίνακας πάρει την ολοκληρωμένη, ανεπανάληπτη, σπαρακτική του μορφή...

Vintage

Πριν λίγες μέρες έτυχε να πέσω σ' ένα όχι πολυτραγουδισμένο, πολυπαιγμένο, πολυακουσμένο τραγούδι των Beatles.
Ναι τ' ομολογώ δεν ήμουν φαν των Beatles αν και αναγνωρίζω τη μουσική ευφυία τους και την προσφορά τους στο μουσικό σύμπαν, την καθοριστική συνεισφορά τους στην αλματώδη εξέλιξη του μέχρι τότε γνωστού κόσμου της μουσικής, τη δημιουργία των συνθηκών για ένα μουσικό big bang μέσα - και παράλληλα - στις ήδη πολύπλοκες διενεργούμενες εξελικτικές διαδικασίες του αρχέγονου.
Όμορφο τραγούδι, διαφορετικό από τα συνήθη τους, με εμφανή ανατολίτικα στοιχεία, ή μάλλον όχι απλώς εμφανή αλλά καθοριστικά. Κατάλαβα πως θα πρόκειται για ένα από τα δημιουργήματά τους μετά την ανακάλυψη ενός άλλου μουσικού "υποσύμπαντος" που αναπτυσσόταν κι εξελισσόταν, αενάως και αυτό, κάπου στην Ινδία.
Χαρακτηριστική η επιρροή της Ινδικής μουσικής σε αυτό το κομμάτι, σκέφτηκα.
Κι αφού όποιος ψάχνει βρίσκει ανακάλυψα κι εγώ με τη σειρά μου πως επρόκειται για το Within You Without You που βρίσκεται στην ευρύτερη αγκαλιά του άλμπουμ
Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band - 1967

Όμως, το μυαλό μου είχε κολλήσει για μέρες... Ένοιωθα πως κάτι μου διέφευγε... Κάτι οικείο... κάτι αφανώς ...προφανές.
Δεν ήταν που το ίδιο το τραγούδι δεν μου θύμιζε κάποιο μπιτλικό άκουσμα από παλαιά...
Δεν ήταν που το τραγούδι αυτό μου άρεσε...
Δεν ήταν που αυτό το τραγούδι με παρέπεμπε... δεν είχα ιδέα πού...
Ήταν που ακούγοντάς το έγινα ξανά παιδί...με την πρώτη νότα ο χρόνος (μου) ξεκίνησε ένα ακόμη ταξίδι προς τα πίσω, στα βάθη του, τότε που ως παιδί έκανα τα πρώτα εξερευνητικά βήματα στον αβάσταχτα συγκλονιστικό μουσικό κόσμο.
Αλλά δεν μπορούσα ούτε να αντιληφθώ ούτε να ακολουθήσω τη διαδρομή...
Κι ενώ συνήθως ο χρόνος, με όχημα ένα μουσικό άκουσμα, ακόμη και προς τα πίσω ταξιδεύει με τη γνωστή ταχύτητά του... στην περίπτωση αυτή ταξίδευε απίστευτα και δαιδαλωδώς αργά...
Πέρασαν μέρες, το τραγουδάκι εκεί, βιδωμένο στο μυαλό μου...
Ώσπου...
Χθες, καθώς περπατούσα προς τη δουλειά μου για τον άρτον ημών τον επιούσιον, η μνήμη μου, κάνοντας μια παράξενη πιρουέτα, πέταξε σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι αυτό το τραγουδάκι και μου σφήνωσε ένα άλλο:
Καρδιά μου καημένη
πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά
τόση απονιά που αντικρίζεις

 
Ουπς!!! Τί έχουμε εδώ; Βούλα Πάλα;
Μη χειρότερα... αφού ως παιδί δεν είχα χειρότερο...
Ως παιδί λοιπόν έτρεχα με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός, που τότε ακόμη την αγνοούσα, για να κλείσω το ραδιόφωνο που έβαζε εκεί τη στιγμή το συγκεκριμένο άσμα, ή ν' αλλάξω σταθμό ή ακόμη θα μπορούσα και να σπάσω το ραδιόφωνο αλλά ήταν μια παμπάλαιη Marelli συσκευή, πλέον vintage, που πλέον, αν και χαλασμένο, κοσμεί υπερηφάνως τον επίσης vintage "μπουφέ" στο οικογενειακό πατρογονικό εξοχικό.
(Μεγαλώνοντας βέβαια αναθεώρησα πολλά "χειρότερα" προς το καλύτερο όχι με την έννοια πως άρχισαν να μου αρέσουν αλλά με την απόκτηση της συνείδησης της αξίας που αποκτούν κάποια πράγματα με την πάροδο του χρόνου, με τη συνειδητοποίηση πως ακόμη κι αυτά τα "χειρότερα" με τον άλφα ή βήτα τρόπο βάζουν τη σφραγίδα τους στην εξελικτική πορεία του εκάστοτε τομέα τους. Πώς κατά κάποιον τρόπο γίνονται και αυτά ..."vintage").
Και τότε οι συνάψεις μου άρχισαν να τρελαίνονται, το κρανίο ζήλεψε τις υπερδραστηριότητες του CERN (και τις επιχορηγήσεις ζήλεψε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα), τα εγκεφαλικά απειροελάχιστα σωματίδια που το γεμίζουν και που απαρτίζουν τον εγκέφαλό μας άρχισαν τα δραματικά επιταχυνόμενα πέρα δώθε, αδιανόητες εκρήξεις ξεκλείδωσαν τις κυψέλες του μνημονικού μου και τατάν!!!
Βρε λες να "έκλεψαν" τα μπιτλάκια; Όχι βέβαια το ελληνικό τραγουδάκι αλλά ένα άλλο.
Βρε λες να έκλεψαν ένα παλιότερο και μακρινότερο ινδινό τραγουδάκι;
Σκέφτηκα πως μπορεί να έκαναν ό,τι κι ο Μπάμπης Μπακάλης που το διασκεύασε, ακριβώς όμως, για τη χώρα μας πάνω σε στίχους του Δημήτρη Γκούτη!!!
Τί ακριβώς "έκλεψε" ο Μπάμπης Μπακάλης; Μα το ινδικό τραγούδι Duniya Mein Hum Aaye Hain (We came to the world) που τραγουδούσε η Nargis στην ταινία Mother India.
Δεν ξέρω αν τελικά έκλεψαν τα μπιτλάκια ή αν απλώς ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή τους από την Ινδική μουσική εγώ πάντως το ταξιδάκι μου στο χρόνο το έκανα χάρη σε αυτούς.

(Ευχαριστώ το https://dimartblog.com που φιλοξένησε αυτό το κείμενό μου στη στήλη "Αυτό δεν είναι τραγούδι". Δείτε κι άλλα "τραγούδια που δεν είναι τραγούδια" εδώ.)

Παράνοια!!!

Paranoia by Kaelte

Ένα: Και που λέτε, έτσι για να μην έχει κανείς αυταπάτες, ο Μητσοτάκης ενοχλείται σφόδρα όχι για την ουσία της πώλησης πυρομαχικού υλικού σε χώρα που άμεσα θα τα χρησιμοποιήσει εναντίον κυρίως αμάχου πληθυσμού, σύμφωνα με την χιτλερική τακτική, "χτυπάω μη στρατιωτικούς/στρατηγικούς στόχους που δεν φυλάσσονται, όχι γιατί έχω κάποιον σοβαρό λόγο αλλά για να κάμψω το ηθικό του ...εχθρού". Τακτική που δοκιμάστηκε με εξαιρετική επιτυχία στη Γκερνίκα. 
Κι απ' ό,τι φαίνεται ήρθε για να μείνει.
Ενοχλήθηκε, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου, επειδή υπάρχει ένα σκάνδαλο που "χάλασε τη ...δουλειά και στέρησε από το δημόσιο 66 εκατ. ευρώ"!!!
(Η δουλειά που χάλασε είναι η γνωστή αγοραπωλησία πυρομαχιακών που θα "έληγαν" οπότε, γιατί να πάνε στράφι και να πληρώνουμε κι από πάνω "έξοδα καταστροφής";)
 
Συνελόντι ειπείν Νο 1: Στα παπάρια του η ίδια η ουσία της πώλησης των πυρομαχικών που άμεσα θα τα χρησιμοποιούσε η Σαουδική Αραβία προφανώς στην Υεμένη.
ΥΓ 1: Κι επειδή ένα πουλάκι μου είπε πως η Σαουδική Αραβία ζήτησε 150.000 βλήματα συμπεραίνουμε πως τα άλλα 150.000 θα τα πουλούσε η ίδια κάπου ...αλλού.

Δύο: Η δουλειά εντωμεταξύ "χάλασε" επειδή επιβλήθηκε από την ΕΕ εμπάργκο στην πώληση όπλων προς την Σαουδική Αραβία κι όχι για τίποτε ευαισθησίες ξερωγώ.
Γι' αυτό βιαζόταν ο Καμμένος να πουλήσει, επειδή το ήξερε. Κι απ' ό,τι φαίνεται και το "πούλα πούλα" ήρθε για να μείνει.
Κι έρχεται τώρα το άλλο κυβερνόν "λουλούδι", ο Παππάς, να κατηγορήσει τον Μητσοτάκη επειδή τον ενδιαφέρουν μόνο οι διαδικασίες της αγοραπωλησίας κι όχι η ίδια η ουσία τους, δηλαδή η ίδια η πώληση την οποία όμως η κυβέρνηση του κου Παππά ετοιμαζόταν να κάνει!!!
Για να συμπληρωθεί το τρίο καρώ με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει πως η "δουλειά χάλασε" επειδή η κυβέρνηση σέβεται τις αποφάσεις της ΕΕ.
Συνελόντι ειπείν Νο 1α: Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο και...
Συνελόντι ειπείν Νο 1β: Δεν μας χωράει όλους το Δαφνί...

Can you help me occupy my brain?

Βλήματα

 Ένα πεντάχρονο κορίτσι από την Υεμένη είναι η μόνη επιζήσασα από όλη την οικογένειά της μετά από βομβαρδισμό που κατέστρεψε το σπίτι της. Το κοριτσάκι αυτό προσπαθεί να "ανοίξει τα μάτια" της διεθνούς κοινότητας για την Υεμένη. Η φωτογραφία της έχει γίνει σύμβολο του πολέμου.

Θεωρώ προτιμότερο να πάρουμε ένα όφελος πουλώντας κάποια όπλα, από το να υπάρξει ρήξη σε ένα πεδίο βολής και να τα διαλύσουμε ή να τα θάψουμε κάπου, δήλωσε ο Κώστας Ζαχαριάδης, διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και μέλος Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνελόντι ειπείν για να μην πάνε χαμένα σε πεδίο βολής ας πιάσουνε τόπο σε ανθρώπους.
Τί; όχι;

Ε λοιπόν αν κάποιος μου έλεγε πριν, όχι πολλά, 2-3 χρονάκια πως τόσα χρόνια ψήφιζα κόμμα, έστω του "μπαίνει δεν μπαίνει στη βουλή", όπου τελικά όμως έγινε και κυβέρνηση ΚΑΙ με τη δική μου ψήφο τον Γενάρη 2015, το οποίο κόμμα θα πουλούσε πολεμικό υλικό σε χώρα που διεξάγει φρικαλέο πόλεμο και δολοφονεί αμάχους και παιδιά, θα του είχα σπάσει τα μούτρα. Αλλά κανείς δεν μου το είχε πει, γιατί κανείς ΤΟΤΕ δεν θα πίστευε ούτε για μια στιγμή κάτι τέτοιο. 
Σας τους χαρίζω λοιπόν κι αδιαφορώ αν θα βγει ο Κούλης, ο Σούλης, ο Ρούλης, η Φώφη, η Σόφη ή η Πόπη.

Λίγα λόγια για το έργο...
Ο ΟΗΕ προειδοποιεί πως στην Υεμένη, εξαιτίας του πολέμου, δύο εκατομμύρια παιδιά υποφέρουν από οξύ υποσιτισμό. Ο υποσιτισμός καθιστά τα παιδιά πιο ευαίσθητα στη χολέρα και οι ασθένειες προκαλούν μεγαλύτερο υποσιτισμό: φαύλος κύκλος. Ο πόλεμος, η φτώχεια και η χολέρα, ένας φαύλος συνδυασμός που έχει ωθήσει τη χώρα  στα πρόθυρα λιμού .

Την προειδοποίηση αυτή έκανε υψηλόβαθμη αποστολή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), της Unicef, και του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος (PAM) έπειτα από τριήμερη επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Υεμένη, η οποία σπαράσσεται από τον πόλεμο εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια και πλήττεται από μια επιδημία χολέρας που έχει προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 1.900 ανθρώπων, με καταγεγραμμένα 400.000 κρούσματα.

Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα λιμού, με περισσότερο από το 60% του πληθυσμού να μην γνωρίζει από πού θα προέλθει το επόμενό του γεύμα και το 80% των παιδιών να έχουν άμεση ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας.

Στον πόλεμο στην Υεμένη αντιπαρατίθενται ο κυβερνητικός στρατός, που στηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία, με τους σιίτες αντάρτες Χούτι που είναι πιστοί στον πρώην πρόεδρο Άλι Αμπντάλα Σάλεχ και στηρίζονται από το Ιράν.

Η ελληνική κυβέρνηση λοιπόν θέλει να "ξεφορτωθεί" πολεμικό υλικό, για να μην πάει ...στράφι, έναντι τιμήματος φυσικά, και αυτό το πολεμικό υλικό το ..."ξεφορτώνεται" στη Σαουδική Αραβία η οποία με αυτό θα εξοπλίσει τον κυβερνητικό στρατό της Υεμένης για να πεθάνουν ακόμη περισσότερα παιδιά και να καταστραφεί ολοσχερώς η χώρα.

Κάθε βλήμα που πουλάτε, γροθιά στο στομάχι μας, θα οδηγήσει στη θανάτωση ακόμη περισσότερων παιδιών.

Κύριοι της συγκυβέρνησης είσθε υπεύθυνοι γι' αυτό να το ξέρετε.

Σημείο ενδιαφέροντος σαν βουτιά στο κενό

Βγήκα από το ιατρείο διστακτική. 
Μην ανησυχείτε, ο γιατρός μου συνέστησε απλώς ταξίδι. 
Όλα βαίνουν καλώς, είπε, καλό ταξίδι, είπε.

Προς το παρόν, σκέφτηκα, να πάω ένα άλλο ταξίδι, λίγο κοντινό βέβαια, αλλά πάντως ταξίδι με την ευρύτερη έννοια του όρου αφού δεν ήξερα τί ακριβώς θα βρω, την Ιθάκη ή κάποιο άλλο νησί. Μετά σκέφτηκα πως κάποιες φορές προορισμός είναι το ίδιο το ταξίδι, κοντοστάθηκα όμως στην έξοδο να σκεφτώ λίγο καλύτερα αυτό που πήγαινα να κάνω βασισμένη μόνο σε ένα κλισέ.
Αλλά πριν το καλοσκεφτώ αποφάσισα· θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.
Στο σημείο του ενδιαφέροντός μου μπορούσα να πάω είτε στρίβοντας δεξιά από το ιατρείο είτε αριστερά, η διστακτικότητά μου ποιόν δρόμο να πάρω είχε να κάνει μόνο με τη διστακτικότητά μου για τον ίδιο τον προορισμό. Λες και προσπαθούσα να βρω ποιός δρόμος ήταν πιο κατάλληλος για να μην φτάσω ποτέ. Χωρίς δεύτερη σκέψη έστριψα. Αριστερά. Για σιγουριά πως δεν θα βρω εμπόδιο.
Τα πρώτα μου βήματα ασταθή, τρέκλιζα λες κι είχα πιει ή λες και γινόταν σεισμός κάτω απ' τα πόδια ή λες κι είχα ακούσει από το στόμα του γιατρού τα πιο δυσάρεστα νέα για την υγεία μου.
Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Τί πήγαινα να κάνω;
Κι ακόμη δεν είχα καν ξεκινήσει...
Δειλά δειλά έκανα κι άλλα βήματα, οι χτύποι της καρδιάς μου πολύ έντονοι, κι όσο προχωρούσα, άρα όσο πλησίαζα, αυτοί οι χτύποι, αλλοπρόσαλλοι, άρρυθμοι κι αλλόκοτοι έκαναν αυτήν τη μάζα από αιμοφόρα αγγεία που τη λέμε καρδιά να χοροπηδάει μέσα στο στήθος μου.
Είχα φτάσει σχεδόν στη μέση της διαδρομής... το σημείο του προορισμού μου δεν φαινόταν ακόμη, το έκρυβαν αυτά τα σιχαμερά πάνελ που περιχαρακώνουν τα έργα στο σταθμό του ηλεκτρικού στο Μαρούσι. Σταμάτησα για λίγο να πάρω ανάσα... να πάψει το τρέμουλο στα πόδια, να καταλαγιάσει λίγο η αγωνία, εντωμεταξύ το τραίνο που εκείνη τη στιγμή περνούσε κάλυψε την κραυγή αγωνίας της λογικής μου: μην πας, είναι τρέλλα...
Δεν την άκουσα, συνέχισα... 
Στην υπόλοιπη διαδρομή, που την έκανα πολύ αργά και βασανιστικά, αναρωτιόμουν τί ακριβώς θα δω, τί θα αντικρύσω, τί θα βρω... πώς θα είναι, τί θα πω... θα τη βρω μικρή, θα τη βρω μεγάλη και τί αποτέλεσμα θα έχει για μένα αυτό το ταξίδι που ενώ πλησίαζε στο τέλος του άρχισε να μου μοιάζει βουτιά στο κενό.
Στάθηκα λίγα μέτρα πριν... να υπολογίσω... να μετρήσω τις συνέπειες.
Ξαφνικά με δυο δρασκελιές, αποφασιστικά βήματα προς το μη μετρήσιμο και μη αξιολογήσιμο ακόμη, έφτασα. 
Δεν ήταν ούτε μεγάλη ούτε μικρή, είχα όμως υπομονή να περιμένω... Δεν προχωρούσε τίποτα... αδύνατον να πάμε παρακάτω... απογοήτευση σκέτη.
Προσπάθησα να διασκεδάσω την αγωνία μου παρατηρώντας τριγύρω... τί έκαναν οι άλλοι δηλαδή, πώς το αντιμετώπιζαν αυτοί. 
Τότε ένοιωσα πως φαντασιώνομαι... πως για να καταφέρω να σπρώξω λίγο τον χρόνο και την κατάσταση άρχισα να βλέπω διάφορα...
Δεν ήταν όμως φαντασίωση... ήταν πράγματι μια γυναίκα με σάρκα και οστά που κάτι πήρε από τη σχισμή.
Απομακρύνθηκα αλλά δεν έφυγα... Η σχισμή με τράβηξε κοντά της, ήθελα να την δω από κοντά. Έκανα ό,τι και κείνη η γυναίκα και ξαναγύρισα στην αγκαλιά του προορισμού μου ελπίζοντας πως κάτι θα είχε προχωρήσει εντωμεταξύ. Αλλά μπα... Μπορεί να μην ήταν μεγάλη αλλά μεσαίου μεγέθους θα έλεγε κανείς, όμως ήταν στητή, άλλο τόσο όμως άκαμπτη όσο κι αμετακίνητη.
- Δεν προχωράει καθόλου; ρωτάω τον μπροστινό μου. Κοντεύω 10 λεπτά εδώ και δεν έχουμε κάνει ρούπι.
- Μέσος όρος 10 λεπτά το κεφάλι κυρία μου.
- Μα είμαστε 25 άνθρωποι στην ουρά, θα περιμένουμε 4 ώρες; 
- Με την ελπίδα πως δεν θα είναι 4 αλλά πολύ λιγότερες αφού πολλοί περιμένοντες θα δώσουν απλώς έναν φάκελο και θα φύγουν.
- Μάλιστα. Εγώ θα φύγω όμως, πήρα χάρτινα εισιτήρια να κάνω τη δουλειά μου (από εκείνη την σχισμή που λέγαμε), από Δευτέρα θα πάρω και ηλεκτρονικά μιας διαδρομής κι αργότερα βλέπουμε για την ανώνυμη κάρτα, δεν είναι κάτι που με επείγει. Θέλετε κάτι από το περίπτερο; Από το καφέ απέναντι; Από το σουβλατζίδικο;
- Όχι κυρία μου, έχω τα πάντα στην τσάντα μου. Ευχαριστώ.
- Γειά σας λοιπόν, χάρηκα που τα είπαμε.


Περνώντας από το αυτόματο μηχάνημα σκηνές απείρου κάλλους, συνταξιούχοι είχαν φροντίσει ένα μήνα πριν να πάρουν ανώνυμες κάρτες αλλά φευ! δεν ήξεραν πώς να τις φορτίσουν. Προσπάθησα να τους βοηθήσω, δεν τα κατάφερα, σκέφτηκα αρκετό ήταν το ταξίδι... πρέπει να γυρίσω σπίτι... Χάρηκα που τα είπα και με αυτούς... Συμπαθητικοί άνθρωποι, δε λέω, εκτός από έναν που είπε "ο φίλος μου ο Σίρτζης"...


 

Karma

Η αποδόμηση

Εγώ: Για όλους έρχεται κάποτε η στιγμή που θα συμβεί εκείνο που "υπό κανονικάς συνθήκας" δεν θα συνέβαινε. Αυτές οι συνθήκες, που ως προπέτασμα καπνού τις λέμε "κανονικές", δεν είναι ίδιες για όλους, ούτε η κανονικότητά τους υπόκειται σε νόμους κι αξιώματα. Εκείνο όμως που σαν νήμα που διακλαδώνεται τις διαπερνά και τις συνδέει είναι το γεγονός πως το "απόλυτο", το "τέλειο", το ...άλλο "μισό" που κάποιος λέει νοιώθοντας ο ίδιος μισός, αυτό δηλαδή που ενώ εσύ νόμιζες καλά κρυμμένο αίφνης αποφάσισε να εμφανιστεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου, δεν υπάρχει. Δημιουργείται. Άλλοτε ως ψευδαίσθηση πως να, κι εσύ παίρνεις επιτέλους το μερτικό σου, κι άλλοτε ως ανάγκη να πείσεις τον εαυτό σου πως ναι, αυτές οι κανονικές συνθήκες είναι και λίγο "καταραμένες".

Εσύ: Ή πως κάπου "εκεί έξω" με περίμενε "the one and only" κι επιτέλους το βρήκα. Ή με βρήκε.

Εγώ: Κάπως έτσι. Θα έχεις όμως καταλάβει πως πάρα πολλές φορές, στο διανοητικό πεδίο, ο έρωτας αποκτά διαστάσεις αδιανότητα υπερφυσικές. Οι προσδοκίες σου από αυτόν - που με τρόπο "μαγικό" μετατρέπονται σε προσδοκίες από το ερωτικό υποκείμενο - αγγίζουν υπερβατικά επίπεδα, ασύλληπτα μακριά από την πραγματικότητα τόσο που να θεωρείς πως η πραγματική ζωή δεν έχει "χώρο" γι' αυτόν, πως είναι η χώρα του αχωρήτου, πως αυτός ο έρωτας την ξεπερνά και δεν υπάρχει καμία συνθήκη στο επίπεδο του πραγματικού που να τον ικανοποιεί. Οπότε, ένα φανταστικό αντικείμενο δημιουργείται! Και μπαίνοντας στο πεδίο της μάχης συνειδητοποιείς ότι όλα είναι διαφορετικά.

Εσύ: Ναι. Και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.


Λίγα δευτερόλεπτα μετά...

Εσύ: Ίσως όμως και να μην συμφωνώ γιατί θα ήταν σα να ακύρωνα το κάρμα... πιστεύω στο κάρμα... 

Εγώ: Για να δούμε λοιπόν τί είναι το κάρμα... μια λέξη μάλλον σανσκριτική που σημαίνει γενικά "δράση και αποτέλεσμα", μια λέξη σύνθετη όπου "καρ" σημαίνει δράση και "μα" σημαίνει αποτέλεσμα... έτσι λένε αυτοί που ξέρουν καλύτερα. 
Με άλλα λόγια εδώ έχουμε το γνωστό δίπολο "αίτιο - αιτιατό" ή, σε πιο απλή γλώσσα, τη σχέση "αιτία-αποτέλεσμα" όπου φυσικά το αποτέλεσμα με τη σειρά του είναι αιτία για ένα άλλο αποτέλεσμα, αλληλουχία ενεργειών και γεγονότων δηλαδή που επιβεβαιώνουν τον νόμο της αιτιότητας, τη σχέση αιτίου-αιτιατού ή, για να το πάμε λίγο παρακάτω, τη λεγόμενη και αμφιλεγόμενη δράση και αντίδραση. Άρα το κάρμα, σε αντίθεση με όσα ο κόσμος παρανοώντας πιστεύει, μας ακολουθεί ως κινητήριος δύναμη αλλά ταυτόχρονα προηγείται αφού ό,τι βρίσκεται εμπρός μας είναι εν δυνάμει αίτιο κι ανάλογα την ερμηνεία που ο κάθε ένας από εμάς θα δώσει σε αυτό, το αποτέλεσμα θα διαφέρει, που σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, πως κάρμα τελικά είναι η δημιουργία από εμάς τους ίδιους των γενικών συνθηκών της ζωής μας, αυτές που προτού εμφανιστούν ξεκάθαρα και σε όλο τους το μεγαλείο μπροστά στα μάτια μας κι ενώ βρίσκονται ακόμη στο στάδιο που καλύπτονται από το θολό πέπλο της αβεβαιότητας, τις λέμε κανονικές.

Εσύ: Ναι, έτσι όπως το θέτεις... άλλο πράγμα εννοεί ο κόσμος λέγοντας "κάρμα"... οπότε "κάρμα" είναι στην ουσία αυτό που εμείς δημιουργούμε ως αποτέλεσμα κάποιας ...αόριστης αιτίας;

Εγώ: Κάρμα είναι το αποτέλεσμα μιας καθόλα συγκεκριμένης αιτίας που εμπεριέχει όλες τις προϋποθέσεις για να τη ...γνωρίσουμε. Άλλο αν οι παρωπίδες που φόρεσες επειδή ερωτεύτηκες - για να επανέλθουμε στο αρχικό μας θέμα που είναι ο έρωτας - δεν σε αφήνουν να τη διακρίνεις κι ας φωνάζει η έρμη όσο πιο δυνατά μπορεί: hellooooooooo είμαι η αιτία...

Εσύ: Είπες τη δράση-αντίδραση αμφιλεγόμενη μα πίστευα πως πρόκειται για έναν νόμο.

Εγώ: Ναι, το δίπολο δράση-αντίδραση είναι ο 3ος νόμος του Νεύτωνα που ως αξίωμα τον πρότεινε μαζί με τους άλλους δύο νόμους - που δεν είναι της παρούσης - ως βάση για τα θεμέλια της κλασικής μηχανικής. Είναι οι δυνάμεις που εξασκούνται από την αλληλεπίδραση δύο σωμάτων και είναι πάντα ίσες κατά το μέτρο και αντίθετες κατά τη φορά. Δηλαδή σε κάθε δράση υπάρχει ίση και αντίθετη αντίδραση. 
Στη φυσική ο 3ος νόμος δεν νομίζω να είναι αμφιλεγόμενος, στη φυσική αν κάτι δεν ισχύει είναι επειδή ξεπεράστηκε κι αντικαταστάθηκε από κάτι άλλο. 
Στη ζωή όμως... στα συναισθήματα... στο περιβόητο κάρμα, εκεί ναι, θεωρώ αμφιλεγόμενο το δίπολο δράση-αντίδραση. 


Η αμφισβήτηση...

Αλλά ακόμη κι έτσι... με όρους φυσικής... όπως η Νευτώνειος φυσική περί της βαρύτητας ξεπεράστηκε (βεβαίως και ισχύει αλλά "υπό περιορισμόν") από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, κάπως έτσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση που συζητάμε, το κάρμα, τον αντίστοιχο 3ο νόμο του Νεύτωνα δηλαδή, προσωπικά το αντιλαμβάνομαι ως "μετά"-κάρμα και συγκεκριμένα ως εξής: σε κάθε δράση ενυπάρχει ίση και αντίθετη πρόθεση για αντίδραση αλλά ο χρόνος ως αστάθμητος ενίοτε παράγων, πάντα όμως πανδαμάτωρ, μεσολαβεί άλλοτε ως ανάσχεση άλλοτε ως ενίσχυση κι άλλοτε ως υπόσχεση κι έτσι η αντίδραση ενδέχεται να μην είναι καθόλου ίση και καθόλου αντίθετη.

Τζάμπο μάγκας...

Λοιπόν κοίτα πως έχει το πράγμα...
Καμιά χαρά και καμιά δημοκρατία δεν σέβεται ο τζάμπο, για καμιά χαρά και καμιά δημοκρατία δεν ...πασχίζει.
Στα παπάρια του τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, στα παπάρια του οι οικονομικοί μετανάστες, χεσμένη έχουν τη ΛΟΑΤ κοινότητα, χεσμένους έχουν τους πολύτεκνους και τους ανθρώπους με προβλήματα στην ακοή και τις μις και τις ...ημίς (κι ό,τι άλλο ξεχνάω αυτή τη στιγμή). Ενδιαφέρεται γι' αυτούς μόνο στο βαθμό που αυτοί θα γίνουν πελάτες του. Λογικό. Έτσι λειτουργεί η αγορά.
Το συγκεκριμένο υπερκατάστημα είναι εταιρεία εισηγμένη και στόχο έχει μόνο τη μεγιστοποίηση των κερδών της.
Παρένθεση: Ναι, βεβαίως και στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης πολλές μεγάλες εταιρείες προχωρούν σε ενέργειες που με αυτές φιλοδοξούν να δηλώσουν πως είναι κοινωνικά ευαίσθητες όμως και αυτές οι ενέργειες δεν είναι τίποτε περισσότερο από περισσότερη διαφήμιση. Ωστόσο δεν υποτιμώ τη σημασία της ύπαρξης εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, απλώς δεν τρέφω αυταπάτες. Και ωστόσο τα διαφημιστικά τους σποτ δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτήν την υποτιθέμενη "ευθύνη" - αν και θάπρεπε. Μια χαρά μπορούν να διαφημίζουν ανθυγιεινά προϊόντα και ταυτόχρονα να κάνουν δωρεά σε ένα νοσοκομείο. Κλείνει η παρένθεση.

Στο θέμα μας...
Οι διαφημίσεις του τζάμπο, για τις οποίες τόσο "μελάνι έχει χυθεί", καλύπτουν όλη την γκάμα από την κακογουστιά έως και την επικινδυνότητα. Οι διαφημίσεις του τζάμπο είναι αντιαισθητικές και γελοίες. Δεν είναι όμως επικίνδυνες επειδή κινδυνεύει η ελληνική οικογένεια από αυτές ούτε επειδή τάχαμου επιβάλλουν με το ζόρι την κανονικότητα του γκέι ζευγαριού (όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από ...αγανακτισμένο καταναλωτή).
Και η ελληνική οικογένεια μια χαρά είναι άμα θέλει και τα γκέι ζευγάρια είναι μια πραγματικότητα, κανονικότατη μάλιστα, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει. Η επικινδυνότητα αφορά, κατά τη γνώμη μου πάντα, την καταναλωτική συνείδηση του πολίτη και ως προς το προϊόν που αγοράζει και ως προς την εταιρεία από την οποία προμηθεύεται τα αγαθά του αλλά αφορά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και "προσλαμβάνει" (με την ψυχολογική έννοια) τα διαφημιστικά μηνύματα ο καθένας από εμάς.
Πάμε παρακάτω...
Ο διαφημιστής του τζάμπο ενέταξε στο διαφημιστικό του κόνσεπτ ένα γκέι ζευγάρι... ότι και καλά η συγκεκριμένη εταιρεία δεν είναι ομοφοβική. Κουραφέξαλα. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνει.
Εκείνο όμως που ..."δίνει" - κι εμάς "μας τη δίνει" - είναι τα πάντα όλα για να γίνεται ντόρος. Όσο πιο πολύς ο ντόρος τόσο το καλύτερο. Το "καλό" με το τζάμπο είναι που μερικές φορές το διακατέχει η ανάγκη για ειλικρίνεια που και αυτήν μας την πετάει στη μούρη ως βρισιά "κράζεις; θαυμάζεις".
Βαρέθηκαν που λέτε να τους κράζουν όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι ...ποιοτικοί (ή/και συνειδητοποιημένοι πολίτες/καταναλωτές) και παρήγγειλαν εκεί στα διαφημιστικά τους επιτελεία να αλλάξουν το βιολί. Και σκέφτηκε ο διαφημιστής «δεν δημιουργώ έναν κοινωνικό αυτοματισμό; Να μας κράζουν τώρα οι ...άλλοι, οι απέναντι, οι "νοικοκυραίοι";».
Όπερ και εγένετο αυτό που με μαθηματική ακρίβεια γνώριζαν πως θα γίνει. Πως κάποιοι δηλαδή, που μέχρι τώρα τηρούσαν σιγήν ασυρμάτου ψωνίζοντας αβέρτα από το υπερκατάστημα, θα αντιδράσουν για το γκέι ζευγάρι οι οποίοι όμως "κάποιοι" είμαι απολύτως σίγουρη πως θα γέλαγαν με παλιότερη διαφήμιση εταιρείας (ούτε θυμάμαι ποιάς) και τον περιβόητο Λέλο "Ού-ου, Λίζα θα ρθεις; θα κάνουμε μπανάνα".
Και εστάλη επιστολή.
Ναι μεν για μια ακόμη φορά εμφανίστηκαν σε όλο τους το μεγαλείο οι παθογένειες της κοινωνίας μας αλλά από την άλλη η δουλειά (του τζάμπο) έγινε: τόσος κόσμος (εμού ΚΑΙ της ιδίας συμπεριλαμβανομένης) ασχολήθηκε με τη συγκεκριμένη επιχείριση και τη νέα της διαφήμιση που πίσω από τις εικόνες το κόνσεπτ είναι ένα και μόνο: Προκαλείς άρα υπάρχεις.

Κι ενόσω γράφονταν αυτές οι γραμμές ο μίστερ τζάμπο ξαναχτύπησε λέγοντας τους έλληνες κακομαθημένους. Ναι, ναι, αυτούς τους κακομαθημένους που έχουν κάνει τον ίδιον να κολυμπά στα πλούτη. Ας πρόσεχαν όμως και οι κακομαθημένοι.
Θα συμφωνήσω μαζί σου μίστερ τζάμπο, είμαστε κακομαθημένοι και φυσικά κακομαθαίνουμε και τα παιδιά μας κι έτσι μερικά από αυτά τρέχουν τόσο πολύ με τα πανάκριβα αυτοκίνητα που τους χαρίσαμε έτσι που μια μάνα δεν πρόλαβε να κακομάθει το δικό της παιδί.
Δυστυχώς το "κακομαθημένο" παλικάρι πλήρωσε με τη ζωή του (και με τριών άλλων τη ζωή που δεν χρώσταγαν τίποτα) επειδή ο έλλην πατέρας του το κακόμαθε.

Ιδανική μέρα, δύσκολη...

Grief, γλυπτό της Celeste Roberge

Δύσκολη μέρα η σημερινή αλλά και εύκολη συνάμα.
Δυσκολη γιατί αναπολώντας τη χθεσινή συνειδητοποίησα πως πέθανα λίγο αφού κάποιος χρόνος, που για λόγους πρακτικούς τον ονομάζουμε ημέρα, αφαιρέθηκε από την υπόλοιπη ζωή μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα πλέον είναι λίγο μικρότερη. 
Εύκολη γιατί αμέσως μετά με κυρίευσε μικρός χαζοχαρούμενος αμερικανισμός και σκέφτηκα πως παρόλ' αυτά η σημερινή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα ξεκινάει.
Σήμερα μη μου πολυδίνετε σημασία ή αν μου δώσετε μην υιοθετήσετε ούτε τις σκέψεις ούτε τα συναισθήματά μου ή αν τα υιοθετήσετε... τί να πω κακό δικό σας.
Η ζωή προχωράει και η δική μου επίσης, άλλοτε ως ζωή κι άλλοτε μόνο ως διάρκεια με την έννοια πως οι χτύποι της καρδιάς και οι ανάσες μου επιτρέπουν τη μετακίνησή μου από ένα χρονικό σημείο σ' ένα άλλο, υλικά ως μετάβαση, ηθικά ως επιβεβλημένη.
Εκτός από σκέψεις μου σήμερα φυσάει και αέρας δυνατός που τις απομακρύνει αμέσως από κοντά μου πριν παγιωθούν και γίνουν μόνιμα χαρακτηριστικά της σημερινής μου διάθεσης η οποία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή.
Παρένθεση: Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε θα είναι πρόεδρος στη γερμανική βουλή για να πολεμήσει το "θηρίο" του νεοναζισμού που τους κατσικώθηκε εκεί και την προσπερνώ γιατί δεν ξέρω σε ποιό ακριβώς σημείο της φράσης να γελάσω κι αναποφάσιστη ούσα δεν γελώ καθόλου και πάω παρακάτω...
Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε μπορεί να γίνει ο μπαμπούλας του νεοναζισμού όπως ακριβώς προσπερνούν αδιάφορα εμένα σκέψεις όπως να κερδίσω το τζόκερ χωρίς να παίζω. Κλείνει η παρένθεση.
Σε αντίθεση με τις παραπάνω σκέψεις που με προσπερνούν υπάρχουν άλλες που κάνουν αρμένικη βίζιτα μέσα στο συναισθηματικό οικοδόμημα του εαυτού μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τις μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, έστω και ένας να "σωθεί" κέρδος θα είναι.
Τις νύχτες που δεν έχω ύπνο, ναι υπάρχουν, μέσα στο σκοτάδι αναζητώ δέσμες φωτός που μόνο στο μυαλό μου όμως τις βρίσκω, νομίζω πως ξέρω πού ακριβώς βρίσκονται τα αντικείμενα του δωματίου μου αλλά δεν τα βλέπω, αντιθέτως μέσα στο μυαλό μου είμαι σίγουρη πως βλέπω ολοκάθαρα εξαιτίας μιας δέσμης φωτός, ή αναλαμπής, από αυτές που προανέφερα.
Να προσέχεις τους ανθρώπους που σε πλησιάζουν. Εκτός που βλέπω μέσα μου ακούω κιόλας: να προσέχεις τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή σου.
Μέσα στο ολόφωτο σκότος μέσα μου προσωποποιώ τη ζωή, όχι ως συνήθως στην ύπαρξη του κάθε ανθρώπου, υλική και πνευματική, αλλά την ίδια τη Ζωή, μόνη της, της δίνω σάρκα και οστά, της δίνω ρόλους που ίσως και να τους έχει κι εγώ να μην το έχω πολυκαταλάβει.
Αυτή η προσωποποιημένη Ζωή δεν κάνει τίποτε περισσότερο από να κάθεται νωχελικά σε μιαν άκρη και να πετάει πέτρες, πολύχρωμες, άχρωμες, κανονικές, ακανόνιστες, μεγάλες μικρές, επίπεδες, στρογγυλές, μακρόστενες, λειασμένες ή άγριες στην τύχη της πετάει.
Σχηματίζουν σωρό, τυχαία, κι αυτός ο σωρός παίρνει σχήμα κι είμαι εγώ... εσύ... 
Δομείται ο εαυτός μας, πέτρες είμαστε, η καθεμιά με τη δική της ιστορία διαμορφώνει συνθήκες για τη δική μας, τα συναισθήματα είναι η ουσία που τις κρατάει ενωμένες, που δεν καταρρέουμε στο παραμικρό φύσημα του αέρα.
Συνεκτικό υλικό που κάποιες φορές είναι φτερά και κάποιες φυλακή. 
Αλλά τα συναισθήματά μας είναι αυτά που καμιά φορά γίνονται αιτία και καταρρέει το οικοδόμημα που είμαστε.
Είναι τότε που κάποιος θα έρθει στη ζωή μας, κι όταν πούμε "τώρα σε ερωτεύτηκα" δεν συνειδητοποιούμε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αδιάφορο αν κι ο άλλος πει ακριβώς το ίδιο αφού θα κάνει ακριβώς αυτό το ίδιο που θα περιγράψω... εκείνη λοιπόν ακριβώς τη στιγμή που το λέμε ένα χέρι απλώνεται διστακτικό όσο κι ερωτευμένο ίσως και τραβάει ένα δομικό υλικό, μια πέτρα απ' αυτές που λέγαμε νωρίτερα. Δημιουργείται κενό άλλες φορές γεμίζει εύκολα άλλες δύσκολα κι άλλες καθόλου. Το οικοδόμημα παραμένει ακόμα συμπαγές όμως όσο πιο δυνατό το συναίσθημα, όσο περισσότερο χρόνο βάζουμε μέσα στο "τώρα", όσο "ερωτεύτηκα" αν χωρέσουμε σε μια διεσταλμένη στιγμή που τότε νομίζουμε "πάντα" τόσο το χέρι αυτό, το λατρεμένο εκείνη τη στιγμή, τραβάει κι άλλη πέτρα, κι άλλη ώσπου φτάνει στο κρίσιμο σημείο που δεν έχει επιστροφή, απειροελάχιστο διάστημα μετά από την κατάσταση που λέμε "ισορροπία". Και το οικοδόμημα καταρρέει.
Σωρός από πέτρες απομένει στη θέση που νομίζαμε πως "υπήρχαμε" εμείς. Υλικό από το οποίο ίσως δημιουργηθεί κάτι άλλο, κάτι νέο, ίσως και νέοι "εμείς". Αλλά μια πέτρα θα λείπει από τον σωρό. Μια πέτρα αδιανόητης πυκνότητας που θα μεταφέρει στο σύμπαν το μήνυμα που περιέχει. "Τώρα σε ερωτεύτηκα".
Και διαρκείς με την ελπίδα πως το νέο σου "εγώ", αν προκύψει, θα έχει γιατρευτεί λες κι ο έρωτας είναι αρρώστεια κι όχι γιορτή.
Συνήθως όμως και αυτή η ελπίδα, όπως συνήθως οι ελπίδες, θα διαψευστεί.
Τώρα σε ερωτεύτηκα... επιστρέφει ξανά και ξανά...

Ιδανική μέρα, δύσκολη...

Δύσκολη μέρα η σημερινή αλλά και εύκολη συνάμα.
Δυσκολη γιατί αναπολώντας τη χθεσινή συνειδητοποίησα πως πέθανα λίγο αφού κάποιος χρόνος, που για λόγους πρακτικούς τον ονομάζουμε ημέρα, αφαιρέθηκε από την υπόλοιπη ζωή μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα πλέον είναι λίγο μικρότερη. 
Εύκολη γιατί αμέσως μετά με κυρίευσε μικρός χαζοχαρούμενος αμερικανισμός και σκέφτηκα πως παρόλ' αυτά η σημερινή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα ξεκινάει.
Σήμερα μη μου πολυδίνετε σημασία ή αν μου δώσετε μην υιοθετήσετε ούτε τις σκέψεις ούτε τα συναισθήματά μου ή αν τα υιοθετήσετε... τί να πω κακό δικό σας.
Η ζωή προχωράει και η δική μου επίσης, άλλοτε ως ζωή κι άλλοτε μόνο ως διάρκεια με την έννοια πως οι χτύποι της καρδιάς και οι ανάσες μου επιτρέπουν τη μετακίνησή μου από ένα χρονικό σημείο σ' ένα άλλο, υλικά ως μετάβαση, ηθικά ως επιβεβλημένη.
Εκτός από σκέψεις μου σήμερα φυσάει και αέρας δυνατός που τις απομακρύνει αμέσως από κοντά μου πριν παγιωθούν και γίνουν μόνιμα χαρακτηριστικά της σημερινής μου διάθεσης η οποία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή.
Παρένθεση: Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε θα είναι πρόεδρος στη γερμανική βουλή για να πολεμήσει το "θηρίο" του νεοναζισμού που τους κατσικώθηκε εκεί και την προσπερνώ γιατί δεν ξέρω σε ποιό ακριβώς σημείο της φράσης να γελάσω κι αναποφάσιστη ούσα δεν γελώ καθόλου και πάω παρακάτω...
Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε μπορεί να γίνει ο μπαμπούλας του νεοναζισμού όπως ακριβώς προσπερνούν αδιάφορα εμένα σκέψεις όπως να κερδίσω το τζόκερ χωρίς να παίζω. Κλείνει η παρένθεση.
Σε αντίθεση με τις παραπάνω σκέψεις που με προσπερνούν υπάρχουν άλλες που κάνουν αρμένικη βίζιτα μέσα στο συναισθηματικό οικοδόμημα του εαυτού μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τις μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, έστω και ένας να "σωθεί" κέρδος θα είναι.
Τις νύχτες που δεν έχω ύπνο, ναι υπάρχουν, μέσα στο σκοτάδι αναζητώ δέσμες φωτός που μόνο στο μυαλό μου όμως τις βρίσκω, νομίζω πως ξέρω πού ακριβώς βρίσκονται τα αντικείμενα του δωματίου μου αλλά δεν τα βλέπω, αντιθέτως μέσα στο μυαλό μου είμαι σίγουρη πως βλέπω ολοκάθαρα εξαιτίας μιας δέσμης φωτός, ή αναλαμπής, από αυτές που προανέφερα.
Να προσέχεις τους ανθρώπους που σε πλησιάζουν. Εκτός που βλέπω μέσα μου ακούω κιόλας: να προσέχεις τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή σου.
Μέσα στο ολόφωτο σκότος μέσα μου προσωποποιώ τη ζωή, όχι ως συνήθως στην ύπαρξη του κάθε ανθρώπου, υλική και πνευματική, αλλά την ίδια τη Ζωή, μόνη της, της δίνω σάρκα και οστά, της δίνω ρόλους που ίσως και να τους έχει κι εγώ να μην το έχω πολυκαταλάβει.
Αυτή η προσωποποιημένη Ζωή δεν κάνει τίποτε περισσότερο από να κάθεται νωχελικά σε μιαν άκρη και να πετάει πέτρες, πολύχρωμες, άχρωμες, κανονικές, ακανόνιστες, μεγάλες μικρές, επίπεδες, στρογγυλές, μακρόστενες, λειασμένες ή άγριες στην τύχη της πετάει.
Σχηματίζουν σωρό, τυχαία, κι αυτός ο σωρός παίρνει σχήμα κι είμαι εγώ... εσύ... 
Δομείται ο εαυτός μας, πέτρες είμαστε, η καθεμιά με τη δική της ιστορία διαμορφώνει συνθήκες για τη δική μας, τα συναισθήματα είναι η ουσία που τις κρατάει ενωμένες, που δεν καταρρέουμε στο παραμικρό φύσημα του αέρα.
Αλλά τα συναισθήματά μας είναι αυτά που καμιά φορά καταρρέουν το οικοδόμημα που είμαστε.
Είναι τότε που κάποιος θα έρθει στη ζωή μας, κι όταν πούμε "τώρα σε ερωτεύτηκα" δεν συνειδητοποιούμε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αδιάφορο αν κι ο άλλος πει ακριβώς το ίδιο αφού θα κάνει ακριβώς αυτό το ίδιο που θα περιγράψω... εκείνη λοιπόν ακριβώς τη στιγμή που το λέμε ένα χέρι απλώνεται διστακτικό όσο κι ερωτευμένο ίσως και τραβάει ένα δομικό υλικό, μια πέτρα απ' αυτές που λέγαμε νωρίτερα. Δημιουργείται κενό άλλες φορές γεμίζει εύκολα άλλες δύσκολα κι άλλες καθόλου. Το οικοδόμημα παραμένει ακόμα συμπαγές όμως όσο πιο δυνατό το συναίσθημα, όσο περισσότερο χρόνο βάζουμε μέσα στο "τώρα", όσο "ερωτεύτηκα" αν χωρέσουμε σε μια διεσταλμένη στιγμή που τότε νομίζουμε "πάντα" τόσο το χέρι αυτό, το λατρεμένο εκείνη τη στιγμή, τραβάει κι άλλη πέτρα, κι άλλη ώσπου φτάνει στο κρίσιμο σημείο που δεν έχει επιστροφή, απειροελάχιστο διάστημα μετά από την κατάσταση που λέμε "ισορροπία". Και το οικοδόμημα καταρρέει.
Σωρός από πέτρες απομένει στη θέση που νομίζαμε πως "υπήρχαμε" εμείς. Υλικό από το οποίο ίσως δημιουργηθεί κάτι άλλο, κάτι νέο, ίσως και νέοι "εμείς". Αλλά μια πέτρα θα λείπει από τον σωρό. Μια πέτρα αδιανόητης πυκνότητας που θα μεταφέρει στο σύμπαν το μήνυμα που περιέχει. "Τώρα σε ερωτεύτηκα".
Και διαρκείς με την ελπίδα πως το νέο σου "εγώ", αν προκύψει, θα έχει γιατρευτεί λες κι ο έρωτας είναι αρρώστεια κι όχι γιορτή.
Συνήθως όμως και αυτή η ελπίδα, όπως συνήθως οι ελπίδες, θα διαψευστεί.
Τώρα σε ερωτεύτηκα... επιστρέφει ξανά και ξανά...

Τον ήπιαμε και σήμερα...

Καλλιτέχνης: Jeff Bartles

Δευτέρα σήμερα κι η μέρα ξεκίνησε με την αφεντιά μου να παραπαίει ανάμεσα σε ρόλους μη μπορώντας όμως να αποφασίσει ποιόν να ενδυθεί, να "παίξει" ως δημιουργός αμφιβολιών, ως προπέτασμα αδιαφορίας, ως εκλογικός αναλυτής ή ως μπλόγκερ της συμφοράς;
Προτίμησα το τελευταίο ή μάλλον αυτό με προτίμησε αφού ο μόνος ρόλος που τον τελευταίο καιρό μου ταιριάζει γάντι είναι η αναποφασιστικότητα ανάμεσα στο λέγω και στο μη λέγω μιάς και ζητήματα τύπου είναι και μη είναι έχουν προ πολλού απαντηθεί μέσα μου: "είναι" επειδή θέλοντας και μη γεννήθηκα, "μη είναι" όταν με το καλό εγκαταλείψω τον μάταιο τούτο κόσμο και που αυτή η κατάσταση ελπίζω ν' αργήσει πολύ ακόμα.
Προς το παρόν, σε κατάσταση "διαρκώ" ανάμεσα στα δύο αυτά στάδια σκέφτομαι: "τον ήπιαμε και σήμερα".

Γερμανικές εκλογές χθες και το ακροδεξιό (για να το πω ευγενικά) AFD είναι τρίτο κόμμα στη γερμανική βουλή, δηλαδή ο γερμανικός λαός, πολύ πιο συγκροτημένος, λέγεται, από τους παρορμητικούς κι επιπόλαιους νότιους, πολύ πιο οργανωμένος και πειθαρχημένος, λέγεται και αυτό, από τους τεμπέληδες κι έξω καρδιά νότιους και κυρίως βαλκάνιους, κι ενώ απολαμβάνει, μόνος αυτός ο εκλεκτός, τα αγαθά της κρίσης των άλλων, βιώνει μόνος αυτός ο εκλεκτός την κρίση που είναι ευκαιρία, αποφάσισε αυτός πρώτος και σοβαρός να βάλει στη γερμανική βουλή τη "σοβαρή Χρυσή Αυγή του".
Δεν είχε να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κόμματα με διαφορετικές ιδεολογίες ή/και διαφορετικές επιλογές διαχείρισης έστω αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος αλλά είχε να διαλέξει ανάμεσα σε αυτούς που συνασπισμένοι κυβερνούσαν ως τώρα σε πλήρη σύμπνοια και αγαστή συνεργασία κι ανάμεσα σε ...άλλους.
Δεξιοί και κεντροαριστεροί ένα και το αυτό. Σα να λέμε όπως όταν εγώ ρωτούσα πείτε μου έναν λόγο, έναν, να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ κι όχι ΝΔ. Όχι δηλαδή πως επρόκειτο ποτέ να επιλέξω ανάμεσα στα δύο αυτά κόμματα, ο λόγος όμως που δεν είναι στις προτιμήσεις μου τα κόμματα αυτά είναι άλλος, δεν είναι της παρούσης να το εξηγήσω και δεν αφορά κανέναν.
Εκείνο όμως που είναι της παρούσης και αφορά όλους μας είναι η συνειδητοποίηση από όλο και μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών εν γένει πως ανάμεσα στις δύο αυτές κατηγορίες πολιτικών (γιατί περί αυτού πρόκειται) οι διαφορές είναι τόσες όσες ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που θέλουν να πάνε σινεμά αλλά ο ένας θέλει Τζέημς Μποντ κι ο άλλος Τζέισον Μπουρν.

Φυλλορροεί η "σοσιαλδημοκρατία", δεν έχει τίποτε νέο να πει, τίποτε άλλο να κάνει.
Περιχαρακώνεται η "αριστερά", δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ως προς τις ικανότητές της να κυβερνήσει έναν τόπο κι ακόμη χειρότερο - μετά τα δικά μας παθήματα/παραδείγματα προς αποφυγήν για όλους τους ευρωπαίους - είναι πως η "ανάθεση προσπάθειας διακυβέρνησης σε κάποιο κόμμα που πλασάρεται ως αριστερό" δεν θεωρείται πλέον τίποτε περισσότερο από "χάσιμο χρόνου" στην καλύτερη περίπτωση, στην αμέσως χειρότερη "επιστροφή στο παρελθόν" και στην ακόμη χειρότερη "βουτιά στο κενό".
Οπότε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι παραδοσιακοί δεξιοί με το κόμμα της Άνγκελα-Δωροθέα αλλά ο ακροδεξιός συρφετός που μέχρι τώρα την ψήφιζε της είπε "φτάνει" θα πορευτούμε μόνοι μας.
Τώρα τί είδους πορεία σκέφτονται να χαράξουν δεν είναι και πολύ δύσκολο να το φανταστεί κανείς.

Εκείνο όμως που επιβάλλεται να φανταστεί κανείς είναι πως ο φασισμός, όποιον μανδύα κι αν ενδυθεί, καραδοκεί. Δεν είναι θέμα φτώχειας, οι γερμανοί δεν είναι φτωχοί, δεν είναι θέμα ανεργίας, η Γερμανία έχει ελάχιστη ανεργία, δεν είναι θέμα "έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές", οι ξένοι στη Γερμανία συμμετέχουν σε κάθε σύνταξη που μπαίνει σε κάθε σπίτι, δεν είναι θέμα "άλλης κουλτούρας", οι φασίστες δεν έχουν κουλτούρα. Οι φασίστες το μόνο που θέλουν είναι "ζωτικό χώρο" να απλώσουν τη "μπουγάδα" τους, να είναι μόνοι αυτοί και ουδείς άλλος, πρώτοι των πρώτων ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν δεύτεροι. Να είναι "ανώτεροι" ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν "κατώτεροι". Να έχουν εξουσία χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος να την έχουν μόνο αυτοί. Βαβαίως, η προς το παρόν κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού χρησιμοποιεί τον φασισμό και την άνοδο των φασιστικών/ακροδεξιών κομμάτων σαν εργαλεία δικής της ισχύος και παραμονής στη θέση της κι ας παριστάνει πως "ανησυχεί".

Ήδη η Μέρκελ, αμέσως μετά τη νίκη της, μίλησε για την "παράνομη μετανάστευση" ενώ δεν υπήρχε κανένας φανερός τουλάχιστον λόγος να το κάνει εκείνη τη στιγμή. Η Μέρκελ σήκωσε τα μανίκια κι έπιασε δουλειά την ίδια στιγμή της εκλογής της. Κι η δουλειά της τώρα είναι να φέρει ξανά στους κόλπους του κόμματός της κάθε ακροδεξιό, φασιστικό καθίκι που της χάλασε έστω και λιγουλάκι τη σούπα.
Η Μέρκελ δεν είναι χαζή, δεν θα συνεργαστεί μαζί τους, έχει δεκανίκια γι' αυτό και λίγο προτού κοιμηθεί χθες θα την άκουγε κάποιος να λέει: Wir haben immer Jamaica.*

* Παράφραση της παγίγνωστης πλέον φράσης "We will always have Paris" από την ταινία "Καζαμπλάνκα".